30. Z czym się wiąże pierwszy śnieg...

Cześć ludziska!
Rozdział jest trochę wcześniej niż ostatni, jestem z tego dumna :)
Większość prosiła o opisanie szlabanu Harry'ego, czego nie miałam w planie, ale za to zmieniłam odrobinę miejsce akcji itp, i jakoś to wyszło.

Mirabella - nie jestem pewna co do Remiego i Syriusza, czy w ogóle myśleć nad ich drugimi połówkami, dlatego nie jestem w stanie ci odpowiedzieć na pytanie.
Fajtłapcia - byłam pewna, że mało kto zauważy ten szczególik, nie mówiąc już o tym, że o nim wspomni. To też wyjaśni się... za jakiś czas ;)
Ranitakk - cieszę się, że nowe osoby znajdują mojego bloga :) dzięki za komenta ^^

Uwaga! Sceny +18 (ale kogo to obchodzi ;))
Zbetowane przez carmendraconi
Zapraszam do czytania i nie zapominajcie skomentować :D
^^^
Listopad minął zdumiewająco szybko i nim uczniowie Hogwartu się obejrzeli, nastąpił grudzień, a z nim... śnieg.

Była to sobota. Harry obudził się dość wcześnie biorąc pod uwagę fakt, że wczoraj do późna siedział odrabiając lekcje z transmutacji. Wcześniej nie mógł, bo przez wygłupy chłopaków znowu wplątał się w szlaban. Przeklęci Huncwoci.

Pierwszym po obudzeniu, co go zdziwiło to fakt, że w przeciwieństwie do poprzednich kilku dni, na dworze było zadziwiająco jasno. Harry rozsunął zasłony swojego łóżka i wstał, krzywiąc się lekko, gdy jego bose stopy dotknęły lodowatej podłogi. Podszedł do okna i wyjrzał przez nie. Natychmiast powstrzymał głośny pisk. Błonia były całkiem białe. W nocy musiało spaść koło pół metra śniegu. Teraz świeciło ostre słońce, ale Harry stwierdził, że na pewno nie daje ono ciepła.

Z radosnym śmiechem rzucił się do łóżka Blacka odsuwając gwałtownie bordowe kotary.

- Syri! Śnieg! Słyszysz?! Spadł śnieg! – wykrzyknął rzucając się na owiniętego w kołdrę chłopaka. Łapa tylko jęknął i odwrócił się do niego tyłem. Harry dał mu na moment spokój i teraz zrobił nalot na wyrko Jamesa.

- Jim! Wstawaj! Śnieg! Będziesz mógł wypudrować Lily! – zaśmiał się ściągając kołdrę z głowy Pottera.

- Wypudrować...? – wymamrotał niewyraźnie Rogacz unosząc głowę.

- Tak! Wstawaj! Remi! Śnieg spadł!

Lupin odsłonił kotary i spojrzał na Willowa z rozbawieniem.

- Uważaj, żeby to ciebie nie wypudrowali za tak wczesną pobudkę – wyszczerzył się kręcąc głową. Po chwili wstał i zniknął w łazience.

Harry zmarszczył lekko nosek, niezadowolony z rozumowania Lunatyka. Fakt, mógł poczekać aż Huncwoci sami się obudzą, ale... no, śnieg spadł, przecież!

Zsunął się z łóżka Jamesa i ponownie wskoczył na posłanie Blacka. Łapa znowu drzemał. Harry wyciągnął mu poduszkę z pod głowy i zrzucił ją na ziemię. Syriusz jęknął w proteście i chwycił mocno kołdrę zwlekając ją na ziemię.

- Odczep się, Harry, bo wylądujesz na podłodze – wymamrotał Black owijając się w pościel i starając się znowu zasnąć.

- Nie. Budź się, Syri. Bo pomyślę, że mnie już nie lubisz – jęknął Willow i przytulił się do przyszłego ojca chrzestnego. Ten westchnął cierpiętniczo, ale w końcu podniósł się do siadu.

- Zrobię z ciebie bałwana, gdy tylko wyjdziemy na błonia – ostrzegł Syriusz patrząc na Harry’ego w błyskiem w oku. Jednak jego długie, rozczochrane włosy i zarumienione od snu policzki sprawiły tylko, że Willow uśmiechnął się szeroko. W takim stanie Black absolutnie nie był straszny.

                                                                                   ***

Wpadli w piątkę do Wielkiej Sali robiąc spory raban. Peter od razu rzucił się na jedzenie, Lupin powoli nalał sobie herbaty, a James i Syriusz klapnęli po obu stronach Willowa wyglądając jakby ktoś zmusił ich torturami do wstania. Zabrali się niemrawo za kanapki. Harry wyszczerzył się do nich i nalał im soku dyniowego do pucharów. Spojrzeli na niego półprzytomnie, ale po chwili uśmiechnęli się do niego i upili parę łyków.

Powoli Wielka Sala wypełniła się całkowicie, a podekscytowani uczniowie zerkali na okna. James i Syriusz ożywili się dopiero, gdy podeszła do nich Lily z dwiema koleżankami z dormitorium.

- Hej – uśmiechnął się Potter do rudowłosej, a ona odpowiedziała tym samym i pochyliła się całując go w policzek. Dość sporo się między nimi zmieniło od czasu Nocy Duchów. Dziewczyna usiadła obok niego i wzięła się za jedzenie.

- Więc... Idziemy na błonia? – wyszczerzył się James patrząc na gryfonkę z błyskiem w oku.

- O nie! Mowy nie ma! Nie chcę wrócić do zamku cała mokra – odparła, ale szeroki uśmiech pojawił się na jej twarzy.

- Oj no, chodźmy! Musimy ukarać Harry’ego za obudzenie nas w środku nocy.

- W środku nocy? – zdumiała się.

- No, o siódmej rano. I to w sobotę! – oburzył się, a Syriusz pokiwał głową na znak, że się z nim zgadza.

- Zginiesz marnie, Harruś, za tą brutalną pobudkę – zamruczał złowieszczo Black. Willow przełknął głośno ślinę i odsunął się od chłopaka robiąc najbardziej niewinną minę, jaką był w stanie.

- Nie bądź zły, Syri – powiedział cichutko i uśmiechnął się słodko. Black parsknął cicho, ale coś w jego spojrzeniu złagodniało.

- I tak się doigrasz – wymamrotał.

Harry westchnął wiedząc, że nie da rady Jamesowi i Syriuszowi, gdy ci połączą siły. Rozejrzał się dyskretnie po Wielkiej Sali szukając pomocy. Sądząc po uśmieszku Lily, ona odpadała, Snape’a nigdzie nie było widać, a Remus i Peter prawdopodobnie dołączą do Rogacza i Łapy. W końcu zdeterminowany zerknął na stół prezydialny. Jego oczy błysnęły. Lucas nie odmówi mu dodatkowej lekcji, szczególnie, że jest sobota. Zaczął się podnosić z nadzieją, że Huncwoci tego nie zauważą, ale się przeliczył. Natychmiast został pociągnięty przez Jamesa i Syriusza z powrotem na siedzenie.

- A dokąd to? – zamruczał Black obejmują chłopaka w niby czułym geście, który przez kogoś postronnego mógłby zostać odebrany jako objaw troski.

- Właśnie. Czyżbyś próbował nam uciec? – spytał złośliwie Rogacz kładąc mu dłoń na głowie, delikatnie acz stanowczo.

- Poczekaj chwilę na nas – wyszczerzył się Łapa. – Zjemy i pójdziemy.

- Ale...

- Cii – szepnął okularnik. – Nie bądź taki niecierpliwy.

- Jim, Syri, proszę was...

- Sza! – wyszczerzyli się do niego i odwrócili się do jedzenia jednak dalej dyskretnie pilnowali, by nie zwiał.

Harry westchnął cierpiętniczo i zerknął ostatni raz na Woulda. W tym momencie nauczyciel uniósł wzrok i ich spojrzenia się spotkały. Willow posłał mu zrozpaczone, pełne błagania o pomoc spojrzenie. Mężczyzna zamrugał zdezorientowany. Przechylił lekko głowę w prawo pytającym gestem. „Pomocy” jęknął chłopak, bezgłośnie poruszając ustami. Wskazał dyskretnie na Jamesa i Syriusza, a Would skinął głową dając znak, że rozumie. Powoli zaczął wstawać, gdy zatrzymał go Dumbledore pytając o coś.

- To idziemy – wyszczerzył się James podnosząc się z miejsca razem z resztą chłopaków i Lily.

- Trzeba się ubrać – zaoponowała nagle Evans. – Na zewnątrz jest zimno, a przecież nie chcecie być chorzy, prawda?

- Taa – mruknął Rogacz, ale uśmiechnął się do niej. Wyszli z Wielkiej Sali nie zważając na błagalne protesty Willowa.

                                                                                    ***

- Syri, błagam cię, puść... Nie chcę...

Stęknął, gdy został lekko podrzucony przez Blacka kościste ramię czarnowłosego wbiło mu się w brzuch. Ani trochę nie podobała mu się ta sytuacja. Gdy tylko ubrał się w cieplejsze ciuchy Syriusz przerzucił go sobie przez ramię i ruszył przez szkolne korytarze na błonia, a reszta Huncwotów (oprócz Petera, który miał jakieś spotkanie) i Lily podążyli za nim chichocząc cicho. Żaden na razie nie pomyślał, że może jego marudzenie nie jest zwykłym droczeniem się, a autentyczną niechęcią. Trochę obawiał się, co wymyślą chłopaki, gdy już znajdą się na zewnątrz.

Błonia były całkiem białe. Harry pomyślał, że w nocy musiała być niezła śnieżyca, by tyle napadało. Syriusz ruszył sprężystym krokiem w stronę jeziora i ulubionego drzewa Huncwotów. Młodszemu chłopakowi wcale się to nie podobało. Nie chciał wpaść do lodowatej wody, gdy chłopcy się zapomną i zaszaleją. Spojrzał błagalnie na Lily idącą za Syriuszem i obok Jamesa, ale nie zwracała na niego uwagi rozmawiając z nim entuzjastycznie. Jęknął cicho czując się tak strasznie bezbronny. Nie cierpiał tego uczucia.

Sapnął, gdy nagle Black podrzucił go w powietrze i... nie złapał. Harry wylądował tyłkiem w puszystym śniegu. Całe szczęście, że nie był ubity, bo upadek nie byłby tak przyjemny. Podniósł zraniony wzrok na Łapę, ale ten uśmiechnął się złośliwie, kompletnie nie przejmując się oburzonym chłopcem. Czarnowłosy schylił się i chwycił w dłonie garść śniegu. Spojrzał na Willowa zadziornie.

- Nadchodzi czas zemsty – roześmiał się naśladując śmiech szaleńca. James też nabrał w ręce śniegu. Zbliżyli się do młodszego chłopca i już mieli natrzeć go białym puchem, gdy w ich stronę poleciały śnieżne kulki. Jęknęli i zasłonili twarze. Śnieżki wyleciały zza drzew, a wraz z nimi słychać było rozbawione śmiechy.

- Kto to? – krzyknął oburzony James ścierając puch z twarzy. – Pokażcie się!

Trójka ślizgonów wychyliła się zza drzewa patrząc na gryfonów szyderczo.

- Co jest, Potter? Nie podobało się? – parsknął Avery, a Nott zachichotał złośliwie.

- Spadajcie stąd, bo...

- Bo co? – przerwał Jamesowi trzeci chłopak. Na jego przystojnej twarzy pojawił się wstrętny uśmiech, który sprawił, że jego oczy błysnęły czymś brutalnym.

- Odwal się, braciszku, chyba że chcesz dostać wciry – syknął Syriusz. Jego ciało napięło się całe gotowe do ataku lub obrony. Harry doskonale pamiętał jak w przeszłości... przyszłości Black mówił, że jego brat służył Voldemortowi. Podniósł się nie czując się bezpiecznie na ziemi, a poza tym zaczął mu odmarzać tyłek. Zauważył, że Nott trzyma ręce za plecami, co wzbudziło jego nieufność. Nim zdążył pokazać ten fakt Huncwotom, w jego stronę poleciała śnieżka. Instynktownie uniósł ręce chcąc się bronić. Kulka zatrzymała się parę centymetrów od niego unosząc się powoli w powietrzu. No tak. Przecież śnieg to woda, tylko w innej postaci.

Spojrzał na ślizgonów z delikatnym, acz wrednym uśmieszkiem.

- Dalej chcecie walczyć? – spytał.

Nott zacisnął wargi, ale w jego oczach błysnęła chęć zgnębienia Huncwotów.

- Mamy nad wami przewagę – parsknął Avery. – Nie macie szans.

- Przewagę? – zachichotał Syriusz. – Nas jest piątka, a was trójka. To nazywacie przewagą?

Uśmiechy na twarzach ślizgonów nie wróżyły nic dobrego. Harry, wiedziony instynktem, odwrócił się w stronę szkoły. W ich stronę zmierzali kolejni czterej ślizgoni, a po ich minach było widać, że nie mają dobrych zamiarów. Willow znowu spojrzał na Avery’ego i Notta.

- Co was da zaatakowanie nas? Znowu wam się oberwie.

- Da nam satysfakcję, Willow – syknął Avery. – Z przyjemnością zobaczę przerażenie na twojej twarzy.

- Nie doczekasz się tego.

- Zobaczymy – zaśmiał się i skinął na uczniów Slitherinu. W stronę gryfonów poleciały mocno ubite śnieżki. James chwycił Lily w objęcia, by ją osłonić, Syriusz rzucił się na ziemię, a Remus zasłonił głowę. Harry za to uniósł ręce i kulki zatrzymały się w powietrzu drgając lekko. Spojrzał całkiem niebieskimi, w tym momencie, oczami na ślizgonów rzucając im wzrokiem wyzwanie.

- Macie szansę jeszcze uciec – stwierdził złowieszczo. Ale ci tylko nabrali więcej śniegu w ręce. Harry parsknął widząc tę głupotę. Czy oni nie potrafili dostrzec, że śnieg nie robił na nim najmniejszego wrażenia. Zatrzymał kolejną falę śnieżek parę centymetrów od przyjaciół i zamachnął się ręką jakby rzucał czymś niewidzialnym. Kulki pofrunęły w stronę ślizgonów. Sądząc po jękach za niedługo na ciałach jego przeciwników pojawią się spore siniaki. Widząc jednak, że to tylko rozzłościło atakujących Harry machnął ręką na przyjaciół.

- Chodźcie bliżej! – krzyknął, a gdy wykonali polecenie uniósł ręce nad głowę. Co prawda nie był pewny, co dokładnie robić, ale działał instynktownie, tak jak poradził mu Would. Śnieg zaczął wysuwać się spod ich stóp i stworzył wokół nich wielkie igloo. Ściany na moment odmarzły lekko tylko po to, by zamarznąć znowu w lodową bryłę. Harry odwrócił się do Huncwotów z szerokim uśmiechem, który natychmiast zniknął z jego twarzy. Chłopcy patrzyli na niego w szokiem na twarzach.

- Jim, Syri...

- Wow. Ja wiedziałem, że ty trochę umiesz i w ogóle, ale to... Boskie, człowieku! – wykrzyknął Syriusz i rzucił się do ścian obmacując je z zaciekawieniem. Harry zarumienił się lekko na tą pochwałę.

- Przydałoby się coś do siedzenia – stwierdził po chwili. – Myślę, że lepiej poczekać, aż sobie pójdą, co wy na to?

- Ok – uśmiechnęła się Lily. – Mogę transmutować coś w koce.

Harry wyjął z kieszeni starsze pióro, reszta też miała parę niepotrzebnych rzeczy. Willow rozejrzał się. Miał do dyspozycji wszystkie żywioły, więc pierwsze, co zrobił to zmusił śnieg do stworzenia niedużych podwyższeń koło ścian. Wyglądały trochę jak prowizoryczne łóżka. Lily natychmiast okryła je kocami i mogli spokojnie na nich usiąść zabezpieczeni przed odmrożeniem tyłków. Jedno zaklęcie sprawiło, że śnieg pod nimi nie topniał. Następnie Harry zrobił niewielki otwór u sufitu i do środka wpadło więcej słońca.

- Trochę jest zimno – stwierdził po chwili Black owijając się mocniej w kurtkę.

- Racja – przyznał Willow. – Spróbuję czegoś, ale nie jestem pewny, czy mi się uda.

Ukląkł na ziemi i odgarnął udeptany lekko śnieg. Położył dłoń na trawie i się skupił. Po chwili z podłoża wystrzeliło drzewo, które rozłożyło gałęzie tak, by nie rozwalić igloo.

Harry odetchnął lekko i uśmiechnął się do przyjaciół. Dotknął szorstkiej kory i nagle drzewo obumarło tak gwałtownie, jak się pojawiło. Huncwoci natychmiast zrozumieli, co zamierza chłopiec i po chwili na środku okrągłego, białego pomieszczenia płonął ogień. Zrobiło się odrobinę cieplej. Dym uciekał przez otwór w suficie, a ściany ze śniegu nie topniały dzięki magii Harry’ego. Cała piątka rozsiadła się wygodnie rozmawiając o wszystkim i o niczym. Na razie nic im nie groziło.

                                                                                 ***

- Albusie, czy ty to widzisz? – spytał zdumiony Would wyglądając przez okno w gabinecie dyrektora. Na błoniach stało sporej wielkości igloo. Tylko jedna osoba jest w stanie zrobić coś takiego.

- No, no, no – zacmokał z radością Dumbledore. – Twój mały uczeń dość sporo już potrafi, nie sądzisz, Lucasie?

- Tak. Jest niesamowity.

- Jest – potwierdził Albus z szerokim uśmiechem. – Idź, zobacz, co się stało.

Would skinął głową i czym prędzej wyszedł z gabinetu.

                                                                                      ***

Lucas obszedł dookoła śnieżny budynek przyglądając się mu z dumą. Nie sądził, że po tak krótkim treningu Harry będzie w stanie tak wykorzystać żywioły. Widocznie nie doceniał dzieciaka. W końcu, napatrzywszy się postanowił wyciągnąć dzieciaki ze środka, bo był pewny, że Willow nie jest tam sam.

- Harry! Co się tu, do diabła, dzieje!? Wyłazić! Wszyscy!

W środku zapanowało lekkie zamieszanie i po chwili ściana z lodu rozpuściła się ukazując wnętrze. Lucas przybrał surowy wyraz twarzy i założył ręce na piersi.

- To.. – zaczął Harry, ale Syriusz mu przerwał.

- To wina ślizgonów! Zaatakowali nas! My się tylko broniliśmy – stwierdził, myśląc, że Would chce ich ochrzanić za niedoszłą bójkę.

- Ach, rozumiem. Wszyscy do szkoły... – powiedział, a gdy skinęli głowami, dodał: - Harry, za mną.

Chłopak westchnął cicho. Uśmiechnął się uspokajająco do przyjaciół i podbiegł do nauczyciela. Mężczyzna posłał mu nieodgadnione spojrzenie i bez słowa ruszył w stronę swoich kwater.

Gdy już do nich dotarli Harry poczuł, że jego serce lekko przyspiesza. Profesor zamknął za nim drzwi i spojrzał na niego pociemniałym wzrokiem. Zrobiło się mu gorąco. Lucas pchnął go delikatnie na ścianę, ściągnął z niego kurtkę i pochylił się, ale nie złączył ich ust. Harry uchylił powieki, które nawet nie wiedział, kiedy zamknął i spojrzał na nauczyciela pospieszająco.

- Nawet nie wiesz, jaką dumę poczułem, gdy zobaczyłem to, co zrobiłeś – wyszeptał Would przyciskając ucznia do ściany całym ciałem. Dłonie położył po obu stronach głowy chłopca, nie odrywając od niego pożądliwego spojrzenia.

- Profesorze... – jęknął Willow czując coraz większe podniecenie. Chciał, by blondyn go dotknął, zrobił cokolwiek, a nie tylko patrzył. Jego spojrzenie musiało odzwierciedlać jego myśli, bo na twarzy Woulda błysnęło rozbawienie. Mężczyzna pochylił się i delikatnie pocałował. Był to raczej miękki całus, ale zadziałał na Harry’ego mocniej niż namiętny pocałunek. Uniósł ręce i oplótł je wokół szyi Lucasa wyginając się, by być jak najbliżej niego. Ręce mężczyzny ujęły delikatnie jego twarz, a język naparł mocniej na jego wargi prosząc o dostęp. Willow z jękiem rozchylił usta, a Would pogłębił pocałunek, jednak dalej było to tak delikatne jak na początku. Po paru chwilach odsunął się i złożył ostatni całus na wargach chłopca.

- Mmm... Słodziutki – zamruczał Lucas i przesunął dłonie z twarzy na biodra ucznia. Harry przylgnął do niego wplatając palce we włosy blondyna. Przeczesał je delikatnie i nagle wziął w garść mocno ciągnąc. Mężczyzna jęknął, a w jego oczach pojawił się dziki błysk. Przyparł chłopca do ściany i oplótł swoje biodra jego nogami. Pocałował go dużo gwałtowniej niż na początku, a jego dłonie zaczęły błądzić po drobnym ciałku szukając wszystkich czułych punktów i drażniąc je.

- Łóżko? – spytał mężczyzna ochrypłym głosem ściągając koszulkę z chłopca.

- Kanapa jest bliżej – wyjęczał Harry i ponaglił nauczyciela wzrokiem. Lucas przygryzł wargę, by powstrzymać jęk. Wsunął dłonie pod pośladki chłopca i przeniósł go na sofę. Pochylił się nad dzieciakiem wkładając nogę między jego uda i stykając razem ich klatki piersiowe.

Harry zaczął błądzić dłońmi po plecach Woulda. Czuł jak mężczyzna drga, gdy jego palce natrafiały na wrażliwe miejsca na jego ciele. Lucas przestał całować ucznia czując, że dłużej nie wytrzyma. Odnalazł zamek od spodni Willowa i ściągnął je szybko z niego wraz z bokserkami. Odsunął się lekko ściągając własne spodnie nie odrywając wzroku od rozszerzonych źrenic chłopca. Gdy obaj byli już całkiem nadzy Would przywołał małą fiolkę z lubrykantem.  Zerknął ostatni raz w oczy Harry’ego szukając zgody. Znalazł ją.

Wsunął palec w chłopca patrząc jak ten zaczyna się wić i jęczeć. Pochylił się i nie przestając go rozciągać zaczął drażnić delikatne sutki aż stwardniały.

Harry czuł, że zaraz całe jego ciało spłonie. Zacisnął dłonie na barkach nauczyciela mocno przeciągając po jego skórze paznokciami. Lucas syknął cicho i odsunął się wysuwając z chłopca palec. Willow jęknął ze straty, ale w następnej chwili wygiął się w łuk, gdy mężczyzna w niego wszedł. W pierwszym momencie zabolało, ale nie przejmował się tym w ogóle. Zacisnął uda wokół bioder profesora napierając na niego mocniej.

- Spokojnie, dziecino, bo zrobisz sobie krzywdę – zamruczał Would i mocno chwycił biodra ucznia. Zaczął się w nim poruszać, delikatnie i powoli, przedłużając ich przyjemność. Po chwili jednak stała się nie do zniesienia i oboje przyspieszyli, dotykając się, gdzie tylko mogli.

Harry ponownie wygiął się w łuk, gdy Would ponownie trafił w to fantastyczne miejsce w jego wnętrzu. Krzyknął i wzbierająca w nim przyjemność wybuchła. Lucas doszedł zaraz za nim wbijając się w niego mocno i wlewając do jego wnętrza. Opadł ciężko na ucznia, po czym owinął ramiona wokół niego, by przekręcić się z nim na plecy. Teraz to Harry leżał na profesorze z jedną nogą przerzuconą przez jego biodro. Chłopak przymknął zadowolony oczy i wtulił twarz w ramię nauczyciela. Powoli zaczął przysypiać.

- Harry – zamruczał miękko mężczyzna przeczesując dłonią włoski chłopca. – Myślę, że wygodniej nam będzie w łóżku.

- Uhm...

Lucas westchnął cicho i usiadł z uczniem, sadzając go sobie na kolanach. Wstał z nim i ruszył do sypialni. Ułożył go delikatnie na posłaniu i przytulił do swojej klatki piersiowej, zaczynając wodzić palcami po jego boku. Chwilę później również usnął.

                                                                                        ***

James drgnął, gdy drzwi do dormitorium otworzyły się cicho. Zerknął na zegarek, który wskazywał godzinę 23:15. Chłopak uchylił bezszelestnie kotarę i spojrzał na Willowa kierującego się do łazienki.

- Gdzie byłeś, młody człowieku? – oburzył się teatralnie Rogacz.

Harry odwrócił się do niego starając się ukryć rumieniec.

- U Woulda.

- Tak długo?

- Ćwiczyliśmy magię żywiołów. I... i potem zasnąłem... chyba, bo to... męczące... tak, męczące – wymamrotał blondyn, wcale się nie jąkając.

- Ach tak. Musisz nam kiedyś pokazać, co dokładnie potrafisz.

- Tss, ale może nie o północy – syknął zaspany Syriusz i posłał im obrażone spojrzenie za to, że go obudzili.

Harry spojrzał na niego przepraszająco i znowu zerknął na Jamesa.

- Lepiej nie w Hogwarcie. Wiem, że pewnie już wszyscy wiedzą, co potrafię, ale wolałbym się tym nie afiszować.

- Jasne, rozumiem. Ale jak będziemy u mnie to... Zapomniałeś, prawda? – parsknął widząc zdumioną minę chłopca.

- Eee... O czym?

- Rodzice przecież zapraszali cię na święta! Chyba teraz nie odmówisz?

- Jasne, że nie. Mam do wyboru to albo spędzenie świąt  samemu w Hogwarcie.

- No tak. Przepraszam. Ciągle zapominam, że... – Rogacz przerwał zakłopotany, a Harry uśmiechnął się lekko do niego.

- Nie ma sprawy, Jim. Wszystko ok.

- W każdym razie musisz z nami pojechać. Syriusz będzie, Remus przyjedzie w drugi dzień świąt, a Lilka obiecała, że wpadnie na Sylwestra. Peter powiedział, że nie może, bo jego mama jest chora i woli z nią spędzić całe święta, więc jego nie będzie – posłał niczego nieświadomemu śpiącemu kumplowi oskarżające spojrzenie. – Będzie też moja rodzinka, z tego co słyszałem.

- Serio? – zaciekawił się Willow. Nie wiedział, że James ma jeszcze jakąś rodzinę. To by oznaczało, że on też prawdopodobnie ma kogoś jeszcze oprócz Dursleyów. A może w jego czasach już nie żyją.

- Taa... Przyjedzie ciotka Andrea z kuzynem Kasparem i mój daaaaleki wuj z żoną i Jeromem.

- Coo? – jęknął Łapa wychylając się znowu zza kotary. – Jerome też będzie?

- Niestety.

- Co to za Jerome?

- Mieszka z rodzicami w Ameryce i rzadko tu bywają, ale w tym roku mama postanowiła ich zaprosić. Jest strasznym snobem...

- I homofobem! – dodał rozdrażniony Syriusz.

- To też – mruknął Jim.

- I nie zapomnij wspomnieć, że oprócz homofobii ubiera się jak... cóż... pedał.

Harry zmarszczył nosek, a Syriusz, który to zauważył, zachichotał.

- Nie mam nic do gejów, bo sam jestem bi, ale te wszystkie kolorowe rurki i apaszki na szyję – Black zadrżał z obrzydzenia. – Kto normalny się tak ubiera?

Willow zaśmiał się na widok jego miny.

- Nieważne. Idę się myć i spać. Jutro pogadamy.

- Jasne. Dobranoc.

- Branoc.

Młody Potter uśmiechnął się i ruszył wziąć długi gorący prysznic.

 ^^^

KOMENTUJCIE!!! :D