29. - Kocham cię. - Tak. Kochasz, ale nie tak, jak myślisz.

Hejka wszystkim :D
W końcu po prawie miesiącu (aż tyle???) udało mi się napisać rozdział. Co prawda jest krótki i nic takiego się nie dzieje (oprócz pewnej rzeczy, która myślę, że wyjaśni pewne wątpliwości... albo zrobi ich więcej), ale liczy się fakt, że jest, prawda? ;)

Fajtłapcia - zadałaś mnóstwo pytań w poprzednim komentarzu i mam nadzieję, że ten rozdział na nie odpowie ;)
Daga - owszem rozdział miał być na Halloween, ale jakoś nie zgrało się w czasie :)
K. - Zakładka z rozdziałami była już wcześniej, ale gdzieś zniknęła ;) Już to naprawiłam.
Mirabella - kolejne scenki z udziałem Harrusia i Lucasa, ale nie ukrywam, że ich stosunki wkrótce się zmienią... ale nie powiem dokładnie w jaki sposób :D

Dziękuję carmendraconi za zbetowanie :*

^^^
W przeciwieństwie do poprzedniego momentu otaczała go całkowita ciemność. Doskonale pamiętał nagły błysk bieli, ale co było przed tym? Obraz czarnych stworów wychodzących z luster sprawił, że drgnął i spiął się mocno. A co jeśli nie miał racji i dzieciaki faktycznie widziały coś dziwnego? Co jeśli leży teraz w jakimś ciemnym miejscu i zaraz umrze? Zacisnął powieki, a jego oddech lekko przyspieszył. Powinien uspokoić się i pomyśleć racjonalnie. I stanowczo powinien otworzyć oczy. Tylko, że bał się zobaczyć, gdzie jest. Miał wrażenie, że leży na czymś miękkim, ale wokół panował chłód. Poruszył się na próbę i poczuł pod dłońmi materiał kołdry. Czyżby leżał na łóżku? Już miał otworzyć oczy, gdy coś (ktoś?) chwyciło go za ramię. Wrzasnął, a jego już i tak napięte mięśnie spięły się jeszcze bardziej. Zaczął się szarpać i dopiero po paru sekundach zdał sobie sprawę, że owe coś do niego mówi. Dosłyszał swoje imię. Jęknął cicho i znieruchomiał.

- Lucas? Słyszysz mnie, mój drogi?

- Albus? – wychrypiał i powoli uchylił powieki. Twarz dyrektora wyrażała zaniepokojenie.

- Już dobrze? Wiesz, gdzie jesteś?

- Co się stało? – zignorował pytania. Powoli podniósł się do siadu. Leżał w skrzydle szpitalnym na łóżku. Okazało się, że chłód, który go ogarniał pochodził z otwartego na oścież okna. Zadrżał z zimna, a Dumbledore, widząc to, okrył go kocem.

- Najpierw powiedz mi, jak się czujesz? – zatroskał się dyrektor.

- W porządku. Tylko nie do końca rozumiem, co się właściwie stało.

- Te wszystkie okropności to były iluzje. Niedaleko łazienki stali uczniowie Slitherin'u i chyba nie poradzili sobie z kolejnym zaklęciem, bo byli otoczeni przez jakieś koszmarne stwory.

Lucas odetchnął z ulgą.

- Czyli to faktyczne była iluzja.

- Tak. Dość mocno was przestraszyli, prawda?

- A ty byś się nie przestraszył, Albusie? Środek nocy, ciemno jak nie powiem gdzie... Istna scena z horroru.

Albus zachichotał cicho i wstał.

- Dzieci pewnie też zaraz się obudzą. Trzeba będzie im wytłumaczyć, co się stało. Dasz radę to zrobić?

- Tak, oczywiście – mruknął Lucas chwytając różdżkę i zaklęciem zamykając okno. – To białe światło...?

- Zaklęcie, które rzuciłem. Być może było trochę za mocne i chyba was trochę zamroczyło.

- Trochę? – parsknął Would. – Przez chwilę w ogóle nie wiedziałem, co się stało!

Albus uśmiechnął się przepraszająco.

- Może faktycznie poniosło mnie – (Lucas ponownie parsknął), - ale ważne, że wszystko w porządku.

Would uśmiechnął się lekko i pokręcił głową.

- Spróbuję obudzić Harry’ego. Jeśli zareaguje tak jak ja... Wolałbym by reszta nie widziała jak ląduję na tyłku – mruknął mężczyzna wstając, a Dumbledore zachichotał cicho.

- W takim razie powodzenia, mój drogi – uśmiechnął się dyrektor, dopowiedział jeszcze to, co powinni gryfoni wiedzieć i ruszył do drzwi zostawiając Woulda samego z ciężkim zadaniem. Mężczyzna westchnął cicho i pokręcił głową z niedowierzaniem. Powinien się tego spodziewać. Podszedł do łóżka Willowa i usiadł na jego brzegu.

- Harry, dziecino, otwórz oczka – wyszeptał pochylając się nad chłopcem i dotknął jego włosów. Gryfon szarpnął się i zajęczał. Nadal tkwił pomiędzy snem a jawą. – No już, maleńki, to tylko sen. Koszmar. Obudź się.

Nagle Willow rzucił się mocno i uderzył niechcący nauczyciela ręką w pierś i twarz. Mężczyzna skrzywił się lekko i chwycił dłonie chłopca przytulając je do swojej klatki piersiowej.

- Harry, to ja, Lucas. Otwórz oczka, dzieciaku – powiedział najłagodniej jak potrafił.

- P-profesor? – jęknął cicho gryfon uchylając powieki. Nauczyciel odetchnął lekko z ulgą.

- Tak, to ja. Już wszystko w porządku.

- C-co się stało? Co to było?

- Zaraz wszystko wyjaśnię, tylko obudzę resztę. Pomożesz mi?

- Pewnie – mruknął Harry powoli się uspokajając. Czuł się bezpiecznie, gdy Would był blisko.

- Tylko uważaj byś nie oberwał, tak jak ja – wyszczerzył się Lucas, a Willow oblał się czerwonym rumieńcem.

                                                                                ***

- ... I wtedy dyrektor wpadł do łazienki, rzucił zaklęcie, które zniwelowało iluzję, a my zemdleliśmy – dokończył Would, patrząc na siedzących na drugim łóżku gryfonów. Harry siedział między Remusem a Syriuszem machając lekko nogami zwisającymi poza posłaniem, a James opierał się o wezgłowie łóżka delikatnie przytulając do siebie Lily. Widać było, że wspólny strach zmienił coś w ich relacji.

- Ale dlaczego zemdleliśmy? – skrzywił się Black. – To nie było aż takie straszne.

- To wina zaklęcia, które wykorzystał profesor Dumbledore. Przyznał, że „być może” było za mocne. Wiecie jak działa adrenalina na człowieka – uśmiechnął się lekko.

- Czyli to na pewno wina ślizgonów? – spytał James dla upewnienia.

- Tak. Trójka siódmoklasistów, ale przyznali, że nakłonili ich do tego Avery i Nott. Cała piątka dostała po minus dwadzieścia punktów na głowę.

- Tylko?! – oburzył się Łapa prostując gwałtownie. – Przecież...

- Jakby nie patrzeć, robiliście gorsze rzeczy, a nie raz uchodziło wam to na sucho. Swoją drogą też powinniście dostać karę za bycie poza dormitorium w czasie ciszy nocnej i za wkradnięcie się do składzika Slughorna i do Działu Ksiąg Zakazanych – spojrzał na nich bystro z lekkim acz złośliwym uśmieszkiem.

- Skąd pan wie o tych dwóch ostatnich rzeczach? – jęknął Remus i popatrzył na przyjaciół z przerażeniem.

- Na przyszłość, chłopcy, chowajcie głębiej swoje plany – zaśmiał się Would i schylił się, by wyjąć z pod łóżka granatowy plecak. Chłopcy jęknęli i skulili się lekko czekając na ochrzan. Ale nie nadszedł. Lucas patrzył na nich z rozbawieniem, a jego usta drżały od powstrzymywanego śmiechu.

- Powiedzcie mi jedno, chłopcy. Kto dopisał... – mężczyzna wyjął kartkę z plecaka i znalazł odpowiedni fragment, - ... „przefarbować włosy Woulda na błękit”? – spojrzał na nich udając złość.

- Umm... Ja – przyznał Harry i spuścił głowę.

- Dlaczego akurat błękit?

- Bo... umm... Chciałem wiedzieć, jak pan będzie wyglądał w takich – wymamrotał rumieniąc się lekko. Lucas odrzucił udawanie złości i wybuchnął serdecznym śmiechem.

- Doprawdy, wasze pomysły są niesamowite! – pokręcił z niedowierzaniem  głową. Wstał i zerknął na panią Pomfrey, która już od jakiegoś czasu stała w progu swojego gabinetu. – Ja idę do siebie. Jakbym był potrzebny...

- A kto powiedział, że możesz wyjść? – spytała kobieta kładąc wymownie ręce na biodrach.

- Eee... Nic mi nie jest, więc nie widzę powodu...

- To JA zdecyduję, czy nic ci nie jest, Lucasie.

Mężczyzna wywrócił oczami i opadł na łóżko. Kobieta westchnęła ciężko i chwyciła tackę z sześcioma małymi fiolkami z porcją eliksiru. Podała po jednej każdemu z jej pacjentów.

- Do dna – spojrzała na nich ponaglająco. Uśmiechnęła się z zadowoleniem, gdy wykonali polecenie. – Dzieciaki do łóżek, a ty, Lucasie, możesz iść.

- Co? Jak to? – obruszył się James. – On może, a my nie?

- Panie Potter! – sapnęła pielęgniarka. – To jest pański profesor, nie kolega!

- Przepraszam – wymamrotał Rogacz marszcząc lekko nos. Syriusz stłumił chichot, czym zarobił kuksańca od przyjaciela. Lucas westchnął tylko ze zrezygnowaniem i wstał.

- Nie martw się, James. Jutro już pewnie będziecie wolni. Tylko nie próbujcie zapomnieć o lekcjach – ruszył w stronę drzwi, ale zatrzymał się tuż przy nich. – A ty, Harry, nie zapomnij o szlabanie. Zgłosisz się do mnie jutro po zajęciach.

- Ale...

- Dostałeś szlaban? Dostałeś. Więc go odpracujesz. Jeszcze nie wiem jak, ale to zrobisz – uśmiechnął się lekko do chłopca, a jego oczy błysnęły. Harry miał wrażenie, że profesor coś mu sugeruje. I nie było to coś grzecznego.

- Dobrze – wymamrotał Willow udając niezadowolonego. Mimo wszystko domyślał się jak skończy się ten szlaban.

- Fantastycznie. W takim razie do jutra, dzieciaki.

Gdy wyszedł Syriusz skrzywił się teatralnie.

- Gdzie on widzi dzieciaki?

Reszta tylko zachichotała.

                                                                                   ***

Harry siedział na łóżku w dormitorium i czytał książkę do zaklęć. Za to, że nie było ich na lekcjach musieli nadrobić zaległości. Syriusz stwierdził, że to brutalne. No bo, któż to widział, by kazać uczniom nadrabiać zaległości?!

Chłopcy poszli już spać, ale jemu się nie chciało. Poza tym już od jakiegoś czasu miewał dziwne sny, które zwykle kończyły się gwałtownym przebudzeniem. Nie wiedział, co mu się śniło, ale miał pewność, że było to coś złego. Tylko właściwie, co? Westchnął cicho, gdy zdał sobie sprawę, że po raz kolejny czyta to samo zdanie. Przeniósł wzrok na poprzednie i już miał je przeczytać, gdy usłyszał ciche szuranie na podłodze. Uchylił kotary pozwalając, by światło z jego różdżki padło na postać wstającą z łóżka. To Black ubierał skarpetki na stopy i klął cicho pod nosem.

- Syri?

Łapa uniósł głowę, a jego policzki zrobiły się zdumiewająco czerwone. Odchrząknął cicho i pochylił się lekko kładąc łokcie na kolanach. Harry uniósł brew. Widać było, że chłopak próbuje coś ukryć.

- Obudziłem cię? – spytał animag dziwnie zachrypłym głosem.

- Nie, nie spałem. Czytałem. Wszystko w porządku? Jesteś dość... zarumieniony. Źle się czujesz?

Policzki Blacka pociemniały jeszcze bardziej.

- Nie. Idź spać. Ja... chciałem iść do łazienki... tylko.

- Dziwnie się zachowujesz... – wymamrotał Harry przyglądając się przyszłemu ojcu chrzestnemu z ciekawością. – Na pewno nic ci nie jest?

- Nie – warknął cicho Black. – Jest OK.

- No to ok – szepnął Willow czując ukłucie. Nie lubił, gdy Syriusz na niego warczał. Zasłonił kotarę słysząc, że Łapa wstaje, bierze coś z kufra i znika w toalecie. Odłożył książkę stwierdzając, że i tak już pewnie nie przeczyta ani zdania i skulił się lekko pod przykryciem. Może Syriuszowi znowu śniło się coś złego i wstydzi się powiedzieć. Harry podkulił nogi układając się w pozycji embrionalnej i owinął ręce wokół poduszki. Westchnął miękko. Nie chciał zasypiać, więc postanowił pomyśleć trochę o wszystkim i o niczym. Obudzenie się rano z głośno bijącym sercem i potem na czole nie było jego największym marzeniem. Drgnął słysząc, że kotary z jego łóżka rozsuwają się. Uniósł się i zobaczył Syriusza patrzącego na niego z niepewną miną.

- Chciałem przeprosić – wymamrotał Łapa.

- Za co?

- Za warczenie. Martwisz się o mnie. To chyba dobrze.

Harry zerknął na niego z ciekawością. Przesunął się lekko na posłaniu, a Black, rozumiejąc aluzję, wślizgnął się koło niego pod kołdrę.

- Zły sen? – zapytał Willow układając się wygodnie na boku. Starszy chłopak westchnął, a jego policzki poróżowiały.

- Nie do końca.

- Więc co się dzieje? – zaniepokojenie pojawiło się w jego głosie.

- Ja... Ok. Miałem raczej przyjemny sen, a nie koszmar.

- O-OCH! Umm... rozumiem – wyjąkał Willow i teraz to on oblał się rumieńcem.

Black odzyskał pewność siebie i wyszczerzył szeroko.

- Aż tak cię to zawstydza? To podobno normalne.

- No tak, ale... umm... O czym...?

- Naprawdę chcesz wiedzieć? – na twarzy Syriusza znowu błysnęła niepewność.

- Nie wiem – przyznał Harry. – Może tylko... o kim?

- Ale nie przestraszysz się?

- Umm... O chłopaku czy o dziewczynie?

- Chłopaku – oczy Blacka dziwnie pociemniały, a zarazem błysnęły.

- Ch-chłopaku?

- Chyba o tobie – wyszeptał chłopak. Nagle skrzywił się lekko i odsunął gwałtownie. – Nie powinienem był ci tego mówić. Nie chcę, byś się ode mnie odsunął.

- Ja... Nie zamierzam. Naprawdę. Tylko, że... Myślę, że się mylisz – dodał w zamyśleniu.

- No dobrze, nie do końca widziałem, kto mi się śnił, ale jestem pewny, że ty – zapewnił Black i ponownie skrzywił się.

- Dlaczego? Chcesz, żebym to był ja?

- Tak. Nawet nie wiesz, jak bardzo – wyszeptał Łapa i spojrzał na niego maślanym wzrokiem.

- Czemu akurat ja?

- Bo... Kocham cię – wyznał czarnowłosy i zamknął oczy czekając na kpiny albo cios. Ale nie nadeszły.

- Tak, Syri. Kochasz. Ale nie tak, jak myślisz – powiedział czując, się tak, jakby nagle znał wszystkie uczucia Blacka. To nie była taka miłość. Był pewny, że Syriusz jest w błędzie.

- Skąd możesz wiedzieć, co czuję – syknął Łapa i odsunął się gwałtownie. – Rozumiem, że nie chcesz, żebym cię kochał, ale nic na to nie poradzę. Cały czas myślę o tym, byś był bezpieczny, szczęśliwy. Chcę widzieć, jak się uśmiechasz, chcę słyszeć, jak się śmiejesz. Chcę być przy tobie zawsze, gdy dzieje ci się krzywda. Chcę być tym, który cię przytuli, gdy będziesz smutny. I... ja... Przepraszam – szepnął już spokojniej i podniósł się, by wstać. Harry nie pozwolił na to. Chwycił ramię Blacka i pociągnął go z powrotem. Syriusz sapnął cicho, gdy padł na plecy, a Willow przytulił się do jego boku.

- Głupiutki – zachichotał miękko i położył głowę na ramieniu starszego chłopaka. – Ja nie powiedziałem, że mnie nie kochasz, tylko że kochasz mnie w inny sposób. Martwisz się o mnie, chcesz, żebym był szczęśliwy... Kochasz mnie jak młodszego braciszka, czy coś w tym stylu.

- Skąd możesz to wiedzieć? – wymamrotał Black, ale przycisnął chłopaka do siebie.

- Udowodnię ci to.

- Jak?

- Pocałuj mnie.

Syriusz popatrzył na chłopca w szoku. Odsunął się lekko.

- Co?

- Słyszałeś. Pocałuj mnie. Przekonasz się wtedy, czy to taka miłość.

Black przygryzł dolną wargę. Z jego oczu biła niepewność. Harry widział go takim chyba pierwszy raz. Jednak chwilę później Łapa skinął głową.

- A co jeśli to ty się mylisz i spodoba mi się całowanie cię?

- Wtedy będziemy mięli problem – odparł Willow poważnie. – Ale jestem pewny, że mam rację.

Syriusz parsknął cicho, ale na jego usta wrócił zawadiacki uśmiech. Przysunął się bliżej chłopaka i popatrzył mu w oczy. Delikatnie dotknął podbródka Harry’ego przytrzymując jego twarz i pochylił się. Zatrzymał się na moment milimetry przed jego ustami. Później połączył ich wargi w miękkim pocałunku. W następnej chwili odsunął się gwałtownie z rozszerzonymi źrenicami.

- J-ja... ty... Myliłem się – jęknął i opadł na plecy zakrywając twarz dłońmi.

- Czyli już mam mówić: a nie mówiłem? – zachichotał Harry patrząc na Blacka z uśmiechem.

- Przepraszam. Naprawdę myślałem, że to zakochanie. Wybaczysz mi? – spojrzał na blondyna błagalnie.

- Jasne, Syri. Powinienem się cieszyć, że martwisz się o mnie tak bardzo, że myślałeś, że się we mnie zakochałeś.

Syriusz zachichotał i wyglądał, że czuje ulgę.

- Czyli... Wszystko między nami ok? – zapytał z uśmiechem.

- Tak.

- Od teraz jesteś moim młodszym braciszkiem – oznajmił Łapa i wyszczerzył się szeroko wywołując tym wybuch śmiechu u Harry’ego.

- Ok, Syriuszku. Będziesz najfajniejszym starszym bratem w historii!

- Wiem! – roześmiał się Black. – W końcu to ja!

^^^

Liczę na mnóstwo komentarzy ;)