18. Pełnia

 Cześć wszystkim!!!

Tak wiem, rozdział powinien być prawie dwa tygodnie temu, ale jakoś nie było czasu, by go dopisać. Poza tym wena mnie opuściła, a na pożegnanie dała jeszcze porządnego kopa w tyłek...

Pozwalam wam jednak na mnie nakrzyczeć :) Może to mnie zmobilizuje xD

Komentując wasze komentarze:

Daga - jak widać ani wena ani chęć na pisanie nie wróciły :'( 

Gabriela Black - ja też na razie wolę ich w wersji mini :) Są dużo mniej skomplikowani ;)

Fajtłapcia - kolejna osoba woli małe dzieci od dużych Huncwotów (nie tylko ja! Jupi!), co do przygód - będzie ich dużo. Obiecuję :D

Basia - przeczytałam każdy komentarz, który zostawiłaś :D Miło mi, że skomentowałaś każdą notkę. Dzięki :)

Amei - cóż mam napisać... krótko zwięźle i na temat ^^ Dzięki za koment :D

K. - dzięki, że sygnalizujesz fakt, że czytasz moje wypociny. Byłaś moją pierwszą stałą czytelniczką i przykro by mi było gdybyś nagle zniknęła bez śladu :) 

Nati - cóż... bliska przyszłość to to nie jest, ale starałam się ;)

Anonimowy - po raz drugi przeczytałam komentarze wszystkich i dopiero wtedy zauważyłam, że faktycznie to, że Harry poznał dziadków prawie wszędzie się powtarza... Ale o to chyba chodziło w tym rozdziale, no nie? Jednak mimo wszystko poprawiła mi humor :D

Więc... Nie będę dłużej zanudzać. Zapraszam do czytania :)

^^^

Martwił się. Okropnie się martwił. Patrzył na śpiącego w kołysce Remusa i nie potrafił pozbyć się tego cholernego uczucia niepokoju.

Był czwartek, a o ile dobrze pamiętał, w sobotę miała być pełnia. W takim wypadku miał niecałe trzy dni, by wymyślić, co zrobić z maleńkim Lupinem, co zrobić, by nie cierpiał za bardzo. Przecież półtoraroczne dziecko nie ma szans przeżyć takiego bólu.

Nie był do końca pewny, ile lat miał Lunatyk, gdy został pogryziony przez wilkołaka, ale na pewno nie był taki mały. Musiał coś wymyślić!

Westchnął sfrustrowany, ale zaraz zamarł, czując obejmujące go w pasie ramiona. Dopiero po sekundzie zdał sobie sprawę, że to Would położył się za nim na łóżku i przytula się do jego pleców.

- Coś wymyślimy. – Ciepły oddech poruszył jego włoski na szyi, wywołując delikatny dreszcz. Odprężył się i pozwolił, by mężczyzna objął go mocno. Uniósł dłonie i chwycił ręce Lucasa leżące na jego brzuchu, ściskając je lekko.

- Musimy coś zrobić. Cokolwiek – jęknął cicho, czując narastającą rozpacz. – On jest taki mały.

- Coś wymyślimy – powtórzył stanowczo blondyn i delikatnie pocałował chłopca w szyję. – Nic nam nie da zamartwianie się, a szczególnie nie o 3 w nocy. Jutro nad tym pomyślimy.

Harry westchnął i odsunął się lekko od Woulda, odwracając do niego przodem. Popatrzył mu błagalnie w oczy.

- Będę miał wyrzuty sumienia, jeśli coś mu się stanie – wyszeptał.

- Wiem, dzieciaku. Tak jak mówiłem, pomyślimy nad tym rano. Obiecuję. A teraz śpij.

Pocałował delikatnie chłopaka w czoło i wstał z posłania, wracając do swojego łóżka. Harry skrzywił się lekko i owinął się w kołdrę, chcąc zachować choć odrobinę ciepła, które dawało mu ciało Woulda, gdy było przyciśnięte do niego.

Dopiero po chwili udało mu się niespokojnie zasnąć.

^^^

Rano Harry obudził się kompletnie niewyspany, ale mimo to zerwał się z łóżka jeszcze przed 7. Popędził do biblioteki zaszywając się w niej aż do 10.

Gdy wrócił do skrzydła szpitalnego był całkowicie zrezygnowany. Nie znalazł niczego, co mogłoby mu pomóc.  

Usiadł na brzegu łóżka, wpatrując się w śpiących chłopców. Najwidoczniej jeszcze się nie obudzili albo pani Pomfrey już zdążyła położyć ich znowu. Nigdzie też nie było Lucasa, więc prawdopodobnie poszedł na lekcje... A obiecywał, że rano posiedzą i pomyślą razem.

Westchnął cicho, ale nie czuł złości. Rozumiał, że Would musi chodzić na lekcje, że nie jest z nich zwolniony. Położył się wygodnie na łóżku i zapatrzył w naprzeciwległą ścianę, nie widząc jej. Myślami był całkiem gdzie indziej. Zastanawiał się nad jego misją. Ok. Dumbledore niby uważa, że musi coś zrobić, by wrócić do przyszłości, ale co to takiego? Na 99% był pewny, że chodzi o Woulda, tylko dlaczego? Nie pamiętał go z przyszłości, więc pewnie mężczyzna nie żył, albo... Albo co? To jedyna możliwość. Powinien go poznać w przyszłości, jeśli jest aż tak bardzo ważny w jego misji. A skoro go nie poznał to znaczy, że nie żyje... Hymm... Może po prostu musi zapobiec jego śmierci? Może ktoś go będzie chciał zamordować? Albo... Harry aż usiadł mając nadzieję odgonić tym od siebie tą myśl. Przecież Would wspominał o jakimś Mike’u. Pamiętał ogromny smutek nauczyciela na jego wspomnienie. Może, gdyby nie jego obecność tutaj, Would nie wytrzymałby smutku i... Nie... Lucas taki nie jest! Nie zabiłby się z powodu straconej miłości. Jest przecież taki pełny życia, radosny... Potrząsnął głową. Would nie wygląda na samobójcę. Czyli jedyna opcja to ta z morderstwem. Ktoś w niedalekiej przyszłości zamorduje Lucasa i... Tylko dlaczego to ma takie znaczenie?

Jęknął cicho, kładąc z powrotem głowę na poduszce. Musi się teraz skupić na czymś innym, a konkretnie na małym Lupinie. Zerknął w stronę kołysek, ale żaden pomysł nie wpadł mu do głowy. Nagle drzwi do skrzydła szpitalnego otworzyły się cicho i do środka wszedł Lucas. Mężczyzna wszedł za kotarę, która zasłaniała to jedno łóżko, na którym leżał Harry i cztery kołyski i uśmiechając się szeroko, zdjął wierzchnią szatę, rzucając ją na oparcie krzesła.

- Gdzieś ty się podziewał rano, Harry? – zapytał blondyn zamiast powitania. – Czułem, że wychodzisz, ale nie zdążyłem cię powstrzymać.

- Byłem w bibliotece i szukałem jakiś eliksirów, które mogłyby pomóc Remiemu, ale nic nie znalazłem – mruknął Potter.

- W takim razie razem pomyślimy – wyszczerzył się nauczyciel i położył na łóżku koło Harry’ego, przyciągając go do swojej klatki piersiowej i całując łagodnie. Willow westchnął cicho w usta Woulda i lekko pokręcił głową.

- Myślę, że to jest przeciwieństwo myślenia – wymamrotał, kładąc dłonie na piersi Lucasa i odsuwając się delikatnie.

- Myślisz? – spytał z szerokim, chłopięcym uśmiechem na ustach. – Podobno lepiej się myśli jak się po przebywa trochę na świeżym powietrzu, ale skoro nie mamy możliwości wyjścia ze skrzydła szpitalnego, bo musimy pilnować dzieci, to może zaproponuję ci inną aktywność fizyczną?

Harry zachichotał cicho, gdy dłonie Woulda zacisnęły się na jego pasie i po chwili lekko uszczypnęły pośladek. Wykręcił ręce do tyłu i chwycił nadgarstki mężczyzny, czując, że jego oczy zaczynają błyszczeć z rozbawienia.

- Tak pan uważa? – zamruczał i prowokacyjnie o krocze Woulda. – Jeśli tak to, to musi być racja.

Lucas uśmiechnął się szeroko i pochylił się całując usta chłopaka. Smakował je nieśpiesznie, delektując się ich miękkością i słodyczą. Z pomiędzy warg Pottera wyrwał się cichutki jęk, który został natychmiast stłumiony przez głębszy pocałunek. Profesor złożył ostatni delikatny całus na zaczerwienionych ustach ucznia i odsunął się na parę milimetrów.

- Masz jakiś pomysł, Harry? – zapytał z szelmowskim uśmiechem. Potter spojrzał na nauczyciela zamglonymi z przyjemności oczami i dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego, że Would o coś go pytał. Zarumienił się mocno, widząc rozbawione spojrzenie Woulda.

- Jakoś nie miałem sposobności – wymamrotał. – Nie wie pan czasem czyje usta mi to utrudniły?

Lucas wyszczerzył się szeroko i pocałował ucznia w czoło. Sekundę później spoważniał.

- Myślałem trochę nad naszym problemem...

- Teraz? – przerwał mu z rozbawieniem Harry.

- Nie, nie teraz. Byłem za bardzo zajęty słodkimi usteczkami pewnego ślicznego, blondwłosego ucznia – stwierdził z powagą, ale jego oczy zdradzały rozbawienie.

Willow pokręcił z politowaniem głową.

- I do jakich wniosków pan doszedł, gdy pan myślał?

- Mam pewien pomysł, ale boję się czy nie wyrządzę większej szkody niż będzie z tego pożytku.

- To znaczy? – zmarszczył brwi.

- Myślałem, czy nie podać mu wywaru żywej śmierci na czas pełni – mruknął nauczyciel. – Tylko boję się, czy się po nim wybudzi.

Harry westchnął i zagryzł wargę, chwilę się nad tym zastanawiając.

- Jak na razie nie mamy lepszego pomysłu – szepnął. – Możemy spytać panią Pomfrey, co ona o tym myśli.

- Porozmawiam z nią – powiedział Lucas i wstał z łóżka. – Mam nadzieję, że będzie miała lepszy pomysł.

^^^

Harry chodził w te i we twe wydeptując w podłodze dziurę. Co jakiś czas zerkał za okno, patrząc jak pomarańczowe słońce powoli chowa się za horyzontem. Za niedługo miał wzejść całkiem okrągły tej nocy księżyc.

Lucas i pani Pomfrey przygotowywali małego Lupina do snu. Mieli zamiar podać mu tyle Wywaru żywej śmierci, by zasnął aż do rana i ominął pełnię, ale by nie zapadł w śpiączkę. Postanowili, że na wszelki wypadek włożą kołyskę do sali przylegającej do skrzydła szpitalnego, gdyby eliksir w ogóle nie zadziałał.

Po chwili Willow zatrzymał się na moment, patrząc jak Would niesie Remusa do drugiej, mniejszej komnaty, kładzie chłopca w łóżeczku i zamyka za sobą ciężkie drzwi. Popatrzył na mężczyznę zdumiony.

- Zamyka go tam pan? A co jeśli coś się będzie działo?

- Spokojnie. Założyłem zaklęcie alarmujące. Jak będzie coś nie tak, od razu się o tym dowiemy.

Harry skinął głową i odwrócił się do okna. Srebrna tarcza księżyca powoli zaczęła wyłaniać się zza horyzontu. Patrzył na nią przez chwile, czując jak jego oddech przyśpiesza. Miał wrażenie, że za chwilkę usłyszy głośny krzyk bólu i będzie musiał patrzyć na przemianę małego Remusa.

Jednak w skrzydle szpitalnym pozostało cicho. Tą ciszę zakłócały jedynie miarowe oddechy niemowlaków leżących w swoich kojcach i drżące westchnięcia ulgi.

Jak na razie wszystko było w porządku.

^^^

Obudził go głośne dzwonienie. Ale nie dzwoniło wokół niego tylko w jego głowie. Uniósł się lekko i potrząsnął czupryną, starając się wyłączyć ten irytujący wysoki dźwięk. Zmarszczył nos niezadowolony z braku efektu. Nagle ktoś na łóżku obok zerwał się z niego z lekką paniką i rzucił w stronę przylegającej do skrzydła szpitalnego komnaty. Dopiero po paru sekundach Harry zorientował się, co się dzieje. Zerwał się z posłania i ruszył za Lucasem.

Niewielka sala była utrzymana w dużo ciemniejszych barwach niż skrzydło szpitalne.  Ściany miały ciemnobrązowy kolor, sufit był szarobury, a podłoga całkiem czarna. Okna były małe, a szare zasłony nie przepuszczały zbyt wiele światła. W tej scenerii jasnozielona kołyska sprawiała jeszcze jaśniejszej. Harry podszedł do niej jeszcze bardziej zaniepokojony niż wcześniej. W całym pomieszczeniu słychać było głośny płacz małego dziecka, który aż ściskał za serce. Willow nachylił się nad łóżeczkiem, patrząc z niepokojem na Lupina. Chłopczyk, mimo że głośno kwilił, nie poruszał ani nóżkami ani rączkami.

- Co się dzieje? – jęknął Harry, zerkając na Woulda z rosnącym przerażeniem.

- Myślę, że wszystko go boli. Nie porusza się, żeby nie robić sobie krzywdy.

- Skoro go boli to dlaczego nie podacie mu jakiegoś eliksiru?

- Nie możemy – wyszeptała pani Pomfrey ze łzami w oczach. – Mimo że się obudził to nadal może mieć w organizmie trochę wywaru. Gdy się go połączy z eliksirem rozluźniającym mięśnie albo z przeciwbólowym to może dojść do bardzo niebezpiecznych powikłań.

- I nic się nie da zrobić? Po prostu go tak zostawimy?

- Nie wiem, co możemy zrobić – wyszeptała kobieta. – Pójdę spytać Horacego, jakie skutki może mieć pomieszanie tych eliksirów... Może nie będzie to aż tak szkodliwe.

Gdy zniknęła za drzwiami, Potter spojrzał błagalnie na Woulda.

- Nic nie może pan zrobić?

- Władam magią powietrza, a nie wody. Nie potrafię – mruknął Lucas ze smutkiem.

- Nie rozumiem.

- Kiedyś widziałem jak Michael, który włada wodą, leczy nią drobne rany. Mówił mi, że potrafi jeszcze więcej, ale nie miałem okazji tego zobaczyć. Może jakbym go poprosił...

- Ja mogę spróbować – przerwał mu Harry. – Przecież też umiem władać wodą.

Lucas spojrzał na Pottera zdumiony. Zamrugał parę razy, jakby przetrawiał tą informacje.

- No, tak. Kompletnie zapomniałem – zmarszczył brwi lekko niedowierzając. – Okej. Delikatnie przeniesiemy go do łazienki i tam ci pomogę.

Mężczyzna uniósł dłoń i Remus zaczął lewitować. Cała trójka skierowała się do niewielkiej łazienki, wyłożonej błękitnymi kafelkami. Harry napuścił ciepłej wody do wanny, po czym spojrzał niepewnie na Woulda, który nadal utrzymywał płaczącego Lupina w powietrzu.

- Co teraz, profesorze?

- Nie jestem pewny – wymamrotał Lucas delikatnie opuszczając Remusa do wanny. Chłopiec zakwilił jeszcze głośniej i zacisnął maleńką rączkę na rękawie nauczyciela. Mężczyzna pogłaskał go uspokajająco po główce i zerknął na Pottera. – Spróbuj się skupić na tym, co chcesz osiągnąć. Na magię żywiołów nie ma konkretnego sposobu, zaklęcia... Musisz wiedzieć czego chcesz i zmusić żywioły, żeby ci w tym pomogły.

Harry skinął głową i ukląkł koło Woulda. Profesor delikatnie odsunął się, ale nadal starał się trzymać leżącego malca tak, by jego głowa nie zniknęła pod wodą. Willow odetchnął głęboko, starając się uspokoić szybko bijące serce. Powoli włożył rękę do wody zastanawiając się na czym konkretnie ma się skupić. Na rozluźnieniu mięśni?  Na usuwaniu bólu? Potrząsnął głową i delikatnie dotknął dłonią nóżek malca, chcąc go po prostu wyleczyć. Nagle woda wokół jego palców zrobił się bardziej niebieska niż przezroczysta i przylgnęła do jego dłoni tworząc coś, co wyglądało jak lekko prześwitująca lateksowa rękawiczka. Harry zachęcony tym zaczął masować całe ciałko Lupina począwszy od stópek aż po ramionka. Gdy skończył płacz zaczął powoli cichnąć, a w końcu ucichł zupełnie. Remus spojrzał uważnie na Harry’ego, a gdy chłopak się uśmiechnął z gardła malca wyrwał się szczęśliwy pisk. Maluch zaczął zadowolony taplać się w wodzie.

- Udało się – wyszeptał Lucas, a jego oczy zalśniły radośnie.

- No – mruknął Harry, zerkając na swoją dłoń. – Ciekawe, jakie to daje możliwości?

- Ogromne, mój mały – wyszczerzył się nauczyciel. – Tylko trzeba je odkryć.

Potter uśmiechnął się szeroko i chwycił leżący obok ręcznik, a Would wyciągnął z wody Lupina. W momencie, gdy udało im się go, wspólnymi siłami, wytrzeć i ubrać w błękitne śpioszki do skrzydła szpitalnego wróciła pani Pomfrey ze zrezygnowaną miną. W sekundzie, w której zobaczył roześmianego Remusa, podskakującego w ramionach Woulda na jej twarzy błysnęła olbrzymia ulga.

- Na Merlina, Lucas, Harry! Jak wam się to udało?

Wzięła chłopca od profesora i rzuciła na niego kilka zaklęć diagnostycznych, by upewnić się, że na pewno nic mu nie jest. Nie musieli odpowiadać. Ważne było, że dziecku nic nie jest.

Willow uśmiechnął się z rozbawieniem i zerknął na Lucasa, który właśnie w tym momencie przewrócił oczami. Chłopak stłumił chichot i ruszył w stronę łóżeczek zauważając, że reszta małych rozrabiaków zaczyna się budzić. Zapowiadał się kolejny wesoły, ale jakże męczący dzień.

^^^

Jeszcze taki PSik: Jak pod postem zobaczę ponad 10 komentarzy to obiecuję, że się zmobilizuję i postaram się dodać rozdział nie za dwa tygodnie w sobotę tylko za tydzień :D Tak więc komentujcie.