25. Bardzo tajemniczy ktoś

Hejka wszystkim :D

W końcu udało mi się dopisać rozdział (pod koniec wena kopnęła mnie w cztery litery i stwierdziła, że mam sobie radzić sama -_-). Ja osobiście uważam, że to jeden z najgorszych moich postów (moja kochana beta twierdzi co innego), ale to może dlatego, że tak źle się go pisało.

Fajtłapcia - Harry ma syndrom bohatera, przecież nie mógłby nie pomóc ;) Efekty jego działań będą przedstawione, bo przecież jest tam na jedne rok

Marianka - właśnie po to Harry uratował dziadków :D nie zginą, bo za nich umarł ktoś inny ;)

Gosia Kukiełka - chyba coś się zacięło, bo zdaje mi się, że widzę trzy twoje komentarze ;) W każdym razie dzięki za koment

Anonimowy - długo zastanawiałam się, czy uratować państwo Potterów i w końcu stwierdziłam, że skoro zmieniać przeszłość to zmieniać ją całkowicie ;P

K. - wszystkim tak bardzo przeszkadza Lucas, nie rozumiem dlaczego ^^ A co do przeczuwania, że Harry to wnuk Potterów to zauważ, że Huncwoci też od razu polubili Harrusia ;)

Riche - zdawało mi się, że tamten rozdział był dość długi, ale przecież wiadomo, że zawsze jest taki niedosyt ;)

W. - całej paczki gryfonów będzie mnóstwo w całym opowiadaniu :D

A teraz zapraszam do czytania ^^

Zbetowane przez EKP

^^^

Następnego dnia, Harry został przeniesiony do pokoju Jamesa. Przyjął to z ulgą, bo nie chciał dłużej przeszkadzać małżeństwu. Ułożył się na łóżku, stwierdzając, że jest równie wygodne, jak to poprzednie. Przeciągnął się, z zadowoleniem zakładając ręce pod głowę. Przyjrzał się plakatowi jakiejś drużyny Quidditcha, którą Rogacz najwidoczniej uwielbiał, bo pokrywała prawie całą powierzchnię ścian.

Harry bardzo chciał znowu zagrać. Lot na miotle był czymś niesamowitym, co sprawiało, że miało się wrażenie bycia całkiem wolnym - wolnym od wszystkiego. Od wojny, smutków, zadań domowych.

Nagle do pokoju wpadł Syriusz i jakby czytając w jego myślach, wykrzyknął:

- Lily i Snape zgodzili się zagrać w Quidditcha! Idziesz?

- Pewnie! – Harry zerwał się z posłania i ruszył za Blackiem. – Jak wam się udało ich przekonać?

- Cóż... James stwierdził, że Lilka pewnie boi się z nami zagrać, bo nie chce zrobić sobie kuku. Chyba to na nią podziałało.

Harry zaśmiał się dźwięcznie i zbiegł razem z Łapą na dół. James, Remus, Severus i Lily już czekali w salonie. Cała czwórka trzymała już w rękach miotły.

- To co? Jak ustalamy drużyny? – spytał Rogacz z entuzjazmem.

- Zaklęcie losujące? – podsunął Black.

- Nie możemy używać czarów poza szkołą – zaoponowała Lily.

- A może po prostu weźmiemy pergamin, podzielimy go na sześć części, każdy napisze na kawałku swoje imię i będziemy losować?

- Przydałby się kapelusz albo tiara – dodał Lupin.

- W takim razie zaraz wracam.

James wbiegł na piętro i chwilę później wrócił z potrzebnymi rzeczami. Każdy podpisał się na kawałku papieru i wrzucił go do tiary.

- To jak losujemy? – spytał rozentuzjazmowany Rogacz.

- Myślę, że najsprawiedliwiej będzie, gdy Harry będzie losował trzy karteczki. Wylosowanie utworzą jedną drużyną, a drugą reszta.

- Dlaczego Harry? – oburzył się lekko Syriusz.

- Bo nie będzie kręcił. A poza tym nie jest... hmm... stronniczy.

Willow zarumienił się lekko słysząc to. Chwycił bez słowa tiarę, potrząsnął nią lekko, by wymieszać kartki i po chwili wyciągnął trzy.

- A więc – zaczął Harry jak najpoważniejszym tonem – drużyna pierwsza to James, Lily i Remus, a drużyna druga Syriusz, Severus i ja.

Mina Blacka lekko zrzedła. Już otwierał usta by zaoponować, ale wzrok Harry’ego i Lily skutecznie go uciszył.

- Ani słowa – warknęła cicho Evans. – Jeden mecz i zmiana, jasne dla wszystkich?

- Jak słońce – wymamrotał Syriusz, wiedząc, że dziewczyna mówi głównie do niego.

W końcu ruszyli żwawym krokiem na boisko. Harry szedł koło Łapy, trzymając w ręku tiarę z kartkami i starając się jakoś przemówić przyszłemu ojcu chrzestnemu do rozumu. W końcu zrezygnował, będąc kompletnie ignorowanym. Przyspieszył kroku i zrównał się Lily zaczynając z nią rozmowę.

Pogoda była w sam raz na mecz Quidditcha. Było przyjemnie ciepło i wiał lekki chodny wiaterek.

Na boisko prowadziła żwirowa ścieżka, węższa od tej przed willą. Najpierw szli przez idealnie skoszony trawnik, by zagłębić się w niewielkim, ale gęstym sadzie. Wokół rosły same drzewa owocowe, i mimo że był październik wszystkie aktualnie kwitły. Harry rozglądał się z zaciekawieniem, mocno wciągając w płuca powietrze przesycone zapachem kwiatów. W końcu sad się skończył i żwirowa ścieżka skończyła się gwałtownie przy murawie boiska do Quidditcha. Miało prawie taką samą wielkość jak to w Hogwarcie, ale oprócz sześciu słupków na dwóch końcach boiska, na jego środku, w równej odległości od siebie stało kolejne sześć obręczy, niżej niż tamte. Były dostosowane do grania w mniejszej grupie.

Harry aż pisnął cicho na ten widok. Momentalnie wsiadł na miotłę, odbił się i poszybował w górę. Pęd powietrza zagłuszył radosny śmiech reszty nastolatków.

Kątem oka zauważył, że kartki wyfruwają z trzymanej przez niego tiary i lecą powoli ku ziemi. Zrobił gwałtowny zwrot i wyłapał wszystkie nim dotknęły trawy.

- Nieźle! – wykrzyknął Rogacz podfruwając bliżej. – Grałeś już kiedyś?

- Jasne. To zaczynamy?

- Chwila. Syriusz leci do schowka pod trybunami, po piłki.

- Gramy ze złotym zniczem?

- Za mało nas – wymamrotał James z niezadowoleniem. – Ale rodzice obiecali, że jak wrócą to do nas dołączą. Wtedy możemy wypuścić znicza.

- Jesteś szukającym w drużynie gryfonów, prawda?

- James jest najlepszym szukającym na świecie! – krzyknął Syriusz, podlatując z wielką prędkością i podając starszemu Potterowi kafla. – Wypuścić tłuczki?

- A czemu nie? – zaśmiał się okularnik. – Będzie weselej!

Wszyscy podlecieli na środek mniejszego boiska. Black wypuścił tłuczki, które momentalnie wyleciały w górę i na moment zniknęły im z oczu w ostrym słońcu.

- Nie mamy pałkarzy, więc każdy uważa na siebie – ostrzegł James, a jego oczy błysnęły podekscytowaniem. – Gramy do piętnastu goli, a potem zmiana drużyn.

- A kto będzie obrońcą? – Lily zmarszczyła brwi.

- Wszyscy... i nikt. Każdy broni i każdy rzuca.

- Rozumiem.

- Dobra. To zaczynamy.

Wznieśli się w powietrze. Syriusz dalej patrzył nieprzychylnie na Snape’a, ale postanowił nie psuć sobie i innym zabawy, i współpracować z nim.

Kafel leżał na ziemi w samym środku boiska, oznaczonym białą plamą. Piłka po paru sekundach, pod wpływem zaklęcia, wystrzeliła w górę nad ich głowy. James pierwszy ją złapał i zaczął lecieć do obręczy przeciwników. Drogę zagrodził mu Syriusz i musiał podać do lecącego pod nim Remusa. Po paru podaniach znaleźli się na tyle blisko celu, by Rogacz zamachnął się i rzucił, by dobyć gola. Prawie znikąd pojawił się Harry i z tryumfalnym uśmieszkiem złapał piłkę. Podał do Snape’a. Tego widocznie James się nie spodziewał i Ślizgon bez problemu przeleciał koło niego w stronę drugich obręczy. Harry zaśmiał się głośno na widok miny przyszłego ojca i śmignął obok niego, by w razie potrzeby pomóc Severusowi.

Gra toczyła się szybko. Snape podał do Harry’ego, zanim Lily odebrała mu piłkę. Willow śmignął pod zdezorientowanym Remusem, zbliżając się do bramek. Rzucił, do Syriusza, który tylko na to czekał. Zdobył punkt nie będąc przez nikogo krytym.

- Tak! – krzyknął Harry i podleciał do Blacka, by przybić mu piątkę. – Jeden-zero!

- Nie na długo! – odkrzyknął James i rzucił się po kafla.

Bawili się znakomicie, latając w tę i z powrotem, podając sobie piłkę, unikając tłuczków i zdobywając gole. Tego przedpołudnia wszyscy ze sobą współpracowali.

Koło pierwszej, przy niewielkich trybunach pojawił się skrzat z tacami wypełnionymi jedzeniem. Wszyscy mocno już głodni, jednogłośnie stwierdzili, że czas na przerwę i obiad. Rozsiedli się na ławkach i zaczęli wcinać pieczone kiełbaski z porcją tłuczonych ziemniaków. Najedzeni rozłożyli się wygodnie na trawie. Harry położył się na plecach zakładając ręce pod głowę. Oczy mu się zamykały, więc pozwolił sobie na chwilę odpłynąć. Obudził go Syriusz, który pochylił się nad nim z radosnym wyszczerzem.

- Gramy! – pochylił się jeszcze bardziej łaskocząc go włosami po twarzy. – Wstajemy, śpiąca królewno! Losuj!

Harry westchnął z udręką i przekręcił się na brzuch zakrywając głowę rękami. Śnił mu się taki wspaniały sen, a jego lekko nadpobudliwy, przyszły ojciec chrzestny musiał go obudzić akurat w tym najlepszym momencie. Willow nie miał pojęcia, co mu się śniło, ale wiedział, że było to coś wspaniałego.

- Harry, no! Nie wypinaj się do mnie tyłkiem tylko losuj!

- Jeszcze pięć minut – wymamrotał chłopak i jęknął niczym męczennik, gdy Syriusz usiadł okrakiem na jego biodrach i zaczął podskakiwać  z entuzjazmem.

- Jak chcesz go zgwałcić, to go najpierw rozbierz – parsknął Rogacz, patrząc na przyjaciela z politowaniem. Reszta tylko westchnęła i opadła z powrotem na trawę. Black spojrzał na nich z oburzeniem.

- Mieliśmy grać!

- Odpoczynek jest dobrym pomysłem – stwierdziła Lily, układając się wygodnie na trawie. Reszta poszła za jej przykładem.

Syriusz popatrzył na przyjaciół z miną, zbitego niesprawiedliwie szczeniaka. Wyprostował się lekko, dalej siedząc okrakiem na biodrach Harry’ego. Usłyszał, że chłopak stęknął cicho i w następnej chwili spróbował go z siebie zrzucić. Syriusz jednak się nie dał.

- Black, złaź ze mnie! Ciężki jesteś!

Syriusz zaskomlał cicho i podciągnął się lekko w górę, by jego kolana znalazły się pod pachami chłopaka. Nadal klęcząc w takiej pozycji, położył ręce po obu stronach głowy Harry’ego opierając się na łokciach. Willow odetchnął lekko, bo mimo że Łapa na nim siedział to nie przygniatał go całym swoim ciężarem do ziemi. Black wiedział, że jest dość ciężki, a nie chcąc zrobić małemu przyjacielowi krzywdy cały ciężar ciała przeniósł na uda i łokcie. Przytulił policzek do włosów chłopca, nie przestając mamrotać jaki to świat jest niesprawiedliwy dla niego.

Harry leżał spokojnie i starał się stłumić chichot. Łapa był pocieszny. Naprawdę stawał się niezwykle uroczy, gdy zaczynał roztkliwiać się nad swoim losem.

Po paru  minutach Syriusz zamilkł w końcu i uniósł głowę zerkając na przyjaciół. Wszyscy drzemali. Black przeniósł wzrok na leżącego pod nim chłopca spostrzegając, że ten też zaczyna usypiać.

- Aż tak jestem nudny? – zajęczał czarnowłosy, robiąc zranioną minkę. Harry zachichotał miękko i przekręcił lekko głowę, by na niego spojrzeć.

- Jesteś słodki.

- Nie jestem... słodki – oburzył się Syriusz, krzywiąc lekko. – Jestem przystojny, ale na pewno nie słodki.

Willow zaśmiał się głośno i bez większego problemu przekręcił się na plecy, patrząc na pochylonego nad nim Blacka z rozbawieniem.

- Jesteś niesamowity, Syri.

- Wiem – odparł chłopak, unosząc dumnie brodę.

- Dobrze. A teraz ze mnie złaź!

Łapa zrobił urażoną minkę i zamiast z niego zejść przesunął się lekko do tyłu, wyprostował nogi i położył się na młodszym chłopaku. Nadal nie przyciskał go do ziemi cały ciężarem ciała i po chwili jego nogi i ręce zaczęły lekko drżeć z wysiłku.

- Uch, ale ty jesteś wkurzający – wymamrotał Harry, napinając mięśnie, by się uwolnić z żywej pułapki. Bez skutku.

- Ale i tak mnie lubisz – wyszczerzył się Łapa. – Poza tym jesteś uroczy, gdy się denerwujesz.

Willow parsknął cicho i przestał się wyrywać. Nagle Black przekręcił się razem z nim na plecy. Teraz to Harry leżał na Syriuszu.

- Jak chcesz to śpij. Byłeś zmęczony.

- Nie, ja... Czy to czasem nie są rodzice Jamesa? – spytał nagle podnosząc głowę. Faktycznie od strony sadu w ich stronę zmierzało małżeństwo. Oboje mięli w rękach miotły.

- Co jest, dzieciaki? Koniec gry? – spytał pan Potter z rozbawionym uśmiechem.

- Poobiednia sjesta – zachichotał Syriusz. – Lenie jedne. Mieliśmy grać, a oni co?

Mężczyzna roześmiał się na widok oburzenia Łapy i wsiadł na miotłę.

- Możemy grać we czwórkę – stwierdził.

Przez następne kilka minut latali, podając sobie kafla i unikając tłuczków. I mimo że pan Potter był dość ostrożny w stosunku do Harry’ego, grał tak dobrze, że Willow parę razy omal nie spadł z miotły. Mężczyzna był świetnym Ścigającym, tak jak Harry Szukającym.

Reszta dołączyła do zabawy zaraz po tym, jak się przebudzili i zauważyli rodziców Jima.

- Dzielimy się na drużyny? – spytał w końcu Rogacz.

- W porządku – uśmiechnął się pan Potter i wszyscy podlecieli do trybun. Małżeństwo dopisało swoje imiona na kartki i wrzuciło je do tiary. Harry losował.

- Więc... Drużyna pierwsza to Lily, Severus, Eliz... eeem... – chłopak spojrzał szybko na rozbawioną kobietę, pokrywając się rumieńcem.

- Elizabeth, Harry – uśmiechnęła się.

- Tak. Eee i ja. Drużyna druga: Syriusz, James, Remus i, ym, Charles.

- Okej, Naszym szukającym jest James – pan Potter uśmiechnął się z lekką złośliwością. Doskonale zdawał sobie sprawę z talentu syna.

Blond włosa kobieta spojrzała szybko na swoją drużynę pytającym wzrokiem.

- A u nas będę ja – stwierdził Harry, wybawiając ją z kłopotu wyboru.

- Dobrze! To grajmy!

Gra się rozpoczęła. Willow wraz z Jamesem wznieśli się nieco wyżej, wypatrując latającego gdzieś znicza. Młodszy chłopak rozglądał się czujnie. Nagle coś przykuło jego wzrok. Przy sadzie, ukryty lekko za jabłonką, stał jakiś człowiek i przyglądał im się. W tym samym momencie, gdy go dostrzegł, nieznajomy podniósł spojrzenie na niego. Oczy obcego rozszerzyły się gwałtownie i w następnej sekundzie mężczyzna rzucił się do ucieczki. Harry, niewiele myśląc poleciał za nim. Gdy wpadł między drzewa, w ciągu sekundy zeskoczył z miotły i popędził za mężczyzną. Powoli go doganiał, gdyż był mniejszy i zwinniejszy. Mógł bez problemu przebiec między drzewami, nie zahaczając o niższe gałęzie głową. Obcy przed nim był wyższy i mimo, że chudy, to co chwila obrywał liśćmi w twarz. Harry już wyciągał rękę, by złapać za błękitną koszulkę obcego, gdy nagle nieznajomy odwrócił się, wyciągnął rękę i wszystko, razem z nim, stanęło. Drzewa przestały się poruszać od lekkiego wietrzyku, owady zamarły w jednym miejscu, a Harry stał na jednej nodze z wyciągniętą ręką w kierunku tajemniczego nieznajomego, czując zaskoczenie pomieszane z przerażeniem. Nagle wszystko powróciło do życia, a on nie przygotowany na to upadł na trawę. Podniósł wzrok, ale obcy już zdążył zniknąć. Jak to możliwe? To wyglądało tak, jakby on zwyczajnie... zatrzymał czas...

Nim Harry się nad tym zastanowił usłyszał, że ktoś za nim biegnie. Odwrócił się, szybko podnosząc z ziemi i zauważając pana Pottera. Mężczyzna, gdy tylko do niego dobiegł wziął go w ramiona.

- Gdzie jest ten mężczyzna? Powiedz, że nic ci nie zrobił – jęknął Charles przerażony.

- Nic mi nie jest. Pan też go widział?

- Tak. Dosłownie sekundę później go zauważyłem, ale ty już poleciałeś. Czy ty, Harry, nie masz ani odrobinę instynktu samozachowawczego? Przecież mógł zrobić ci krzywdę.

- Nic mi nie jest – powtórzył wyplątując się z ramion dziadka. – Ale... Chyba bym wolał wrócić do domu.

- Tak. Czekaj sekundę.

Mężczyzna wysłał mówiącego patronusa do swojej żony i ruszył razem z Harrym w stronę willi.

^^^

Harry wraz z wszystkimi domownikami siedział w salonie. Pan Potter krążył po pokoju, czekając aż jego przyjaciel z Ministerstwa sprawdzi wszystkie osłony wokół domu. Młodszy chłopiec czuł jednak, że mężczyzna nic nie znajdzie. Coś mu mówiło, że obcy nie był tak do końca człowiekiem. Jakoś nie sądził, by zwykły czarodziej mógł zatrzymać czas. Jednak nie powiedział nic na ten temat, bo zdawało się, że reszta nie zauważyła tej chwilowej przerwy. Poza tym, było w nieznajomym coś dziwnego, bo gdy Harry próbował przypomnieć sobie jak wyglądał rysy twarzy, stawały się całkiem zamazane. Nie był nawet w stanie określić jakiego koloru mężczyzna miał włosy.

Pan Potter wyszedł na chwilę, by porozmawiać z przyjacielem i po paru minutach wrócił z nietęgą miną.

- Nic. Osłony są na swoim miejscu, więc teoretycznie nikt obcy nie powinien się tu pojawić.

- To jak to możliwe? – dopytywał się James.

- Nie wiem, ale poprosiłem Tima, by wzmocnił tarcze. Ostrożności nigdy za wiele.

- Tak – westchnęła Elizabeth. – Coraz częściej słyszy się o tych dziwnych morderstwach. To niepokojące.

- Zgadzam się. Dzieciaki, dzisiaj już nie wychodźcie z domu. Wolałbym was mieć na oku.

Wszyscy skinęli głowami choć z lekko niezadowolonymi minami.

- To co robimy? – spytał James, gdy pan Potter z żoną wyszli do kuchni, by jeszcze omówić całą sprawę.

- Nie wiem jak wy, ale ja mam ochotę się odprężyć i posłuchać muzyki – stwierdziła Lily.

- Masz tutaj mp3? – zainteresował się natychmiast Harry, siadając obok dziewczyny.

- A mam. Posłuchasz ze mną?

- Pewnie!

Chwilę później, Gryfonka przyniosła niewielkie pudełeczko i słuchawki. Harry przysunął się bliżej przyszłej mamy, zerkając z ciekawością na wyświetlacz. Włożył jedną ze słuchawek do ucha, czekając aż dziewczyna puści muzykę.

- Honey why are you calling me so late? It’s kind a hard to talk right now.*

Harry uśmiechnął się lekko i usiadł wygodnie. Nawet nie zauważył kiedy usnął.

Lily zachichotała cicho, widząc, jak głowa Willowa opada lekko na bok. Pociągnęła go delikatnie i chłopak ułożył policzek na jej kolanach. Patrzyła jak zwija się w kulkę i śpi dalej spokojnie. Natychmiast też zauważyła zazdrosne spojrzenie Jamesa. Zerknęła na niego z politowaniem.

- James, proszę cię, przestań. Przecież doskonale wiesz, że jest dla mnie tylko przyjacielem.

- Chciałbym być na jego miejscu – wymamrotał Rogacz robiąc lekko naburmuszoną minę. Dziewczyna zarumieniła się, odwracając głowę.

- Nie chciałbyś, bo traktuję go jak przyjaciela, a nie chłopaka.

Potter westchnął cicho, opierając skroń o oparcie sofy.

- Chodzi mi o sam fakt, że on może się do ciebie, no nie wiem, przytulić.

- James...

- Dlaczego nigdy nie dasz mi szansy? Ja rozumiem, że jestem czasem irytujący, ale... Po prostu, dlaczego?

Lily spojrzała na niego z westchnięciem.

- Zawsze mnie wkurzałeś tym lataniem za mną i popisywaniem się. A te kawały... Może się zdziwisz, ale wcale mnie nie bawią. Jakbyś zachowywał się jak cywilizowany człowiek to może...

- Dałabyś mi szansę? – spojrzał na nią z nadzieją.

- Może.

To widocznie wystarczyło Rogaczowi, bo wyszczerzył się radośnie, a jego oczy błysnęły szczęściem.

Syriusz pokręcił głową z niedowierzaniem, widząc spojrzenie przyjaciela. Doprawdy nie rozumiał jak można cieszyć się z głupiego „może”. Mimo to wspierał Jamesa całym sercem. Jeżeli już zakochał się w Evansównie, to niech dąży do celu.

Do salonu wrócili państwo Potterowie, niosąc w rękach miski z ciasteczkami i słodyczami z Miodowego Królestwa.

- Och, jaki słodki aniołek – zachichotała pani Potter przyklękając przy sofie i patrząc na Harry’ego z uśmiechem.

- Mamo... – jęknął James, chcąc bronić małego przyjaciela przed upokorzeniem.

- Daj spokój, Jim. Jest słodziutki, gdy śpi.

Kobieta nagle lekko zmarkotniała.

- Co jest mamo?

- Gdybyśmy mogli mieć więcej dzieci, to myślę, że chciałabym, by twój braciszek był taki jak Harry.

- On już jest dla mnie bratem, tak jak Syri i Remi. Nieważne, że nie jest ze mną spokrewniony.

Blondynka spojrzała na syna z delikatnym uśmiechem, a w jej oczach błysnęła duma. W duchu nadal czuła wyrzuty sumienia, z powodu tego, że nie są w stanie dać Jamesowi rodzeństwa.

- Mam nadzieję, że się nim w szkole opiekujecie.

- To raczej Harry opiekuje się Syriuszem i Jamesem – parsknął cicho Lupin. – Czasem mam wrażenie, że to on jest od nas straszy.

- Dobrze, że jest ktoś, kto potrafi wam przemówić do rozsądku – stwierdziła Lily. – Harry jest dużo inteligentniejszy niż się wydaje. Poza tym jest dość... niezwykły.

- Co masz na myśli? – zainteresował się Charles.

- Harry potrafi jakieś niesamowite rzeczy. Pamiętasz Severusie jak nas ratował? Odsuwał od nas ogień, a w ręce nie miał różdżki. To niezwykłe, nie uważacie? A jego oczy! Miały wtedy całkiem czerwony kolor.

- Czerwony kolor? To ja już rozumiem, dlaczego Lucas tak bardzo się o niego martwił – westchnął pan Potter.

- Wyjaśnij, tato.

- Wasz profesor potrafi władać żywiołami. Ale ani mru mru. Nikt nie powinien o tym wiedzieć. W każdym razie znam Lucasa jeszcze za czasów szkoły. Co prawda jest trochę starszy ode mnie, o jakieś 9-10 lat, ale...

- Ile? – sapnął Lupin.

- Przecież on musi być młodszy! – zaoponował James.

- On tylko tak wygląda. W rzeczywistości będzie miał jakieś 50 lat. Jest tak przez magię żywiołów. Ale tak jak mówiłem nikt nie może o tym wiedzieć. Jasne?

Huncwoci pokiwali głowami. Nagle Severus zmarszczył brwi.

- Co on ma wspólnego z Harrym?

- Wasz mały kolega też prawdopodobnie włada magią żywiołów. Lucas właśnie po to przyszedł uczyć. Żeby znaleźć takich jak on.

- Czyli się nie myliłam: Harry jest niezwykły – zaśmiała się Lily i pogładziła chłopaka po blond włosach.

^^^

Harry’ego obudziło wycie rannego zwierzęcia... a, nie, sorry, to tylko James próbował śpiewać.

Willow zagryzł wargi dusząc się ze śmiechu. Uchylił powieki. Nie leżał już na kolanach Lily, a to była ostatnia rzecz, którą pamiętał. Uniósł się do siadu i zauważył, że jego przyjaciele zrobili sobie małe karaoke. Piosenki chyba należały do magicznych zespołów, bo w tekście była mowa o magii, ale James i tak gubił się w tekście i improwizował.

- Oł, je! Machnijmy różdżkami wraz i... eee... lalalala... umów się ze mną Lilkaaa!!!

Wszyscy wybuchnęli śmiechem.

- Fantastyczny fałsz, James – zaśmiał się Syriusz, klaszcząc w dłonie. – Bis!!!

- Nie!!! – krzyknęli wszyscy naraz i zaraz zaśmiali się z tego.

- To kto teraz? – spytała Lily.

- A może nasza śpiąca królewna? – zachichotał Łapa, a jego oczy błysnęły, gdy spojrzał na lekko zaspanego Willowa.

- Ale ja nie...

- Nawet nie próbuj mi tu kłamać, Harry – ostrzegła rudowłosa. – Doskonale wiem, że umiesz śpiewać.

Chłopak westchnął ze zrezygnowaniem, ale wyciągnął rękę i chwycił mp3.

- Włóż słuchawki do uszu, wybierz piosenkę i naciśnij ten środkowy guziczek. My usłyszymy melodię, a ty będziesz miał tekst na ekranie – wyjaśniła Lily.

- To na tym był tekst? – jęknął James.

Willow zachichotał i zaczął szukać jakiejś piosenki, którą zna. Większość była mugolska, więc już je kiedyś słyszał. W końcu przez pierwsze jedenaście lat mieszkał z mugolami.

Gdy Harry zaczął niepewnie śpiewać, Huncwoci aż unieśli brwi ze zdumienia. Chłopak miał naprawdę ładny głos.  

~~~

* Hinder – Lips of an angel (Kochanie, dlaczego tak późno do mnie dzwonisz? Trochę trudno mi teraz rozmawiać.)

^^^

Komentujcie!!!

Ponad 10 komentarzy = rozdział za tydzień, a nie za dwa ;)