19. Co powiesz na kilka kompromitujących zdjęć?

Jak leci?

Oto rozdzialik, tak jak obiecałam (nie mam pojęcia jak udało mi się go napisać w ciągu jednego tygodnia ^^)

Dziękuję za wszystkie komentarze (jak chcecie to potraficie komentować :D)

Co powiecie na kolejny układ: 20 komentarzy i rozdział jest za tydzień?

Życzę powodzenia i zapraszam do czytania :P

Ah, i jeszcze zanim kontynuujecie, ostrzegam: scena stanowczo +18 (szczegół, że jest nieudolnie napisana, ale jakoś nie chciało wyjść to tak jak chciałam).

Dobra już nie przynudzam :D

Czytajcie!

^^^

Po lunchu Harry momentalnie padł na łóżko zamykając oczy. W skrzydle szpitalnym panowała błoga cisza. Huncwoci i Severus zostali położeni do kołysek zaraz po tym jak Harry pomógł im z jedzeniem (skończyło się to szybkim prysznicem i zmianą ciuchów). Teraz chłopcy spali już grzecznie, nie zakłócając spokoju panującego w pomieszczeniu. Willow był w nim praktycznie sam. Pani Pomfrey zaszyła się w swoim gabinecie i wypełniała jakieś papiery, co jakiś czas ziewając, a Lucas musiał iść na lekcje.

Harry przymknął oczy, przytulając twarz do poduszki. Oczy mu się okropnie kleiły, a było dopiero kilkanaście minut po trzynastej. Postanowił jednak nie walczyć z sennością. Odprężył się pozwalając się porwać Morfeuszowi.

^^^

Obudził go delikatny dotyk na jego brzuchu. Długie palce pieściły jego rozgrzaną od snu skórę, co jakiś czas zahaczając o sutki. Jęknął wyginając się w ich stronę. Czuł jak jego oddech przyśpiesza, a ciało zaczyna płonąć z podniecenia. Powoli uchylił powieki, ale widok zasłoniły prawie białe włosy, gdy ich właściciel zaczął całować jego szyję. Zajęczał głośniej i z powrotem zamknął oczy, odchylając głowę do tyłu. Miękkie usta delikatnie przygryzły skórę i zaczęły się kierować w stronę jego ucha. Ciepły oddech owiał wilgotne ślady, wywołując u niego przyjemny dreszcz, który przebiegł wzdłuż jego kręgosłupa.

- P-profesorze?

- Hymm?

- Co pan robi? – Wygiął się mimowolnie w stronę dłoni Woulda, gdy jego sprawne palce szarpnęły jego sutek.

- A na co ci to wygląda?

- Ach! A-a pani Pomfrey?

- Wyszła. A dzieciaki jeszcze śpią.

Lucas przygryzł ucho chłopaka i zaraz possał je miękko, by złagodzić ból. Z ust Harry’ego zaczęły wydobywać się głośniejsze jęki. Poczuł, że mężczyzna podciąga wyżej jego koszulkę i zaczyna całować każdy kawałek jego klatki piersiowej. Wszystkie te pocałunki były jak muśnięcia skrzydeł motyla. Delikatnie usta Woulda zaczęły kierować się w dół, w stronę miejsca, które tak bardzo domagało się uwagi. Mężczyzna jednak ominął je i uniósł głowę, by spojrzeć na Harry’ego. Chłopak popatrzył na niego zamglonymi z pożądania oczami i zaraz skrzywił lekko, gdy Would uśmiechnął się złośliwie.

- Profesorze?

- Taak?

- Dlaczego pan przestał?

- Hymm... A co mam robić, Harry?

- Kontynuować! – jęknął chłopak i spojrzał na Woulda ponaglająco.

- Co mam kontynuować? – Nauczyciel oparł policzek o udo Pottera i spojrzał na niego błyszczącymi zadziornie oczami.

- Niech mnie pan dotknie!

- Dotknąć? A gdzie? – zachichotał Would widocznie dobrze się bawiąc. Przejechał opuszkami palców po łydce Harry’ego podciągając lekko do góry nogawkę. – Tutaj?

- Wyżej...

- Tu? – dotknął jego wewnętrznej części uda.

- Wyżej, proszę!

- Hymm... Więc tutaj? – przejechał dłonią po podbrzuszu Pottera. Chłopak jęknął żałośnie i wypchnął biodra do góry błagając o dotyk właśnie w tamtym miejscu. Lucas zachichotał cicho i chwycił miednicę chłopca, przytrzymując ją w miejscu. Spojrzał w oczy Willowa uśmiechając się z rozbawieniem i pochylił się muskając nosem jego krocze. Harry stłumił pięścią krzyk i wygiął się w łuk błagając o więcej.

- Czy tak dobrze, maleńki?

- Taak, więcej, proszę...

- Co tylko zechcesz – wyszeptał nauczyciel i chwycił gumkę dresowych spodni chłopca i ściągnął je z niego. Ułożył się pomiędzy nogami Harry’ego i znowu musnął nosem jego krocze. Uśmiechnął się lekko na widok gwałtownej reakcji chłopca i zaczął sunąć ustami po wewnętrznej stronie jego ud. Gdy dotarł do jego stóp ostrożnie zdjął z nich skarpetki i ucałował każdy paluszek z osobna. Przesunął językiem po podeszwie stopy chłopca z rozbawianiem słuchając jego chichotu.

- Profesorze! Proszę!

- No, już dobrze – zamruczał blondyn i pochylił się nad chłopcem, całując go delikatnie w usta. Tymczasem jego dłoń wślizgnęła się ponownie pod koszulkę Willowa i po chwili również leżała na ziemi obok spodni i skarpetek. Woudld odchylił się lekko, mierząc Pottera pożądliwym wzrokiem. – Co ja mam teraz z tobą zrobić?

- Najlepiej niech mnie pan dotknie – jęknął.

Lucas uśmiechnął się delikatnie z czułością. Pochylił się i krótko pocałował ucznia, by następnie musnąć wargami jego płaski brzuch i zacisnąć zęby na gumce jego bokserek. Mężczyzna uśmiechnął się mimowolnie, widząc szok na twarzy Willowa. Sekundę później materiał okrywający intymne miejsca chłopaka upadł z cichym szelestem na ziemię.

Would uśmiechnął się szerzej i usadowił się pomiędzy nogami chłopca, kładąc się na brzuchu. Na twarzy Pottera pojawiły się mocne rumieńce, ale mimo zażenowania nie zacisnął ud. Odwrócił za to wzrok i zamknął oczy, wyczekując ruchu nauczyciela.

Blondyn jednak się nie spieszył. Wodził opuszkami palców po podbrzuszu chłopca, po jego udach i łydkach czekając, aż Harry spojrzy na niego.

W końcu Willow spojrzał na Lucasa lekko rozkojarzonym wzrokiem i w oczach profesora pojawił się błysk tryumfu. Mężczyzna, nie zrywając kontaktu wzrokowego, pochylił się i delikatnie polizał czubek członka chłopca. Harry jęknął głośno odchylając głowę do tyłu.

- P-Profesorze?

- Patrz na mnie. Chcę cię widzieć.

Potter  skinął głową, nie będąc w stanie wydusić ani słowa. To wystarczyło. Lucas wziął w dłoń twardego członka chłopaka i zaczął go powoi pieścić. Willow starał się utrzymać powieki otwarte, jednak nie za bardzo mu to wychodziło. Opadały za każdym ruchem ręki profesora.

- Pamiętasz, Harry, co ci nie dawno obiecałem?

- Chyba n-nie...

- Nie przypominasz sobie, co ci mówiłem ostatnio? A może to, że jak poprawisz się w magii żywiołów to dostaniesz nagrodę?

- Tak... Mówił pan coś takiego...

- Myślę, że to będzie wystarczająca nagroda – wyszeptał Would i wziął w usta członek Harry’ego. Z pomiędzy delikatnie rozchylonych warg chłopca wyrwał się krzyk, a jego biodra zaczęły gwałtownie podrygiwać. Mężczyzna przytrzymał je mocno nie zaprzestając czynności. Starał się nie zpuszczać wzroku z twarzy Pottera, na której widniała ogromna przyjemność. Przyspieszył ruchy ssąc mocniej. Sekundę później poczuł, że Willow zaczyna drżeć, a przez jego ciałko przechodzi fala przyjemniości. Z gardła Pottera wyrwał się krzyk, a usta Woulda zalała biała ciecz. Przełknął ją mrucząc cicho i podciągnął się, by pochylić się nad uczniem i pocałować go czule.

- Było dobrze?

- Yhym... – mruknął sennie Harry. Jego powieki powoli opadały. Jak przez mgłę poczuł, jak Would pomaga mu się ubrać, przykrywa go i całuje w czoło.

- Śpij, dzieciaku, śpij...

^^^

Pierwsze, co usłyszał po przebudzeniu to radosny pisk któregoś z Huncwotów. Niezadowolony zmarszczył nos chcąc jeszcze chwilę sobie pospać. Czuł się wyczerpany. Stanowczo już nigdy nie pozwoli na coś takiego Lucasowi. Chociaż... Chyba nie potrafił sam siebie okłamywać.

Westchnął cicho i uchylił powieki. Jego łóżko i cztery kołyski nadal były osłonięte błękitnym parawanem, chroniąc przed wścibskimi spojrzeniami innych uczniów. Na ziemi, przed łóżeczkami leżał kolorowy koc, a na nim bawili się Huncwoci i Severus, wydając z siebie radosne dźwięki. Przy nich siedziała Lily z wielkim uśmiechem na twarzy, trzymając w rękach niewielkie pudełko.

- Eee... Lily? Co ty tu robisz?

- Czekam, aż się obudzisz! Doprawdy, ile można spać? – uśmiechnęła się i wstała, podchodząc do jego łóżka. – Mam do ciebie taką małą prośbę, nie, raczej pytanie...: Co powiesz na kilka kompromitujących zdjęć? – spytała pokazując mu trzymane pudełko, które okazało się być aparatem i wskazując na bawiących się malców.

- Ten staroć potrafi robić zdjęcia? – zdumiał się chłopak. Lily wydęła policzki i szybko uniosła aparat strzelając Willowowi zdjęcie. Z dolnej części urządzenia wyskoczyła karteczka, a gdy Evans pomachała nią lekko pojawił się na niej Harry. Zdjęcie było mugolskie, więc się nie ruszało, ale każdy kto na nie spojrzy, będzie widział zdumienie na twarzy chłopaka.

- Nie uważasz, że to trochę nie fair względem nich? Nie potrafią się obronić – zapytał chłopak, choć musiał przyznać, że pomysł mu się podoba.

- A czy fair było to, że na trzecim roku wlali mi farbę do kremu i przez cały tydzień chodziłam z różową twarzą?

- Dobra, nie byli okej względem ciebie, ale...

- Nie chcę nikomu pokazywać tych zdjęć – powiedziała poważne. – Będą tylko ubezpieczeniem. Jakby przyszedł im do głowy głupi pomysł na zrobienie mi albo tobie kawału, to będą musieli liczyć się z tym, że te fotki ujrzą światło dzienne.

- Rozumiem – uśmiechnął się Harry, a jego oczy błysnęły złośliwie. – Chyba to nawet dobry pomysł.

^^^

Przez cały dzień Lily siedziała z malcami i pstrykała im zdjęcia jak tylko robili coś głupiego lub słodkiego. Pod wieczór mieli już niezły stosik karteczek przedstawiających głównie Huncwotów w dziwnych sytuacjach. Gdy udało im się położyć ich spać, postanowili przejrzeć je i ewentualnie pozbyć się tych, które się nie udały. Rozwalili się więc na łóżku, kładąc na brzuchach, a przed sobą rozłożyli zdjęcia.

- To jest słodkie – zachichotała Lily pokazując chłopakowi kartkę. Maleńki Syriusz patrzył na zdjęciu w aparat z ujmującą minką zbitego szczeniaczka. Harry zachichotał na jego widok, a po chwili w skrzydle szpitalnym było słychać tylko ich rozbawiony śmiech.

Zdjęcia były niesamowite. Jedne przezabawne (Lupin próbujący włożyć do buzi całe czekoladowe ciasteczko, Syriusz cały umazany w kaszce z radosnym uśmiechem na twarzy) inne rozczulały (James drzemiący na kocu i ssący kciuk), a jeszcze inne wywoływały delikatny uśmiech (Severus stojący w kojcu i patrzący w obiektyw z oburzoną minką).

Harry z Lily postanowili podzielić się zdjęciami po połowę, by oboje mogli mieć jakiegoś haka na Huncwotów. Było już późno, gdy Evans stwierdziła, że już najwyższy czas iść spać. Pożegnała się z Willowem, wzięła swoją kupkę fotografii i wyszła z pomieszczenia, mając nadzieję, że po drodze nie wpadnie na żadnego nauczyciela.

^^^

Grubo po północy Harry’ego obudził głośny płacz. Uniósł zaspany głowę i zerknął w stronę kołysek. W jednej z nich stał Syriusz z twarzyczką zalaną łzami. Willow westchnął cicho, podszedł do malca i wziął go na ręce.

- Co jest, Syri? Zły sen? – spytał miękko, kołysząc Blacka w ramionach. Ale chłopczyk nie miał najmniejszego zamiaru przestać płakać. Potter jęknął przerażony. Lucasa nie było, pani Pomfrey śpi jak zabita w swoim gabinecie... Co on ma teraz robić?

Usiadł skrzyżnie na łóżku i ułożył chłopca w ramionach jak niemowlaka. Zaczął go delikatnie kołysać, ale po paru minutach wiedział, że to nic nie da. Płacz nie cichł.

- Syri, proszę, cichutko. Przecież wszystko jest ok.

Pomysł wpadł mu do głowy nagle. Pamiętał jak nie raz jego kuzyn Dudley budził się w nocy i płakał. Wtedy jego ciotka przychodziła do niego i śpiewała mu cicho, a chłopak prawie od razu się uspokajał. Nie było ważne dla niego, że Petunia miała okropny głos. Ważne, że była.

Szybko zaczął przeszukiwać w głowie piosenki, które mógłby zanucić Syriuszowi. Po paru chwilach zaczął niepewnie:

-  My tears run down like razorblades, And no, I'm not the one to blame, It's you ' or is it me?{...}*

Syriusz powoli zaczął się uspokajać, aż w końcu ucichł zupełnie, wtulając twarzyczkę w koszulkę Harry’ego. Potter westchnął i ułożył się na boku, starając się nie obudzić malca. Otoczył go ramieniem, by nie sturlał się z łóżka podczas snu i pozwolił sobie zasnąć.

^^^

Obudził się gwałtownie, choć nie był pewny z jakiego powodu. Nie pamiętał, co mu się śniło, więc stwierdził, że to wina jakiegoś koszmaru. Już miał się przeciągnąć, gdy zdał sobie sprawę, że leży na czyjejś klatce piersiowej, co więcej nagiej klatce piersiowej, i nie jest nią pierś Lucasa. Szybko uniósł powieki. Pierwsze, co zobaczył to niesamowita zieleń oczu jego przyszłej matki. Lily uśmiechała się radośnie.

- Wrócili – pisnęła cicho.

Harry uniósł głowę i zerknął na osobę, na której leżał. Okazała się być Syriuszem. Chłopak spał spokojnie oddychając wolno i miarowo. Willow spojrzał na kołyski, w których jeszcze wieczorem leżały półtoraroczne bobasy i aż zasłonił usta ręką, by nie wybuchnąć śmiechem. Chłopcy nadal leżeli w łóżeczkach, ale w dość dziwnych pozycjach. Jedna noga Remusa była przewieszona przez barierkę, Severus leżał skulony, a James...

- Czy on jest nagi? – spytał z rozbawieniem Harry zerkając na Lily.

Dziewczyna skrzywiła się lekko i skinęła głową.

- Wszyscy są nadzy, ale tylko James ma pecha i nie jest przykryty.

Willow zachichotał kręcąc głową.

- Zrób im zdjęcia póki śpią – wyszczerzył się.

- Jamesowi na pewno nie! Dostateczny szok przeżyłam – wymamrotała Evans. – Weź go czymś przykryj – dodała z jękiem.

Tym razem Potter nie potrafił się powstrzymać i wybuchnął głośnym śmiechem, budząc przy okazji Syriusza.

- Ciiichooo – jęknął chłopak i nakrył głowę poduszką. – Która godzina?

- Dochodzi dziewiąta – odparł Willow, zerkając na zegar.

- Co? – Black natychmiast podniósł się do siadu. – Co ty robisz w moim łóżku...? Co ja robię w skrzydle szpitalnym?!

- Nic nie pamiętasz?

- Nie, a co powinienem pamiętać?

- Może to? – spytała Lily, pokazując Syriuszowi jedno ze zdjęć przedstawiając właśnie jego, ubranego w błękitne śpioszki.

Oczy Blacka rozszerzyły się, a na policzkach pojawił rumieniec.

- To... ja?

- Aha. Powinnam was zabić za tą akcje z eliksirami.

- Czekaj... eliksiry? Wiem! Szliśmy zamordować Snape’a... I... Cholera.

- Napędziliście nam niezłego stracha. Zresztą nie tylko nam. Nauczyciele też się wystraszyli...

- Ciszej bądźcie – rozległ się jęk od strony kołysek.

Harry westchnął.

- Jim, zakryj się czymś, proszę.

- Co się, do cholery, stało?! – wykrzyknął starszy Potter, budząc resztę.

Kolejne parę minut Harry i Lily spędzili na tłumaczeniu wszystkiego chłopakom. Ten dzień zaczynał się ciekawie.   

^^^

*Secondhand Serenade - It's not over (Moje łzy spływają po twarzy jak ostrza. I nie, nie tylko ja jestem winny, Ty też, czy to jestem ja?)

Rozdział dedykuję mojej wspaniałej Wenie, która wróciła do mnie po 3 miesiącach :*