34. Ostrzeżenie przed nieuniknionym

Oto rozdział :D
Miał być tydzień temu, ale końcówka mi nie szła ;( Poza tym obawiam się, że jest dość krótki, ale mam nadzieję, że zrekompensuje to treść.
Chciałabym też specjalnie zadedykować ten rozdział EKP, F., Smoku Shera i Riche za zostawienie jakiegokolwiek śladu po sobie pod poprzednim postem :D oraz mojej becie carmendraconi za każdy sprawdzony rozdział.
Dzięki :D
Rozdział zbetowany przez carmendraconi (dzięki :*)

^^^

Harry obudził się dopiero późnym popołudniem. Wczoraj, a raczej dzisiaj położyli się spać około czwartej nad ranem. Willow średnio pamiętał, co się działo, zanim zasnął. Zdawało mu się, że państwo Potter poszli do łóżka koło drugiej, ale Huncwoci i Lilka chyba nie. Chyba mu się śniło, że Syriusz włączył radio na cały regulator i zaczął tańczyć na stole w salonie, a James i Lily dotrzymywali mu towarzystwa kołysząc się obok stolika. A może to nie był sen...

Harry potrząsnął głową i uchylił powieki. Okazało się, że leży na kanapie w salonie, owinięty w brązowy koc. Co więcej, dopiero teraz poczuł, że koło niego ktoś leży i przytula do siebie. I to nie jedna osoba a dwie. Poruszył się lekko, ale był to błąd, bo chłopak leżący obok niego, a zarazem bliżej krawędzi sofy, również się poruszył. Ruch ten spowodował, że nieszczęsny chłopak spadł z głuchym hukiem z kanapy. Harry uniósł głowę i zachichotał widząc mętny wzrok Syriusza, który zastanawiał się, jakim sposobem znalazł się na ziemi. Willow odwrócił się, by sprawdzić, kto przytulał się do jego pleców i ze zdumieniem stwierdził, że to Remus delikatnie obejmował go w pasie. Brązowowłosy chłopak nadal drzemał zignorowawszy huk, który wywołał Black.

- Harruś... - zaczął Łapa, ale zaciął się widząc mordercze spojrzenie Willowa. - Harruś, dzieciaku, wyjaśnij mi, proszę, dlaczego mnie głowa boli?

- Wiesz, sądzę, że nie powinieneś wczoraj dobierać się do mojego barku - powiedział pan Potter i Harry dopiero teraz zdał sobie sprawę, że mężczyzna siedzi w jednym z foteli i czyta książkę.

Syriusz zarumienił się mocno i jakby skulił czekając na reprymendę. Jednak ona nie nastąpiła. Charles nadal patrzył na niego z rozbawieniem i widocznie nie zamierzał go mocno łajać za dziecinny wybryk.

- Um... przepraszam? - powiedział niepewnie Black, a pan Potter uśmiechnął się szeroko.

- W porządku, Syriuszu. Też byłem kiedyś młody, co może wydać wam się czymś niemożliwym. Wiem jak to jest mieć siedemnaście lat. Tylko proszę, następnym razem nie wciągajcie w to biednej Lilki. Spędziła całe rano w toalecie.

- Nie zmuszaliśmy jej - bąknął cicho Black.

- Wiem Syriuszu. Mam nadzieję, że Harry nie pił - nagle mężczyzna spoważniał i spojrzał na Harry'ego wyczekująco.

- Nie, nie piłem. Ktoś musiał ich pilnować - powiedział z lekkim rozbawieniem Harry.

- To dobrze. Rozumiem, że James pił, to już ten wiek, ale tobie bym na to nie pozwolił. Jesteś jeszcze za mały.

Harry pomyślał, że to dość zabawne. Jeśli brać pod uwagę przyszłość to miał psychicznie siedemnaście lat. Czyli był starszy od Jamesa, Remusa i Lilki*. Uśmiechnął się do pana Pottera uspokajająco.

- Wiem, proszę pana. Nigdy nie dałbym im się namówić na alkohol. Stają się nieobliczalni, gdy wypiją i wolałbym być świadomy ich wybryków.

Mężczyzna uśmiechnął się i spojrzał ponownie na Syriusza.

- W skali od jednego do dziesięciu, jak bardzo boli cię głowa?

- Um... Tak na trzy - wymamrotał chłopak. - I strasznie chce mi się pić.

- To zrozumiałe - powiedział miękko Charles i podniósł się ruszając do kuchni. - Budźcie Remusa i idźcie się ogarnąć. Zaraz przyniosę wam coś do zjedzenia i picia.

Chłopcy skinęli głowami. Harry położył delikatnie rękę na ramieniu Lupina i potrząsnął nim delikatnie.

- Remi, obudź się. Remusie...

Syriusz parsknął cicho i odsunął lekko Willowa. W następnej chwili brutalnie potrząsnął Lupinem, aż ten jęknął ze zdumienia.

- Wstawaj, Remus! Za pięć minut zaczynają się lekcje!

Lupin zerwał się z kanapy jak oparzony, ale zaraz zatrzymał się widząc, że nie jest w dormitorium, a dwaj chłopcy otwarcie się z niego śmieją. Spojrzał na nich z urażoną miną i usiadł z powrotem na kanapie. Skrzywił się lekko chwytając za głowę.

- Ile myśmy wczoraj wypili?

- A co? Boli główka?

Remus posłał Blackowi obrażone spojrzenie i pokręcił lekko głową.

- Nie piłem tak dużo.

- Ale piłeś sporo soku dyniowego - zachichotał Black ignorując własną bolącą głowę.

Lupin westchnął.

- Nigdy więcej z wami nie piję.

- Jasne, jasne. Wmawiaj to sobie - zanucił Łapa i podniósł się idąc w stronę schodów. - Pójdę się pierwszy ogarnąć. Niech Lunio się dobudzi.

Lupin westchnął i podążył wzrokiem za odchodzącym chłopakiem. W jego oczach błyszczała lekka melancholia i smutek, jakby coś od bardzo dawna dręczyło Remusa. Harry nagle zdał sobie sprawę, że nie pierwszy raz widzi taki wzrok Lupina, gdy ten patrzył na Syriusza. Przypomniał sobie jak spędzał wakacje na Grimmauld Place 12, razem z Remim i Syrim. Pamiętał, że coś w stosunku Lupina do Blacka mu nie pasowało. Czy to było możliwe, by Lunatyk...? Harry potrząsł głową. Przecie przez tyle lat musiałby to ukrywać, a to jest niewykonalne. Spojrzał uważniej na wilkołaka i zauważył, że ten również przygląda mu się z ciekawością. Willow zarumienił się mimowolnie i odwrócił wzrok.

- O co chcesz spytać? - zagadnął Lupin uśmiechając się lekko. - Widzę w twoich oczach, że coś cię gnębi.

- Po prostu zastanawiałem się... - zaczął Harry przygryzając wargę. - Lubisz Syriusza, prawda?

- Oczywiście. To mój przyjaciel - powiedział ze zdumieniem Lupin nie rozumiejąc ukrytego sensu pytania Harry'ego.

Willow westchnął i pokręcił lekko głową.

- Ale czy go lubisz? No wiesz, lubisz-lubisz?

Policzki Remusa pokryły się czerwienią.

- Skąd ci to przyszło do głowy? Łapa przecież lubi dziewczyny, więc...

- Nie pytam się o Syriego, tylko o ciebie! Czy ty go lubisz?

- Może... troszkę - wymamrotał Lunatyk i zarumienił się jeszcze mocniej. - Ale to nic nie znaczy. Łapa i tak jest hetero.

- Nieprawda. Syri jest bi, a ty doskonale o tym wiesz - powiedział Harry patrząc na Lupina uważniej. - Dlaczego nie chcesz mu powiedzieć?

- Jesteśmy przyjaciółmi. Nie chcę tego niszczyć.

- A co jeśli on...?

- Harry, ja nie wierzę w cuda. Syriuszowi zawsze podobały się raczej dziewczyny. Kim ja jestem, żeby nagle zmienił swoją orientację.

- Może gdybyś mu powiedział...

- Nie, Harry. I proszę, byś ty też mu nie mówił - powiedział twardo Lupin i wstał. - Idę poprosić panią Potter o coś do jedzenia. Chcesz też?

Harry niemrawo pokiwał głową i rozłożył się z westchnięciem na kanapie. Będzie to musiał jakoś dobrze rozegrać, by ta dwójka spojrzała na siebie inaczej.

                                                                                  ***

Huncwoci cały dzień szaleli. Po tym, jak Lily zmusiła ich do napisania eseju, by nie musieli siedzieć nad nim w pociągu, James i Syriusz postanowili się rozerwać. Nawet państwo Potterowie stwierdzili, że bezpieczniej będzie skryć się w ich pokoju i zostawić młodzież samej sobie.

Był już późny wieczór, gdy James wyciągnął z jakiegoś schowka sporej wielkości pudełko, w którym znajdowały się jego stare zabawki z dzieciństwa. Harry, który miał do czynienia z magicznymi zabawkami tylko u Weasleyów ogromną ciekawością przekopywał się przez zawartość kartonu. Latające pluszaki, ruszające się figurki, piszczące, drgające, warkoczące rzeczy, które obsypywały bawiącego się proszkami o dziwnym zapachu i lały wodą lub innymi substancjami. Jednak tym, co najbardziej zainteresowało Harry'ego była dziecięca miotełka. Gdy James ją zobaczył uśmiechnął się z lekką nostalgią.

- Dostałem ją, jak miałem jakieś trzy lata. Niewiele na niej polatałem, bo po pokazie dziecięcej magii jakoś zdjąłem niej zaklęcia ograniczające i mama bała się, że spadnę z dużej wysokości.

- Już wtedy dawałeś rodzicom w kość? Ja już im trochę współczuję - zachichotał Harry z wesołym błyskiem w oku.

- Byłem żywiołowym dzieckiem - usprawiedliwił się Rogacz.

- Niewiele się zmieniło - stwierdziła Lily. - Dalej masz niesamowicie dużo energii.

Chłopak uśmiechnął się do niej szeroko i pocałował ją lekko w nos.

- To źle?

Dziewczyna tylko uśmiechnęła się i spuściła wzrok skrępowana pokazem uczuć Jamesa. Mimo że była z chłopakiem już prawie miesiąc, nadal nie potrafiła powstrzymać zażenowania, gdy Potter okazywał jej więcej czułości. Niezmiernie bawiło to Blacka, który nie potrafił powstrzymać śmiechu na widok jej rumieńców. On sam nie miał żadnych problemów z jakąkolwiek intymnością i jej aspektami, więc lubił naśmiewać się lekko z zawstydzenia dziewczyny.

- Czasami to bywa uciążliwe - dobiegł do nich głos pana Pottera. Mężczyzna stał w drzwiach opierając się lekko o framugę. - Idźcie już do łóżka. Jutro musimy wcześnie wstać, bo trzeba dokupić wam potrzebne rzeczy do szkoły. Jakieś zapasy pergaminów i tym podobne. A potem fajnie by było, byśmy wyszli na mugolski Londyn i poszli się gdzieś zabawić, co wy na to? Mamy tu przewodniczkę po niemagicznych atrakcjach, więc może się nie zgubimy. Zaproponujesz jakieś przyjemne miejsce, Lily?

- Możemy przejść się do Hyde Park. W grudniu i na początku stycznia jest tam dość spore wesołe miasteczko**. Można miło spędzić czas.

- Fantastyczny pomysł. Ale teraz idźcie do łóżka. Jeśli chcemy tam jakiś czas pobyć to musimy wyjść dość wcześnie i załatwić najpierw sprawunki - powiedział pan Potter i po chwili z rozbawieniem patrzył, jak James i Syriusz zaczynają wojnę o łazienkę. Koniec końców wygrał Harry.

                                                                                      ***

Harry czuł ogarniającą go powoli panikę. Walczył z jakąś zamaskowaną postacią, ale kątem oka widział również Jamesa z jego przeciwnikiem. Chłopak przegrywał. Gdzieś z oddali ktoś krzyczał, by pomóc Potterowi, ale Harry nie rozpoznawał głosu. Nagle zobaczył mknące z innej strony zielone zaklęcie. Zobaczył Woulda i... Wszystko nagle zalała biel, jakby ktoś oślepił go zaklęciem. Gdy tylko to wrażenie minęło, Harry zdał sobie sprawę, że już nie stoi naprzeciw śmierciożercy, tylko odpycha Jamesa, a w jego stronę mknie zaklęcie przeznaczone dla Rogacza. Słyszał pełen paniki krzyk Lucasa, dobiegający z bardzo niedalekiej odległości, a później wszystko zalała czerń. Jego uszy wypełnił złowieszczy szept: "Tam, gdzie jest śmierć, musi być śmierć", gdy nagle...

Harry obudził się gwałtownie, siadając na posłaniu. Z trudem łapał powietrze, czując kropelki potu spływające mu po skroni. Ten sen znacznie różnił się od tych, które miał od paru tygodni. Tego pamiętał i to z najdrobniejszymi szczegółami. Ta mara była bardziej podobna do proroczego snu o śmierci jego dziadków. A jeśli tak jest, oznacza to, że... umrze. Musi umrzeć. Nie był do końca pewny, dlaczego, co się stało, że zasłonił Jamesa własnym ciałem i kto zrobiłby to, gdyby go nie było. Miał pewne podejrzenia, ale wolałby nawet o nich nie myśleć.

Wstał szybko i ruszył do łazienki. Zerknięcie na zegar upewniło go, że jest środek nocy, a spokoje oddechy chłopaków powiedziały, że nie narobił zbyt wielkiego hałasu, gdy się budził. Odetchnął i wszedł szybko pod prysznic chcąc się choć trochę odprężyć. Puścił gorącą wodę i powoli osunął się po ścianie na podłogę. Dopiero teraz, gdy ciepły strumień zetknął się z jego skórą zdał sobie sprawę, jak bardzo było mu zimno. Objął rękami kolana podciągnięte pod brodę. Czuł coraz większe przerażenie na myśl, co się stanie. Nie chciał umierać. Bał się tego. Nagle zapragnął wiedzieć, jakie to uczucie. Czy to boli? Nie chciał by bolało.

Skulił się mocniej i zacisnął powieki czując, że niechciane łzy zaczynają się spod nich wymykać. Zacisnął usta, by stłumić szloch. Nagle podskoczył lekko, gdy ktoś zapukał do drzwi i po sekundzie wszedł do środka.

- Harry? - usłyszał zaniepokojony głos Syriusza. - Wszystko w porządku?

- Tak - powiedział i zaraz przeklął się w myślach, za to, że jego głos tak bardzo zadrżał. - Nic mi nie jest.

Usłyszał, że Black wchodzi do łazienki, zamykając za sobą drzwi, bierze coś i podchodzi do kabiny prysznicowej.

- Łap - powiedział i uchylił lekko drzwi podając mu biały ręcznik. Harry owinął się w niego ignorując fakt, że woda nadal leci z góry i wsiąka w materiał. Wstał i zamarł na moment uspokajając myśli i drżące ciało. Dopiero, gdy poczuł, że nie trzęsie się już tak bardzo, zakręcił wodę i wyszedł z pod prysznica. Syriusz popatrzył na niego z niepokojem.

- Trochę za wcześnie na poranny prysznic, nie sądzisz? - Black przyjrzał mu się i westchnął. - Zły sen?

- Tak jakby - wyszeptał Willow i nagle przytulił się do Łapy. Poczuł, że chłopak obejmuje go delikatnie, jakby się bał, że Harry zaraz się rozpłacze. Blondyn zacisnął ręce na koszulce Syriusza z ulgą przyjmując pocieszenie.

- Chodź spać, dzieciaku - wyszeptał Black chowając twarz we włoski młodszego czarodzieja. - Jutro będziesz kompletnie nieprzytomny. Jak chcesz... Możesz wpakować mi się do łóżka, jeśli nie chcesz spać sam.

- Mogę? - Harry spojrzał na niego lekko załzawionymi oczkami.

- Jasne. Chodź.

Chwilę później leżeli obok siebie otuleni grubą kołdrą. Harry poczuł, że ogarnia go błogie ciepło i powoli zaczął zasypiać. Poczuł jeszcze, że Syriusz delikatnie przeczesuje jego włosy, całuje go delikatnie w czoło i szepcze:

- Śpij dobrze, braciszku.

                                                                                    ***

Harry obudził się czując, jak wkurzające coś dmucha mu do ucha. Zmarszczył nos i odwrócił się lekko chowając twarz w poduszce. Usłyszał cichy chichot, więc powoli uchylił powieki spoglądając na leżącego obok niego Syriusza. Chłopak opierał się na łokciu i patrzył na niego z rozbawieniem w oczach.

- Wstajemy, śpiochu. Za dziesięć minut śniadanie.

Harry westchnął i skinął głową. W tym momencie przypomniał sobie, dlaczego zajmuje łóżko Syriusza. Oblał go zimny pot i zarazem poczuł, że zbladł. Wstał szybko, by to ukryć i ruszył do łazienki, nie zauważając zmartwionego spojrzenia Blacka.

                                                                                 *** 

Wycieczka na Pokątną się udała i w ciągu niecałych dwóch godzin zrobili zapasy na rok szkolny dla całej piątki. Po zakupach pan Potter zabrał wszystkich do sporej restauracji na mugolskim Londynie. Była niezwykle nastrojowa z daniami z wszystkich stron świata. Harry pierwszy raz spróbował krewetek jedząc pod czujnym okiem Charlesa, który dawał mu wskazówki, jak się dobrać do jadalnej części żyjątka.

Do Hyde Parku pojechali wielkim czerwonym autobusem, gdyż dorośli stwierdzili, że dla młodzieży będzie to dodatkowa atrakcja. Harry wraz z Huncwotami usadowił się na odsłoniętym piętrze pojazdu, z ciekawością rozglądając się po ulicach, przez które przejeżdżali. Mieszkał w Londynie przez jakiś czas, gdy był z Syriuszem na Grimmauld Place, ale nigdy nie miał okazji wyjść na miasto i pozwiedzać.

Hyde Park jest niezwykle urokliwym miejscem szczególnie zimą. Gdy zbliżali się autobusem do parku, już z oddali widzieli kolorowe światła migające na sporym diabelskim młynie. Wokół rozłożone było całe mrowie atrakcji i dla małych dzieci i dla całkiem dorosłych. Na teren wchodziło się pod łukiem ozdobionym milionami bladych światełek. Dalej ciągnęła się dość szeroka uliczka, pełna roześmianych ludzi, otoczona kramami z prezentami, pamiątkami, słodyczami (w tym jedno z czekoladami: białymi, mlecznymi, ciemnymi, różowymi i wieloma innymi) oraz z innymi dziwnymi rzeczami. Dalej było mrowie atrakcji: karuzele, kolejka górska, ogromne lodowisko i inne niesamowite rzeczy, które dla czarodziejów były bardziej niezwykłe niż magia. Wszystko to było oświetlone milionami, miliardami światełek, które cieszyły oczy i zachęcały do skorzystania z którejś z atrakcji.

Pan Potter starał się utrzymać wszystkich w grupie, ale po paru minutach, widząc, że młodzież pragnie tylko zakosztować odrobiny adrenaliny na jednej z karuzel, postanowił, że da mi pieniądze i pozwoli iść, pod warunkiem, że za trzy godziny, przed zmrokiem, spotkają się wszyscy pod kołem widowiskowym i wtedy razem się nim przejadą. Harry na początki chciał oponować, gdy Charles wręczył każdemu pokaźną sumkę mugolskich pieniędzy, ale po zapewnieniu mężczyzny, że stać ich na miliony takich wycieczek, postanowił, że nie będzie się spierał i psuł sobie zabawy.

James i Lily prawie natychmiast się odłączyli, by pójść do stoiska z grami, na których można było wygrać pluszaki, a Syriusz pociągnął Harry'ego i Remusa do najbliższej karuzeli. Było to coś, co przypominało wyglądem maczugę, a na jednym końcu rozgałęziała się w siedzenia, na których siedzieli ludzie. Kręciły się one wokół własnej osi, tak więc niekiedy śmiałkowie wisieli głową do dołu. A wszytko to na wysokości około 50 metrów. Harry spojrzał na Syriusza jak na wariata, ale w sumie, czego miał się spodziewać po Blacku. To było oczywiste, że chłopak wybierze najbardziej zwariowaną atrakcję na całym terenie parku.

Stanęli w kolejce i Harry z lekką niepewnością wsłuchiwał się w krzyki niektórych osób. Aż mu się troszkę zakręciło w głowie, gdy pomyślał, że on również za chwilę będzie tak wrzeszczeć. Gdy nadeszła ich kolej, jeden z opiekunów karuzeli spojrzał na Harry'ego krytycznie.

- Jesteś chyba troszkę za mały na taką zabawę - powiedział, a Willow mimowolnie się najeżył.

- Mam piętnaście lat - powiedział, odrobiną zaokrąglając swój fizyczny wiek.

Strażnik spojrzał na niego z niedowierzaniem.

- W porządku. Wyglądasz po prostu na nie więcej niż dwanaście - mruknął i przepuścił chłopców. Harry zauważył, że Huncwoci z trudem powstrzymują śmiech, więc naburmuszył się lekko i spojrzał na nich z obrażoną miną. Nie odzywał się do nich, póki nie przypięli go do siedzenia mocnymi pasami. Zerknął na rozbawioną twarz Syriusza i lekko niepewną Remusa sam czując, że zaczyna robić mu się niedobrze ze strachu. Nigdy wcześniej nie był na takiej karuzeli, bo Dursleyowie nigdy nie zabierali go ze sobą do Wesołego Miasteczka, a czarodzieje nie korzystali raczej z zabaw mugoli.

Karuzela ruszyła i Harry mimowolnie zacisnął mocniej dłonie na prętach, które miały zapobiec spadnięciu. Spojrzał na Syriusza. W oczach Blacka błyszczały rozbawione iskierki, a na ustach igrał szeroki uśmiech. W następnej chwili Harry krzyknął głośno, gdy nagle wszystko przyspieszyło i znalazł się do góry nogami.

                                                                                      ***

- Nigdy więcej - jęknął Willow, choć musiał przyznać, że teraz, gdy jest już bezpiecznie na ziemi, było to dość zabawne.

- Fajnie było - roześmiał się Black. Jego włosy były mocno zmierzwione od podmuchów powietrza. - To gdzie teraz?

- Chodźmy kupić czekoladę. Widziałem stoisko, na którym było chyba kilkadziesiąt rodzai! - powiedział Remus, a chłopcy przyjęli propozycję z aprobatą. Chwilę później ich kieszenie były lżejsze o kilkanaście funtów, a ręce bogatsze o paręnaście różnych czekolad. Ruszyli pomiędzy ludźmi i skierowali się w stronę niewielkiej karuzeli, wyglądającej na taką dla małych dzieci, z pozłacanymi konikami, na której środku stał bar. Usiedli przy jednym ze stolików rozmawiając z wesołością. Po paru minutach dowiedli się do nich państwo Potterowie, którzy przyszli do barku się napić czegoś rozgrzewającego.

- I jak się bawicie, dzieciaki? - zagadnął pan Potter siadając koło Harry'ego potargawszy jego i tak roztrzepane włosy.

- Jest świetnie! - wyszczerzył się Syriusz. - Byliśmy na tamtej ogromnej karuzeli.

- Też chciałem iść - westchnął Charles. - Ale niestety Elizbeth stchórzyła.

- Wcale nie. Po prostu nie lubię... latać - powiedziała kobieta, a młodzież zachichotała cicho z rozbawieniem.

Nie minęła chwila a dołączyli do nich James i Lily. Dziewczyna trzymała w rekach ogromnego pluszowego łosia. Wyglądała na niezwykle zadowoloną.

- Patrzcie! James go dla mnie wygrał - pisnęła szczęśliwa.

Syriusz przyjrzał się pluszakowi z miną znawcy i pokiwał głową.

- Rogaś, doskonały wybór. Jak Lilka za tobą zatęskni to wystarczy, że na niego spojrzy. Doprawdy, uderzające podobieństwo - stwierdził poważnie, ale w jego oczach błyszczały złośliwe iskierki.

Potter zrobił urażoną minę, ale zaraz wyszczerzył się szeroko.

- Mam też coś dla ciebie, Łapciu. Gdy go zobaczyłem, od razu pomyślałem o tobie - wyciągnął z kieszeni niewielkiego pluszaka w kształcie pieska. Zwierzątko miało niezwykle wybałuszone oczy, które patrzyły w dwie różne strony. Syriusz w ogóle nie przejął się tym prztykiem. Wyszczerzył się radośnie i wziął czarnego pieska przytulając go.

- Dzięki! - zawołał radośnie.

**********************************************************************************

*Syriusz urodził się w listopadzie, więc do szkoły poszedł mając 12 a nie 11 lat (czyli jest rok starszy od reszty Huncwotów ;))

**Miejsce autentyczne. Jest to Winter Wonderland, który mieści się w Hyde Park, czyli jednym z królewskich ogrodów. Jeśli ktoś ma ochotę dowiedzieć się coś więcej zapraszam na tę stronę :)
^^^
Komentujcie!!!
Zapraszam też do odwiedzenia mojego nowego bloga z tłumaczeniami (link w menu).