2. Hogwart, rok 1976

Hejka!!!
Oto udało mi się ukończyć rozdział wcześniej niż planowałam ( czyt. trochę więcej czasu, brak wnerwiającego brata i rodzice w robocie :D).

Na początek:
 K. - czytając różne blogi uwielbiam czytać komentarze innych, choć ja sama rzadko komentuje i jestem pewna, że gdzieś już widziałam twój podpis ( nie wiem gdzie, ale nie był to pochlebny koment). Podniosłaś mnie na duchu swoim wpisem. Mam nadzieje, że przy tym poście też zobaczę twoją opinie :)
Moriposa Madri - dziękuję ci za twojego komenta i obiecuje poprawić wypisane przez ciebie błędy. Napisałaś:""Zero reakcji. Westchnął. Ale po co?" - Haha, te zdania wywołały uśmiech na mojej twarzy. No bo, po co tak wzdychać? xD Powinnaś ułożyć je w innej kolejności. C:" "Ale po co?" tyczyło się wypowiedzi Harry'ego, a nie jego westchnięcia :D A to znicz nie zareagował. I tak będzie to blog yaoi, bo za hetero też za bardzo nie przepadam ( choć może sama kiedyś napisze). Tyle że ten wątek pojawi się dopiero w późniejszych rozdziałach :)

Przy okazji mam prośbę do blogerów z długoletnim stażem. Chciałabym zrobić menu z informacjami o blogu, bohaterach itp. Ale... nie wiem jak :(  Stąd prośba: czy ktoś mógłby, krok po kroczku, za rączkę, poprowadzić mnie i wytłumaczyć jak to zrobić? Będę bardzo wdzięczna  za odpowiedź :)
A teraz już nie przynudzam, oto  rozdział 2:    
 ~~~~~~~~~~~~~~

Był piękny, wrześniowy wieczór, kiedy nad brzegiem jeziora, niedaleko Zakazanego Lasu, dało się słyszeć głośną kłótnię.

- No, Liluś...

- Nie!

- Ale kochanie...

- Zamknij się!

- Lilka...

- Odwal się w końcu, Potter!

- Ale umów się ze mną!

- Nie!

Tak oto, w skrócie, przedstawiała się rozmowa czarnowłosego chłopaka o czekoladowych oczach i rudowłosej dziewczyny z zielonymi tęczówkami. Patrzyli sobie hardo w oczy, nie zwracając uwagi na rozbawionych przyjaciół, siedzących koło nich.

Cała siódemka (trzy dziewczyny i czterech chłopców) nie zdawali sobie sprawy, że za chwilę całkiem niespodziewanie w ich życie wtargnie  młody chłopiec o przeszywającym, avadowym spojrzeniu.

Nagle jeden z przyjaciół, o brązowych włosach i oczach koloru miodu, podniósł się gwałtownie i zmarł.

- Co jest Luniu? Dość słuchania wrzasków? - zapytał chłopak z przydługimi czarnymi włosami.

- Przymknijcie się na chwilę, co? - warknął na towarzystwo, które posłusznie zamilkło.

- Ale co się dzieje? - chciał wiedzieć młody czarodziej nazwany Potterem.

- Coś słyszę. Od strony Zakazanego Lasu. Ktoś chyba rzuca zaklęcia.

Nim zdążyli odpowiedzieć zobaczyli pierwszy błysk jakiejś klątwy. Wszyscy wstali szybko wyciągając różdżki i podeszli bliżej linii drzew.

Nagle z gęstwiny wybiegł blondwłosy chłopak ze strachem widocznym w oczach. James w ostatnim momencie złapał go w ramiona, gdyż dzieciak potknął się i byłby upadł. Młodszy czarodziej zacisnął dłonie na jasnej koszuli brązowookiego ucznia Hogwartu i jęknął z bólu. Nie mógł stanąć na nodze.

- W porządku? - zapytał James z lekkim szokiem na twarzy. Cóż, nie codziennie łapie się jakiegoś nieznanego chłopaka, chroniąc go przed upadkiem.

- Tak, w porządku. Dziękuję - odparł Harry Potter, podnosząc wzrok na starszego czarodzieja. Ten zamrugał parę razy ze zdumienia. U kogo on widział ten szczególny odcień zieleni...

- Chyba ma coś z kostką - mruknął Remus Lupin i już chciał schować różdżkę, gdy z lasu wybiegli zamaskowani śmierciożercy. Jeden z nich zacmokał z dezaprobatą i wymierzył w nich różdżką.

- Oj, oj, co wy, dzieciaczki, robicie tak blisko Zakazanego Lasu. Należy wam się, co najmniej, szlaban. Ach! I jest nasza zguba - mężczyzna spojrzał na uczepionego koszuli Jamesa chłopca. - Oddajcie nam go po dobroci albo inaczej pogadamy.

- Marzysz! - krzyknął Syriusz i, z wrodzoną gwałtownością, pierwszy posłał zaklęcie w stroną śmierciożerców. Inni poszli za jego przykładem i chwilkę później słudzy Czarnego Pana padli nieprzytomni na trawę.

- Nie ma to jak przewaga liczebna - zachichotał James chowając swoją broń do tylnej kieszeni spodni. –To co z nimi robimy?

- Hymm... Może wrzucimy ich do jeziora? - zaproponował Syriusz Black z całkiem niewinną miną.

- Jeszcze nie chcę być mordercą - prychnęła Lily Evans, patrząc na nieprzytomnych dorosłych, których twarze zasłaniały białe, dość przerażające, maski. - Trzeba powiadomić dyrektora.

- Czy ty Liluś powiedziałaś: "jeszcze"?

- Nie łap mnie za słówka, Potter.

- A za co mam cię łapać? - spytał z cwanym uśmieszkiem.

Harry spojrzał na swoich przyszłych rodziców z lekką irytacją i pewnym niedowierzaniem. Czyli to prawda, że cały czas się kłócili. Postanowiwszy nie dopuścić do gorszej wymiany zdań, puścił koszulę Jamesa, której kurczowo się trzymał, z zamiarem zwrócenia na siebie uwagi. Niestety nie wyszło. Starszy Potter, nie przerywając kłócić się z przyszłą żoną, podniósł go i wziął na ręce. Zielonooki jęknął z frustracji, poruszając się niespokonie. Czuł się teraz strasznie... upokorzony. Zaczął się wyrywać, ale Rogacz tylko wzmocnił uścisk. Parsknął cicho z irytacją, gdy przyjaciele Lily i Jamesa zaczęli chichotać w najlepsze. Nie zauważali, że śmierciożercy poruszają się lekko, zaczynając odzyskiwać przytomność. Harry szybko sięgnął po różdżkę Jamesa, wiedząc, że nim wyciągnie swoją, ukrytą w plecaku, który wisiał na jego ramieniu, śmierciożercy zdążą zaatakować nastolatków. Starszy Potter nie zdążył zareagować na jego ruch. Harry w mgnieniu oka wycelował w budzących się wrogów i krzyknął: "Drętwota!" powalając ich ponownie na ziemię.

- Brawo! - wykrzyknął Syriusz i uśmiechnął się wrednie do przyjaciela. - Zaimał* ci różdżkę.

- Zdążyłem zauważyć - burknął lekko oburzony James. - Chodźmy do zamku.

Ruszyli posyłając przodem Petera Pettigrew, by powiadomił nauczycieli o zdarzeniu.

Harry zauważył, że wszyscy przyglądają mu się z wyraźnym zaciekawieniem. Postanowił to zignorować, starając się ułożyć w myślach jakąś sensowną wymówkę. To nie jest normalne, że jakiś całkiem nieznany chłopak wypada nagle z Zakazanego Lasu.

W końcu odezwał się Syriusz i przedstawił mu wszystkich Huncwotów. Nie zdążył wymienić imion dziewczyn, bo już pewniejszy Remus zapytał:

- A jak ty się nazywasz?

Kurczę. Na pewno nie mogę im powiedzieć, że jestem Potter.

Wymyślił pierwsze, lepsze nazwisko i szepnął:

- Harry Willow.

- A ile masz lat?

- Czternaście - odpowiedział przyglądając się sobie dyskretnie.

- Skąd się tu wziąłeś?

- Luniu, czy on jest o coś oskarżony? Daj mu spokój - zachichotał Syriusz, choć widocznie on też aż skręcał się, by dowiedzieć się więcej o młodszym nieznajomym.

Lupin mruknął coś do siebie, ale o nic więcej nie pytał. Szli korytarzami Hogwartu, a Harry powoli zaczął ciążyć starszemu Potterowi. W końcu Rogacz jęknął i spojrzał błagalnie na długowłosego przyjaciela.

- Weź go, Łapo. Ciężki jest.

- Ale ja mogę iść sam...

- Właśnie! On może...

- Syriusz... - złowrogi głos Lily Evans zmusił Blacka do przejęcia niewielkiego ciężaru od Jamesa.

- Ależ, Rogaś, on jest leciutki - i żeby to zademonstrować podrzucił zielonookiego w górę. Harry wydał z siebie wysoki pisk i od razu zatkał sobie usta dłonią, rumieniąc się. Mimowolnie chciał poprawić okulary na nosie, ale... nie było ich. Spojrzał na śmiejące się towarzystwo i zmarszczył brwi. Przecież widział całkiem wyraźnie... Widocznie podróż w czasie jakoś poprawiła jego wadę wzroku tak, że całkiem nie potrzebował nosić okularów. Ciekawe, co jeszcze się zmieniło.

W końcu doszli do skrzydła szpitalnego. Syriusz położył chłopaka na najbliższe łóżko, a James teatralnie odchrząknął, by wydać z siebie przerażony wrzask:

- Pani Pomfley! Ratunku! - sekundę później uśmiechnął się złośliwie, widząc przestraszoną pielęgniarkę wybiegającą z gabinetu.

- Co tu się dzieje? Panie Potter, co to za żarty?! Myślałam, że na prawdę komuś dzieje się krzywda.

- Ależ, proszę pani - oburzył się Syriusz. - My tu rannego mamy.

Kobieta natychmiast złagodniała i podeszła do chłopaka, by sprawdzić, co z jego kostką. Przy okazji wypytała go o najważniejsze rzeczy.

- Skręcona - zdiagnozowała i przywołała Szkle-Wzro i eliksir słodkiego snu. Młody Potter posłusznie wypił pierwszą miksturę, ale gdy kobieta podała mu drugi zaczął kręcić głową. Nie chciał go pić. Zaśnie, i co? Jeszcze się okaże, że to był tylko sen i obudzi się u Wesleyów.

- No, panie Willow, proszę wypić. To nie jest trucizna - powiedziała pani Pomfley patrząc na chłopaka ze srogą miną.

- Ale ja, na prawdę, nie chcę...

- W takim  razie, chłopcy, pomóżcie mi - zwróciła się do Jamesa i Syriusza. Kazała im przytrzymać wyrywającego się chłopaka, który jęczał głośno, że nie chce spać. Rogacz nie umiejąc utrzymać nóg pacjenta w jednym miejscu usiadł na nich okrakiem. Black wraz z przyjaciółmi zaczęli chichotać, a pielęgniarka wykorzystała zdumienie Harry'ego i zmusiła go do wypicia eliksiru.

- Dobrze, a teraz wszyscy sio!

Podróżnik w czasie zdążył jeszcze zobaczyć jak reszta z niezadowolonymi minami wychodzi z pomieszczenia, a później zapadł w spokojny sen...

~~~~

*celowy błąd :)

Komentujcie choćby uśmieszkiem!!! :)