17. "Dziadek? Babcia?"

Hej, ludziska!
Cudem udało mi się wyskrobać rozdział na dziś (kompletnie zapomniałam, że dzisiaj jest sobota).
Poza tym maja Wena się na mnie obraziła i ze mną nie gada :'(
No i jeszcze okropnie zapchany tydzień (3 sprawdziany i 4 kartkówki! Kto to widział, żeby tak katować ludzi!).
Nie mam już siły odpowiadać na wasze komentarze, ale obiecuję, że następnym razem odpiszę :D
A teraz już zapraszam do lektury.

^^^

Kolejne godziny okropnie dłużyły się Harry’emu. Po tym, jak Would poszedł na lekcje, musiał zająć się jakoś chłopcami i samym sobą. Pomfrey nie mogła mu pomóc, bo po kolejnej lekcji przyszli do niej uczniowie, którzy właśnie wracali z transmutacji. Paru 7-klasistów miało niesamowite kolory włosów, oczu, dodatkowe nosy lub nie mieli ich wcale. Tak więc, kobieta była zmuszona zostawić Pottera samego i zająć się pechowymi uczniami.

Wokół łóżka, w którym w nocy spał Harry, i czterech kołysek nadal był rozłożony parawan, a zaklęcie wyciszające dawało poczucie, że jest całkiem sam z czwórką rozbójników. Chcąc zając jakoś ruchliwe dzieci rozłożył na podłodze miękki koc i ogrodził go zaklęciem, by chłopcy nie mogli wyjść poza jego obszar. Położył na nim malców i patrzył przez chwilę, jak z radosnymi piskami zaczynają bawić się magicznymi zabawkami, które niedawno przyniósł Dumbledore. Na twarzy Harry’ego pojawił się zadowolony uśmiech. Położył się wygodnie na boku, opierając głowę na ręce i patrząc na chłopców z ich wysokości. Koc, na którym siedzieli był na tyle duży, że Willow pomyślał, że bez problemu mógłby się jeszcze położyć obok Would. Zaraz jednak odgonił od siebie tę myśl czując ciepło na policzkach. To byłoby skrajnie nieodpowiedzialne, gdyby znowu zajęli się sobą nie patrząc na to, że dzieci ich widzą. W końcu nie wiadomo, czy będą pamiętać to, co się z nimi działo przez czas, gdy byli pomniejszeni. Co prawda, według Pomfrey, byli teraz tylko półtorarocznymi bobasami i jak większość ludzi nie powinni pamiętać tego czasu, ale... No właśnie, ale.

Położył głowę bezpośrednio na kocu podciągnął do brzucha kolana i włożył pomiędzy nie dłonie. Czuł, że brak snu zaczyna na niego działać. Powieki mu ciążyły, a ciało powoli się odprężyło. Słyszał radosne śmiechy chłopców, ale nie był w stanie do końca ich zarejestrować. Jego umysł zaczęła spowijać delikatna mgła. Westchnął miękko powoli odpływając, gdy nagle kotara oddzielając ich od reszty świata odsłoniła się i do wyciszonego miejsca wszedł Lucas. Nauczyciel uśmiechnął się ze zrozumieniem na widok jego zaspanej miny i usiadł koło niego na kocu. Pociągnął chłopaka do siebie i przytulił.

- Widzę, że jesteś śpiący. Może zdrzemniesz się na chwilę, a ja zajmę się chłopcami.

- To na prawdę kusząca propozycja, ale nie ma pan czasem teraz lekcji?

- Nie. Dzisiaj jest naprawdę spokojny dzień. Miałem jedną lekcję przed lunchem, teraz trzy i koniec– wyszczerzył się Would i przyjrzał dokładniej uczniowi. – Naprawdę powinieneś się przespać. Wyglądasz okropnie.

- Dzięki. Wiedziałem, że mogę na pana liczyć – mruknął ironicznie Harry w odpowiedzi na ostatnie zdanie Woulda i wstał, zbierając się z podłogi. Na twarzy Lucasa pojawił się rozbawiony uśmiech, kiedy chłopak padł na posłanie i ukrył twarz w poduszce. Po paru minutach, Potter zasnął nie zmieniwszy pozycji. Would westchnął. Podszedł do łóżka i ułożył wygodniej ucznia, po czym zakrył go kołdrą. Pochylił się i delikatnie musnął jego czoło ustami, uśmiechając się pod nosem. Nie sądził, by chłopiec kiedykolwiek przestał go bawić.

^^^

Było już późne popołudnie, gdy do skrzydła szpitalnego wparowała Lily, niosąc w ramionach książki i notatki z lekcji, które obiecała przynieść Potterowi. Weszła za kotarę i zatrzymała się gwałtownie w lekkim szoku. Harry spał zawinięty w kołdrę, jak motyl w kokonie, a Would siedział na kocu bawiąc się z chłopcami. James siedział mu na kolanach trzymając w ręce poruszającego głową smoka-maskotkę, Remus bawił się tuż obok latającymi koło niego hipogryfami, które wydawały dziwne dźwięki za każdym razem, gdy udało mu się je złapać w małą rączkę. Za to Syriusz i Severus nie byli tak grzeczni. Raz po raz zabierali sobie zabawki z rąk, patrząc na siebie ze słodką, dziecięcą zawziętością. Lucas próbował ich uspokoić, ale po chwili dał sobie spokój, stwierdzając w duchu, że póki nie ma awantury, jest ok. Lily stała przez jeszcze sekundę w bezruchu, zastanawiając się, czy nie lepiej dyskretnie się wycofać, ale w momencie, gdy o tym pomyślała, Would odwrócił się dostrzegając jej obecność. Na jego twarzy pojawił się miły uśmiech.

- Dzień dobry, Lily. Mam nadzieję, że przyszłaś mi z nimi pomóc.

- Po prawdzie przyszłam dać Harry’emu notatki z lekcji, ale z chęcią zostanę i panu pomogę – uśmiechnęła się szeroko i odłożyła torbę koło łóżka. Usiadła na kocu naprzeciwko nauczyciela i wzięła małego Snape’a na kolana. Po chwili zajęła go poruszającymi się za pomocą magii zabawkami, zapobiegając tym samym awanturze pomiędzy nim a Syriuszem. Would uśmiechnął się zadowolony i po chwili zagadnął dziewczynę zaczynając z nią rozmawiać na błahe tematy. Powoli zaczynało się ściemniać, gdy od strony łóżka doszło do nich głośne ziewnięcie. Harry obrócił się z jednego boku na drugi kładąc się przodem do nich. Uśmiechnął się lekko do Gryfonki nie odrywając głowy od poduszki.

- Hej – mruknął lekko ochrypłym od snu głosem.

- Cześć. Przyniosłam ci notatki z dzisiejszych lekcji. W gruncie rzeczy nie jest tego dużo, ale na transmutacji poznawaliśmy nowe zaklęcie, więc powinieneś to przejrzeć.

- Dzięki. Jak położymy chłopaków spać to się tym zajmę – uśmiechnął się i wstał z posłania. Jego ubranie było pomięte, a blond czupryna jeszcze bardziej poczochrana niż zwykle. Usiadł na kocu tuż obok Lucasa nagle mając ochotę oprzeć się o niego i ponownie zasnąć. Natychmiast jednak odgonił od siebie tę myśl. Nie mógł pokazać Lily, że coś więcej łączy go z nauczycielem. Popatrzył na rozanieloną dziewczynę, która trzymała na kolanach Severusa i z niesamowitą radością coś do niego mówiła. Przyglądał się jej przez chwilę, gdy poczuł na swoim kolanie malutką rączkę. Spojrzał w dół i uśmiechnął się jeszcze szerzej. Syriusz patrzył na niego szeroko otwartymi szaro-niebieskimi oczami i uśmiechał się ślicznie. Harry posadził chłopca na kolanach przytrzymując lekko, by się z nich nie zsunął. Chłopiec pisnął zadowolony i wyciągnął dłonie, by zacisnąć je na koszulce Harry’ego. Chwiejnie zaczął wstawać. Willow chwycił go z paniką pod pachami, a Syriusz zaczął radośnie podskakiwać na jego kolanach. Potter odprężył się lekko i również uśmiechnął z rozbawieniem. Zerknął na nauczyciela. Jego błękitne oczy błyszczały mocno.
- Chyba cię lubi – stwierdził nauczyciel.

- Oczywiście, że mnie lubi – zachichotał Potter, starając się ukryć zażenowanie wywołane jego wesołym spojrzeniem. – Czemu miałby mnie nie lubić?

Would wyszczerzył się szeroko.

- Jasne. A kto cię nie lubi?

Mężczyzna podniósł się z koca, trzymając w ramionach Jamesa i patrząc na ucznia z rozbawieniem. Podrzucił lekko trzymanego chłopca i zerknął na Gryfonów.

- Chyba czas położyć ich spać. Dość rozrabiania na dziś.

Po paręnastu minutach cała czwórka była umyta i przebrana w jednoczęściowe piżamki. Położyli dzieciaki do kojców i, ku ich zdziwieniu, po paru minutach w skrzydle szpitalnym ucichło. Spojrzeli po sobie z zadowoleniem i zabrali się za sprzątanie zabawek. Gdy skończyli, Lily westchnęła i chwyciła swoją torbę.

- Pora na mnie. Harry? Wracasz?

- Nie. Nie chcę być w dormitorium sam – mruknął i nagle zarumienił się. – Nie, że się boję, czy coś, ale...

- Rozumiem – uśmiechnęła i wyjęła z torby notatki z lekcji. – Przejrzyj je i jak chcesz przepisz albo skopiuj zaklęciem.

- Dzięki. Co ja bym bez ciebie zrobił? – wyszczerzył się biorąc kartki do ręki. Prawdopodobnie w ogóle bym się bez niej nie urodził.

Gdy dziewczyna wyszła Lucas opadł na łóżko i skinął lekko na Harry’ego przywołując go do siebie. Potter zarumienił się delikatnie, ale usiadł na brzegu posłania. Would pociągnął go do siebie i zamknął w mocnym uścisku.

- Co chciałbyś teraz robić? – zamuczał nauczyciel wprost do ucha chłopca.

- Hymm... Spać? – Spojrzał na Woulda figlarnie, czując, że jego oczy zaczynają radośnie błyszczeć.

- Okej – uśmiechnął się i puścił ucznia, kładąc się obok i zawijając w kołdrę. Harry patrzył przez moment na nauczyciela ze szczerym zdumieniem.

- Okej? Żartuje sobie pan?

Would nic nie odpowiedział przykryty po uszy, udając, że śpi. Harry niepewnie położył dłoń na ramieniu Lucasa, a w następnej chwili leżał na plecach przygnieciony lekko przez silne ciało nauczyciela. Otworzył szeroko oczy, patrząc na mężczyznę w szoku. Błękitne źrenice błyszczały zadziornie, gdy Would schylił się i zaczął całować delikatnie Pottera. Chłopak jęknął i wygiął się w łuk w jego stronę. Ręce profesora wślizgnęły się pod koszulkę Harry’ego, zaczynając go delikatnie pieścić. Dłonie Willowa zacisnęły się mocno na koszuli nauczyciela i wyciągnęły ją ze spodni. Sekundę później przywarły do ciepłej skóry gładząc ją i sprawiając, że z ust Woulda wyrwał się głośny jęk. Mężczyzna odsunął się gwałtownie, patrząc na chłopaka rozszerzonymi z pragnienia oczami.

- Nie powinniśmy – wychrypiał. – Nie tutaj.

- Ale...

- Cii – Lucas pochylił się i pocałował chłopca w czoło. – Jak dobrze ci pójdzie kolejna lekcja żywiołów to... hymm... Dostaniesz nagrodę.

Harry spojrzał na szeroki uśmiech nauczyciela z niezadowoleniem, ale skinął głową. Would miał rację. To nie było najlepsze miejsce na taki zabawy. Westchnął.

- Więc...?

- Idź pierwszy do łazienki – mruknął mężczyzna i wstał z posłania. – Załatwię nam coś na kolację.

Willow ponownie skinął głową i po chwili zniknął w łazience, stwierdzając, że gorąca kąpiel na pewno mu się przyda.

^^^

Kolejny dzień mijał okropnie wolno. Z samego rana Lily przyszła do niego, by dowiedzieć się, czy idzie na lekcje, a gdy odmówił znowu, został całkiem sam z czterema pełnymi energii malcami. Would miał dzisiaj więcej lekcji niż wczoraj i niestety nie mógł mu za wiele pomóc. Obiecał jednak, że jak tylko skończy zajęcia to zjawi się w skrzydle szpitalnym i dotrzyma mu towarzystwa.

Było koło południa, gdy drzwi do pomieszczenia otworzyły się cicho. Harry uniósł zaciekawiony głowę i wyjrzał zza kotary. W drzwiach niepewnie stał brązowowłosy mężczyzna, odwrócony do niego tyłem i rozmawiający z dyrektorem.

- Oczywiście, że go tu zostawię, Albusie. Będzie tu najbezpieczniejszy. Chciałem tylko zobaczyć, czy na pewno wszystko z nim w porządku.

- Nie martw się, John. Jest w dobrych rękach.

- Wiem. – Mężczyzna odwrócił się w stronę Harry’ego i chłopak mógł zobaczyć jago ciepłe oczy koloru miodu. Przez moment zastanawiał się, skąd zna ten odcień brązu. Dopiero, gdy twarz bruneta rozjaśniła w uśmiechu Willow zorientował się, kto przed nim stoi.

- Witaj – uśmiechnął się mężczyzna. – Ty jesteś Harry, prawda?

- Tak, proszę pana – wymamrotał chłopak kątem oka dostrzegając, że Dumbledore robi zadowoloną minę i wychodzi.

- John Lupin, miło mi.

Harry uścisnął wyciągniętą dłoń ojca Remusa i uśmiechnął się nieśmiało.

- Mi też miło pana poznać.

^^^

Potter patrzył na starszego Lupina, uśmiechając się lekko, gdy ten podrzucał w górę swojego jedynego syna. Towarzyszyły temu głośne piski i śmiech maleńkiego chłopca. Harry’emu przyszło do głowy, że kiedyś, zanim Remus został wilkołakiem, jego ojciec też musiał go tak podrzucać. Pomyślał, że to słodkie. Po tylu latach znowu móc przytulić swojego małego syna. Nie dziwił się, że oczy pana Lupina tak błyszczą radością. Ciekawe czy... Ciekawe czy jego ojciec w przyszłości też go tak będzie podrzucał...

- Remus trochę o tobie pisał – rzekł mężczyzna, sprowadzając na siebie uwagę Willowa.

- Mam nadzieję, że pozytywnie – uśmiechnął się Harry szeroko.

- Pisał, że trochę zmieniło się, od kiedy się pojawiłeś. Twierdził, że James i Syriusz trochę zmądrzeli, ale... – zerknął na resztę śpiących dzieciaków ze sceptyczną miną. – Jakoś chyba nie do końca mu wierzę.

- To właściwie był wypadek – mruknął Harry, czując się zobowiązany do chronienia tyłków chłopków.

- Wiem, wiem. Wypadek z eliksirami – mężczyzna pokręcił ze zrezygnowaniem głową. – Oni mają stanowczo za dużo energii. Nawet quidditch im nie pomaga.

- Tacy już są – westchnął Potter. – Może kiedyś z tego wyrosną.

- Miejmy nadzieję. Ty za to wydajesz się mi starszy niż jesteś w rzeczywistości. Dlaczego?

Harry spojrzał zdumiony na Lupina, ale zaraz odwrócił głowę. Skoro Remus jest taki inteligentny to czemu jego ojciec nie miałby taki być?

- Myślę, że... trochę przeszedłem w życiu – wymamrotał.

- Nie chciałem żeby zrobiło ci się smutno. Przepraszam.

- W porządku. To nic.

Nagle drzwi do skrzydła szpitalnego otworzyły się gwałtownie i do pomieszczenia wtargnęła wysoka blondynka z rozszerzonymi z przerażenia oczami. Za nią wbiegł czarnowłosy mężczyzna, na którego widok serce Harry’ego na moment stanęło. Był łudząco podobny do mężczyzna, którego kiedyś widział w zwierciadle Ain Eingarp, do jego ojca, do Jamesa, który w tym momencie stał w łóżeczku trzymając się małymi rączkami poziomego szczebelka i piszczał z uciechy na widok małżeństwa. Kobieta zalała się łzami i podbiegła do chłopczyka, biorąc go w ramiona.

- Och, Jim, maleńki, nic ci nie jest. Tak się cieszę – zapłakała i przytuliła mocniej Pottera do siebie. Tymczasem czarnowłosy mężczyzna patrzył na nią z ulgą. Po chwili usiadł na brzegu łóżka, już uspokojony i dopiero wtedy zauważył Lupina, trzymającego w ramionach swojego syna i Harry’ego, który musiał wziąć na ręce Syriusza, któremu najwidoczniej nie podobało się to, że musi leżeć w kojcu, podczas gdy inni tego nie robią.

- Witaj, John – przywitał się mężczyzna, uśmiechając się lekko.

- Charles – skinął głową Lupin, odwzajemniając uśmiech. Widocznie znali się.

- Dopiero przed chwilą dostaliśmy list od dyrektora. Nie było nas w domu – mruknął mężczyzna, jakby starając się usprawiedliwić to, że nie pojawił się w Hogwarcie wcześniej.

- Rozumiem. Ja też przed chwilą tu przyszedłem. Miałem strasznie dużo spraw na głowie i zapomniałem, że przyszedł list z Hogwartu. Gdy go dostałem pomyślałem, że to pewnie znowu jakieś uwagi McGonagall na temat kolejnego kawału chłopaków – pokręcił głową. – Kiedyś przetrzepię tyłek Remusowi za te cholerne listy.

- Całkowicie rozumiem. Merlinie, ile razy sobie mówiłem, że jeszcze jedna taka wiadomość i przyjdę do szkoły, by na oczach całej szkoły dać Jimowi burę! Doprawdy, miliony! Ale jakże bym mógł zrobić to mojemu jedynakowi?

- Tak – mruknął Lupin i zerknął na Harry’ego, który starał się być niewidzialnym. Nie chciał przeszkadzać jego dziadkowi i babci. W końcu przyszli tu do Jamesa, a nie do niego, nie ważne jak bardzo by chciał, żeby było inaczej. Ale to nie były jego czasy i nie powinien za bardzo się wychylać. Jednak to, co się powinno, a to, co się robiło, było dwiema całkiem innymi rzeczami, których czasem nie dało się pogodzić. Nie był w stanie nie zerkać na gruchającą kobietę, która tuliła do siebie Jamesa i na jej męża rozmawiającego z Lupinem.

- A ty pewnie jesteś Harry, prawda? – powiedział nagle najstarszy Potter.

- Tak, proszę pana. Harry Willow.

- Miło mi cię poznać, chłopcze – uśmiechnął się szeroko mężczyzna.

- Mi również – wymamrotał blondyn i odwrócił się w stronę okna lekko, podrzucając Syriusza, by go czymś zająć.

- Trochę o tobie mówiono w Ministerstwie. Pojawiłeś się praktycznie znikąd.

- Tak, wiem. Moja ciotka nie miała zbyt dobrego kontaktu ze społecznością czarodziei.

- Rozumiem – mruknął czarnowłosy, a Harry poczuł, że jego dziadek przygląda mu się z uwagą. – James zawsze zaprasza chłopaków na święta i Nowy Rok. Może... Miałbyś ochotę nas wtedy odwiedzić?

Harry odwrócił się patrząc na mężczyznę ze zdumieniem.

- Ja... Z chęcią – wyszeptał, choć miał raczej ochotę piszczeć z radości. Będzie miał możliwość poznać swoich dziadków!

- To się cieszę. Mam nadzieję, że do tego czasu chłopcy wrócą do swojego dawnego rozmiaru.

- Ja tam mam nadzieję, że zrobią to do końca tygodnia – wymamrotał Willow, marszcząc nos.

Pan Potter w odpowiedzi roześmiał się wesoło, a w jego oczach zabłysnęły iskierki.

- Pomagasz pani Pomfrey w opiece nad nimi, tak?

- Yhym. Przychodzi tu też profesor Would, jak tylko może.

- Lucas? Uczył w szkole pięć lat temu, jak chłopcy zaczynali Hogwart. Potem zniknął i znowu się pojawił – Charles pokręcił głową. – Jest chociaż dobrym nauczycielem?

- Najlepszym jakiego miałem – uśmiechnął się Harry.

Drzwi do skrzydła szpitalnego ponownie się otworzyły i do środka wszedł wspominany przez nich nauczyciel wraz z Dumbledorem. Na twarzach obu pojawiły się szerokie uśmiechy.

- Wszystko w porządku, Charles? Elizabeth?

- Tak, Albusie, dziękujemy - wyszeptała kobieta patrząc na dyrektora z wdzięcznością.

- Chcecie go zabrać do domu?

- Do domu? – zdumiał się pan Potter.

- Tak. Czy chcecie się nim zaopiekować w czasie, gdy jest mały. Nie jesteśmy pewni, kiedy wrócą do swojej postaci, a nie jesteśmy w stanie im pomóc.

Małżeństwo spojrzało na siebie z niepewnością.

- Nie możemy go zabrać. Jutro Biuro Aurorów wysyła nas na misję i nie wrócimy wcześniej niż za tydzień. Nie będziemy w stanie się nim zająć.

- W porządku. Zostanie tu tak jak Syriusz i Severus. A ty, John? Chcesz zabrać ze sobą swojego syna?

- Tu mu będzie dobrze. Wiem, że się nim dobrze zajmiecie.

- To ustalone – uśmiechnął się dyrektor. – Chciałbym z wami jeszcze na chwilę porozmawiać, więc zanim pójdziecie do domu to, proszę, odwiedźcie mnie w moim gabinecie.

- Ja już się będę zbierał – stwierdził pan Lupin, kładąc syna do kołyski. Chłopczyk stanął chwiejnie na nogi podtrzymując się szczebelków. John uśmiechnął się czule. Pocałował synka w czoło i ruszył w stronę dyrektora. W tym czasie Would przeszedł przez pomieszczenie i stanął za Harrym. Chłopak spojrzał na niego z uniesioną brwią, ale Lucas nie patrzył na niego tylko w stronę okna. Wyglądał tak, jakby chciał coś ukryć. Willow pokręcił lekko głową, stwierdzając w duchu, że spyta go o to jak będą sami.

Dumbledore wyszedł ze skrzydła szpitalnego rozmawiając ze starszym Lupinem. Państwo Potter przez chwilę jeszcze bawili się z synem, gdy w końcu stwierdzili, że też muszą się zbierać. Oddali Jamesa Wouldowi i wyszli z pomieszczenia. Na chwilę zapanowała cisza.

- Więc... – zaczął Lucas.

- Co pana gryzie?

Mężczyzna spojrzał na chłopca zdumiony, ale sekundę później westchnął.

- Nic się przed tobą nie ukryje, prawda?

- Niech panie nie zmienia tematu – ofuknął profesora Potter.

- Martwię się, bo... W sobotę jest pełnia. A Remus... Znaczy... Nie mogę ci powiedzieć.

- Wiem, że Remi jest wilkołakiem – mruknął Harry. – Zapomniałem o tym. I co teraz?

- Nie mam zielonego pojęcia...