22. Pokrewieństwo cz. 1

Hejo, wszystkim!

Naprawdę nie wierzę, że tak szybko napisałam rozdział ^^ Co prawda, jest to dopiero pierwsza część, bo jakoś sądziłam, że ten początek wyjdzie mi krótszy, a akcja właściwa jeszcze się nawet nie zaczęła, więc... Będziecie musieli poczekać do przyszłego tygodnia na kontynuację.

Większość z was pyta o Severusa, więc odpowiadając: musicie się jeszcze uzbroić w cierpliwość. Odegra on jeszcze dość ważną rolę w opowiadaniu i będzie pojawiał się częściej,  gdy dojdziemy do roku szkolnego :)

Tak jak wcześniej napisałam, rozdział kolejny koło przyszłej niedzieli ;)

^^^

Jako że do końca wakacji zostały niecałe trzy tygodnie, a listy Harry’ego z Hogwartu przyszły już jakiś czas temu, postanowili jeszcze tego samego dnia wybrać się na ulicę Pokątną po wszystkie potrzebne rzeczy. Po śniadaniu, w którym uczestniczył też Dorian, Harry opowiedział mu całą swoją historię, nie pomijając żadnego szczegółu (poza związkiem z Lucasem, gdyż Syriusz i Remus również się przysłuchiwali). Po tym, Cubice długo się nie odzywał, przetrawiając wszystko, co usłyszał. Gdy Harry zaczynał się już niepokoić, chłopak uśmiechnął się lekko, przysunął bliżej i cmoknął go w nos.

- A ja myślałem, że moje życie jest porąbane – mruknął, na co Potter wybuchnął śmiechem, słysząc jednocześnie chichot ze strony kuchni, gdzie siedzieli Remus i Syriusz. Poczuł, jak Dorian nieco nieśmiało otacza jego pas ramionami i przyciąga go jeszcze bliżej. Zerknął w jego kolorowe oczy i wydął lekko usta do pocałunku. Usta Doriana zadrżały z rozbawienia, ale nim zdążył złączyć ich wargi, do salonu wrócili mężczyźni. Cubice nie miał ochoty już na początku narażać się Blackowi, więc odsunął się, przybierając niewinną minę. Widział jednak, że oczy Syriusza zwężają się odrobinę, ale ku jego wielkiemu szczęściu, Łapa nie poruszył tematu.

^^^

Dorian wyglądał na niezwykle zauroczonego ulicą, którą szli. Nie przeszkadzało mu nawet to, że Harry użył go jako tragarza i kazał nieść większość swoich zakupów. Szli sami, ramię w ramię, podczas gdy Remus i Syriusz postanowili przy okazji udać się do apteki na większe zakupy, by móc oddać Snape’owi składniki na eliksir, który co miesiąc przygotowywał Lupinowi. Stwierdzając, że zapewne zajmie im to więcej czasu, kazali Harry’emu i Dorianowi iść przodem, do księgarni, i obiecali, że tam się spotkają.

Harry właśnie przeglądał listę podręczników, zastanawiając się, czy wystarczy mu na wszystkie pieniędzy, które dostał od chrzestnego, gdy nagle poczuł, jak Dorian nagle obejmuje go ramionami i pociąga na ścianę jednego z budynków. Sekundę później, nad leżącymi na ziemi zakupami, które Cubice upuścił, przeleciało zielone zaklęcie. Na ulicy zapanowała panika.

Potter spojrzał zszokowany na Doriana, który wypatrywał niebezpieczeństwa z błyszczącymi ostro oczami. To, co zrobił chłopak… wow… Harry poczuł niezwykłe ciepło w środku. Gdyby nie drugi Pan Żywiołów, on sam już byłby martwy. Ramiona Doriana owinęły się wokół niego niemal boleśnie i widać było, że starszy czarodziej zamierza zrobić wszystko, by Harry był bezpieczny.

Dorian, gdy tylko zauważył błysk światła, tuż za głową swojego ukochanego, zareagował instynktownie. Puścił trzymane torby i szarpnął chłopaka na ścianę budynku, przyciskając go do niej. Rozejrzał się dziko w poszukiwaniu napastnika, ale biegający z paniką w oczach ludzie, uniemożliwili mu to. Spojrzał szybko w rozszerzone oczy chłopca i puścił go, a raczej tylko delikatnie złagodził uścisk.

- Zwijajmy się stąd, zanim to rozpocznie się na dobre – powiedział, pociągnął Harry’ego do toreb, chwycił je szybkim ruchem i ruszył biegiem w stronę jakiejś uliczki, z której będą mogli teleportować się, nie będąc potrącanym przez panikujących ludzi.

- Gdzie Syriusz i Remus? – wysapał Harry.

- Jestem pewny, że sobie poradzą. Są dorośli. Muszę się upewnić, że TY jesteś bezpieczny – powiedział Dorian, zerkając na niego z determinacją. Wpadli między dwa budynki i Cubice już miał teleportować się do bezpiecznego mieszkania Lupina i Blacka, gdy usłyszał za sobą wykrzykiwane zaklęcie. Widząc, jak mknie ono w kierunku Harry’ego, bez wahania stanął przed nim, sekundę później czując rozdzierający ból w piersi. Osunął się w ciemność.

^^^

Harry usłyszał za sobą wykrzykiwane zaklęcie. Odwrócił się momentalnie i z dezorientacją dostrzegł przed sobą plecy Doriana, który szybko stanął przed nim. Sekundę później Cubice jęknął głucho i osunął się na ziemię. Harry próbował go chwycić i opadł na bruk razem z nim. Uniósł wzrok, patrząc na stojącego przed nim mężczyznę, z białą, przerażającą maską na twarzy i zadziałał instynktownie. Nim śmierciożerca zdołał krzyknąć kolejne zaklęcie, Harry uniósł rękę i napastnik poleciał do tyłu, jakby uderzyła w niego szybko jadąca ciężarówka i wpadł z całą siłą na naprzeciwległy budynek, osuwając się po jego ścianie.

Potter przeniósł wzrok na Doriana, którego pierś zamokła krwią. Nie widząc nigdzie w pobliżu wody, uznał, że ma tylko jedno wyjście. Chwycił chłopaka mocno, a drugą ręką dotknął naszyjnika. Sekundę później byli już na podłodze w salonie Blacka i Lupina, bezpieczni, z daleka od napadniętej ulicy.

Harry zerwał się z miejsca i wpadł szybko do kuchni, z której wziął tylko butelkę czystej wody mineralnej. Michael powiedział mu, że żeby zaleczyć rany wodą, nie może ona być wyczarowana, co niestety eliminowało wodę z Aguamenti, więc Harry musiał iść po płyn kupiony w sklepie albo z kranu.

Ukląkł przy Dorianie, czując, że chłopak coraz gorzej oddycha. Nieco drżącymi dłońmi zaczął ściągać z niego podziurawioną koszulkę, od razu zauważając, jak dobrze zarysowane są mięśnie Cubice’a. Zarumienił się lekko, ale natychmiast skupił się na zadaniu, widząc coraz więcej krwi. Odkręcił butelkę, słysząc jednocześnie trzask teleportacji, ale zignorował go, przenosząc wodę na zakrwawioną pierś Doriana. Woda zabłysła na mocny błękit i rany zaczęły się goić. Minęło kilka minut, po czym Harry odsunął się, wlewając czerwoną wodę z powrotem do butelki. Po szramach nie było ani śladu. Dopiero wtedy uniósł wzrok na przybyszów i uśmiechnął się do nich.

- Nic mu nie będzie – powiedział, a Syriusz pokiwał głową, podchodząc bliżej. Chwycił chłopaka w ramiona i pocałował go w skroń.

- Nie umieliśmy was znaleźć. Martwiłem się.

- Udało nam się uciec.

- Całe szczęście. Walka rozpoczęła się na dobre, ale najpierw chcieliśmy się upewnić, że jesteś bezpieczny. Musimy tam wracać, pomóc.

- Koniecznie? – zapytał Harry, patrząc na chrzestnego i jego kochanka ze strachem.

- Tak. Nie wiemy, dlaczego śmierciożercy uznali za stosowne zaatakować, ale musimy pomóc tym, co tam zostali.

- Rozumiem.

- Zajmij się Dorianem. I nie przychodź na Pokątną. Gdy już będzie po wszystkim, od razu wrócimy – obiecał Black i podniósł się z miejsca. Zerknął na Remusa i razem z nim teleportował się na pole walki.

^^^

Śnił. Dryfował w przestrzeni tylko po to, by po chwili ponownie znaleźć się w sypialni Pana Żywiołów i przeżywać po raz kolejny ten wspaniały moment. Przechodził przez to za każdym razem, gdy zamykał oczy. Te błyszczące, zielone oczy, rozchylone usta i dreszcze, które przechodziły przez jego własne ciało.

Gdy pierwszy raz całował swojego wybranka, miał wrażenie, że wszystko wokół niego znika i zostaje tylko dotyk słodkich ust Harry’ego. Prześladował go w śnie i sprawiał, że jego ciało drżało w oczekiwaniu, kiedy będzie mogło ponownie posmakować chłopca. Usłyszeć jego głos, szepczący z prośbą jego imię.

Mruknął, słysząc niewyraźny szept. Uśmiechnął się mimowolnie, mając ochotę przybliżyć się do tego słodkiego dźwięku i zgłębić go całym sobą. Poczuł delikatny dotyk na policzku, zmuszający go do otworzenia oczu. Zobaczył czystą zieleń.

- Hej – szepnął Harry, uśmiechając się z ulgą. – Obudziłeś się.

- Długo…?

- Dwie godziny. Nieźle mnie nastraszyłeś, wiesz? Dlaczego stanąłeś między mną a zaklęciem? Mogłeś zginąć.

- Bo cię kocham – odparł prosto Dorian, z zadowoleniem dostrzegając rumieńce na policzkach chłopca. – Chyba należy mi się nagroda.

Harry parsknął cicho, ale pochylił się i pocałował młodego mężczyznę, sprawiając, że jego serce niemal wyrwało się z piersi. Cubice uniósł ręce i łagodnie przyciągnął chłopca bliżej siebie. Wysunął język, dotykając nim warg Pottera, które niemal natychmiast rozchyliły się. Przez chwilę badał wnętrze ust Harry’ego, poznając dokładnie ich smak.

Oboje drgnęli, słysząc dwa trzaski teleportacji. Potter spojrzał na Doriana ze zmarszczonymi brwiami.

- Masz leżeć i się nie ruszać.

- Bo? – zapytał z pomrukiem Cubice, a jego oczy zabłyszczały szelmowsko.

Chłopiec posłał mu tylko nieco figlarne spojrzenie, na które Dorian uniósł brwi i uśmiechnął się głupio.

Harry wyszedł z pokoju, który w myślach zaczął już nazywać swoim i przebiegł przez korytarz do salonu. Syriusz właśnie opadał na kanapę z bólem wypisanym na twarzy. Mimo to, uśmiechnął się lekko, gdy dostrzegł chrześniaka.

- To nic – mruknął. Spojrzał na wychodzącego z kuchni Remusa, który niósł fiolkę z eliksirem. Na twarzy wilkołaka było kilka zadrapań, a z rozciętej brwi dość obficie sączyła się krew, brudząc mu koszulkę. Usiadł obok kochanka i z troską podał mu lek.

- Co się stało? – zapytał Harry, siadając na kanapie naprzeciw nich.

- Był wybuch. Odrobinę mnie poturbowało.

- Odrobinę?

- To tylko kilka siniaków, Słońce – powiedział Syriusz, patrząc na chłopca uspokajająco. – Wezmę eliksir, prześpię się i będę jak nowy.

- No, dobrze. Powiedzmy, że ci wierzę.

- „Powiedzmy, że ci wierzę”?! – wykrzyknął z rozbawieniem Black. – Doprawdy. Co ja z wami mam.

- Ty z nami? – parsknął łagodnie Remus. – Chyba my z tobą.

Syriusz przewrócił oczami i delikatnie musnął palcami szczękę Lupina.

- Trzeba się teraz zająć tobą.

- Ja się tym zajmę – powiedział Harry, po czym szybko pobiegł do kuchni i wrócił z butelką wody. Ukląkł przed Remusem i z wprawą zaczął leczyć jego rany na twarzy. Nie zauważył, że Syriusz wpatruje się w jego całkiem niebieskie oczy z wielkim zaciekawieniem, ale nawet gdyby wiedział, nie musiałby się tym martwić. Blacka z natury ciekawiło wszystko.

- Gotowe – oznajmił po chwili Potter, wlewając zaróżowioną od krwi wodę z powrotem do butelki. Na twarzy Lupina nie było ani śladu poprzednich ran. Mężczyzna posłał mu pełne wdzięczności uśmiech.

- Dziękuję. Myślę, że teraz wszyscy powinniśmy się iść zdrzemnąć. Dorian dalej jest nieprzytomny?

- Nie, przed chwilą się obudził.

- Jeśli chce to niech zostanie – powiedział Black. – Może spać na kanapie.

- Syriusz, myślę, że Dorianowi jest dobrze w moim łóżku.

Oczy Blacka zwęziły się niebezpiecznie.

- Jeśli myślisz, że…

- Jestem już prawie dorosły!

- Masz piętnaście lat!

- Dobrze wiesz, że jestem starszy.

- Spokój – odezwał się łagodnie Remus. – Jeśli Harry obieca, że będą grzeczni…

- Och, daj spokój – parsknął Syriusz. – Wiesz ile razy ja obiecywałem dorosłym, że będę grzeczny, a nie byłem? Nie jestem w stanie nawet tego zliczyć.

- Właśnie. Daj im trochę luzu.

- Ale…

- Harry, idź do Doriana. Ja się zajmę tym marudą. – Lupin posłał chłopcu jednoznaczny uśmiech.

Idąc w stronę swojego pokoju, Harry wciąż cicho chichotał, mając przed sobą rozszerzone i zszokowane spojrzenie chrzestnego. Bądź co bądź, Remus rzadko otwarcie mówił o swoich zamiarach względem Syriusza, a jeszcze rzadziej miał taki wyraz twarzy. To musiało nieźle wytrącić Blacka z równowagi.

Gdy Harry wszedł do pokoju, od razu zauważył, że Dorian drzemie. Nie chcąc go budzić, machnięciem ręki zasłonił roletę, ponieważ popołudniowe słońce wciąż jeszcze mocno świeciło i wspiął się na łóżko, przechodząc nad Cubice’em, żeby położyć się od strony ściany. Łóżko teoretycznie było jednoosobowe, jednak bez problemu można było się na nim wyspać w dwójkę.

Wsunął się pod kołdrę i natychmiast poczuł, jak Dorian owija wokół niego ramiona, przyciągając go do swojego boku. Zwinął się obok, kładąc mu dłoń na piersi. Ciepły oddech owiał jego włosy.

- Wszystko z nimi w porządku?

- Tak. Są tylko trochę poturbowani. Nic im nie będzie – powiedział uspokajająco i uśmiechnął się lekko, gdy kciuki chłopaka zaczęły gładzić go przez koszulkę. – Kazali się nam zdrzemnąć.

- Nie mam nic przeciwko. Czuję się kompletnie wykończony.

- Straciłeś trochę krwi. Nic dziwnego.

Zamilkli. Harry czuł, że oddech Doriana staje się coraz bardziej miarowy, a palce na jego bokach przestały się poruszać. Mimo to, Pan Żywiołów wciąż przytulał go do siebie, jakby był najcenniejszym skarbem. Ten uścisk różnił się diametralnie od uścisków Lucasa. Jego ramiona zawsze były silne, dominujące i stanowcze. Owszem, łagodne, jednak miały w sobie odrobinę zbyt dużej siły, jakby mężczyzna się bał, że Harry od niego ucieknie. Dorian tulił go delikatnie, jakby nieśmiało. Miało się wrażenie, że on również się bał, że Harry od niego odejdzie, ale w przeciwieństwie do Lucasa, na tą myśl dotykał chłopca jeszcze łagodniej.

Harry czuł, że powoli odpływa do krainy snów, kiedy drzwi do łazienki na korytarzu trzasnęły trochę przesadnie głośno. Nastąpiła chwila ciszy, a potem drzwi do jego pokoju otworzyły się niemal bezszelestnie. Syriusz niepewnie włożył głowę w szparę, zerkając na łóżko. Chwilę wydawał się zastanawiać, po czym wszedł cicho do środka. Harry uniósł lekko głowę, starając się nie obudzić Doriana i spojrzał na chrzestnego z ciekawością.

- Słońce, jest taka sprawa. Bo widzisz, zastanawiam się, czy nie miałbyś pożyczyć pewnej rzeczy.

- Rzeczy?

- No wiesz. Akurat nam się skończył, a powiedziałem Remusowi, że na pewno jest jeszcze w łazience. Wyjdę na głupca, jeśli przyjdę z niczym.

- Syriusz, chyba nie do końca cię rozumiem.

- No wiesz. To bardzo przydatna rzecz. Taka… śliska…

Harry poczuł, że jego policzki różowieją.

- Chodzi ci o… lubrykant?

Syriusz zrobił niezręczną minę, ale skinął głową.

- Skąd pomysł, że go mam?

Black zerknął milcząco na Doriana i wzruszył ramionami.

- Po prostu pomyślałem, że jednak…

- To nie tak, że my coś… ale jeśli naprawdę… potrzebujesz… w kufrze mam kasetkę z eliksirami. Chyba też tam jest butelka… no wiesz.

- Wiedziałem! – wykrzyknął Syriusz, a jego wyraz twarzy się zmienił. Harry nie potrafił go zidentyfikować. Black doskoczył do kufra, wyjął całą kasetkę i wybiegł z pomieszczenia. Dopiero słysząc nieco podniesione głosy, Harry zrozumiał, że to był test. Który chyba oblał. Teraz nadzieja tylko w Remusie, że powstrzyma temperament Syriusza.

Potter westchnął i położył głowę z powrotem na ramieniu Doriana. Cubice poruszył się nieco, kiedy Łapa krzyknął, ale dalej spał spokojnie z prawie niewidocznym uśmiechem na ustach. Minęło kilka minut, kłótnia za ścianą ucichła i Harry ponownie usłyszał dźwięk otwieranych drzwi.

Tym razem Syriusz wszedł do pokoju ze spuszczonymi ramionami i zrezygnowaną miną.

- Pokłóciliście się.

- Cóż… Remus kazał cię przeprosić.

- W porządku. Nic się nie stało.

- Po prostu musisz zrozumieć, że jesteś dla mnie jak rodzony syn i wciąż będę traktował cię jak czterolatka, który przestał mówić – mruknął Syriusz, patrząc na chłopca zbitym wzrokiem.

Harry poczuł, że nie jest w stanie się na Blacka gniewać. Może i mężczyzna był nieraz okropnie nadopiekuńczy i reagował zbyt gwałtownie, ale mimo wszystko robił to z miłości.

- Nic się nie stało – powtórzył. – Nawet nie zdążyłem się zdenerwować. Ty też zawsze będziesz dla mnie najukochańszym ojcem chrzestnym, nie ważne, co będę robił z kimś innym.

Syriusz uśmiechnął się i pochylił, by pocałować chłopca w skroń.

- Kocham cię, dziecino. Śpij.

Po paru minutach, Harry faktycznie zasnął.

^^^

Harry obudził się czując delikatny dotyk na swoim policzku. Mruknął cicho i sennie podniósł głowę, zerkając na uśmiechniętego Doriana.

- Dzień dobry – powiedział Cubice, znowu kładąc dłoń na biodrze chłopca.

- Hej. Jak się spało?

- Wyśmienicie. A tobie?

- Bardzo dobrze – mruknął Harry, kładąc głowę z powrotem na ramieniu młodego mężczyzny. Spróbował przysunąć się bliżej, ale dłonie Doriana przytrzymały go w miejscu. Zdumiony uniósł głowę i spojrzał w niezwykłe oczy Pana Żywiołów.

- Cóż – szepnął Dorian, wzruszając lekko ramionami. – Mam mały problem.

- Mały? Miałem nadzieję, że jednak jest raczej dużej wielkości.

Oczy Doriana błysły na ten prztyczek.

- Chcesz się przekonać, o wielkości mojego problemu?

- Chciałbym… spróbować twój problem. Może coś na niego zaradzę.

Cubice uniósł brew, ale uśmiechnął się szelmowsko.

- Spróbować? Jesteś pewny?

Harry wzruszył ramionami. Przygryzł lekko wargę, a widząc, jak oczy Doriana ciemnieją, uśmiechnął się figlarnie i zaczął sunąć dłonią w dół piersi chłopaka.

- Chyba jestem.

^^^

Syriusz mruknął miękko, czując, jak dłoń Remusa zjeżdża po jego biodrze, dotykając czegoś nieco twardszego od mięśni. Westchnął cicho i uchylił powieki. Jak w większości przypadków, leżał w dość dziwnej pozycji. Na plecach, z nogami przerzuconymi przez uda Lupina i rękami nad głową. Uniósł je bardziej nad siebie, by się przeciągnąć i spojrzał na śpiącego Remusa, którego ręka przez sen zjechała w rejony, których zwykle dotykał tylko na jawie. Lunatyk leżał na plecach, jedną rękę miał pod głową, a druga, wspomniana, dotykała krocza Blacka.

Syriusz poczuł lekkie wyrzuty sumienia. Wczoraj nieco się pokłócili i z pewnością nie robili tego, na co Remus wtedy miał akurat ochotę. A to rzadko się zdarzało. W większości przypadków to Syriusz wszystko inicjował, a kiedy już role się zmieniły, musiał wszystko spieprzyć przez swój temperament.

Powoli zdjął nogi z Remusa i owinął ramiona wokół jego barków, całując go w policzek. Lupin uśmiechnął się lekko i uchylił powieki.

- To forma przeprosin?

- Tak jakby.

- Wiesz, że czasem nie umiem z tobą wytrzymać?

- Mogę ci to wynagrodzić.

- Jak?

Syriusz przygryzł wargę i uśmiechnął się psotnie.

- Pamiętasz, kiedy ostatni raz uprawialiśmy seks oralny?

Remus parsknął cicho i dał się pocałować głęboko w usta.

- Nie. Musisz mi chyba przypomnieć, jakie to uczucie.

- Och, uwierz mi. Po tym, co zamierzam ci zrobić, będziesz to pamiętał do końca życia.

Remus zaśmiał się, a jego śmiech przeszedł w niski jęk, kiedy usta Syriusz znalazły się zdecydowanie zbyt blisko jego członka.

^^^

Harry skrzywił się, kiedy biały płyn spłynął po jego brodzie. Usłyszał, jak Dorian chichocze cicho. Zerknął na niego i uśmiechnął się lekko, pozwalając, by Cubice ułożył go na poduszce. Dorian powoli pochylił się, patrząc mu głęboko w oczy i językiem zebrał to, co zostało na brodzie chłopaka, po czym połączył ich usta w namiętnym pocałunku. Gdy się odsunął, spojrzał na Harry’ego z niepewnością.

- Obrzydziłem cię?

Czując rumieńce na twarzy, Harry mógł powiedzieć, że na pewno nie poczuł obrzydzenia. Owszem, było to coś, czego doświadczył pierwszy raz, bo Lucas raczej nie pozwalał na to, by usta Harry’ego na zbyt długi czas zbliżały się do jego członka, ale zdecydowanie nie powiedziałby, że było to coś ohydnego. Może innym by się to nie podobało, ale jemu zwyczajnie nie przeszkadzało. Nie wiedział, czy może powiedzieć, że go to podnieciło, ale zdecydowanie nie obrzydziło.

Potrząsnął głową i ponownie sięgnął po pocałunek.

- Cóż – mruknął Dorian, kiedy już się rozdzielili. – Chyba moja kolej, żeby się odwdzięczyć.

Harry nie potrafił powstrzymać się od cichego jęku, kiedy usta Cubice’a zaczęły całować go po szyi i schodzić coraz niżej w dół.

^^^

Remus parsknął, kręcąc głową, gdy Syriusz po raz kolejny rozchylił usta, bawiąc się ich zawartością. Doprawdy, ile Black miał lat? Piętnaście?

- Przełknij to, albo wypluj, ale przestań się bawić – mruknął Lupin, marszcząc z rozbawieniem brwi.

Syriusz spojrzał na niego z wyzwaniem, po czym przewrócił oczami i przełknął. Uśmiechnął się szeroko i pochylił się nad Remusem, by cmoknąć go w nos.

- O co ci chodzi? Nic takiego nie robiłem.

Tym razem to Remus przewrócił oczami. Wplótł dłoń w długie włosy Blacka i przyciągnął go do pocałunku. Słysząc zadowolony pomruk, pchnął kochanka płasko na łóżko i zacisnął dłoń na jego członku. Sekundę później z zadowoleniem słuchał coraz głośniejszych jęków Syriusza.

^^^

Dorian chwycił mocniej biodra Harry’ego, czując jak otaczające go uda zaczynają drżeć. Leżał pomiędzy nimi, dość delikatnie zajmując się swoim ukochanym. Poczuł jego dłonie w swoich brązowych włosach. Zacisnęły się niemal boleśnie.

- D-Dorian… - wysapał chłopak, odchylając głowę do tyłu. Jego usta otworzyły się jak do okrzyku. Cubice possał mocniej i sekundę później poczuł słonawy smak na języku. Słodkie jęki sprawiły tylko, że dostał gęsiej skórki. Wypuścił z ust członka Harry’ego i podciągnął się wyżej, by złożyć na jego rozchylonych wargach słony pocałunek. Gdy się od siebie odsunęli, Potter rozplątał nogi, które owijał wokół Doriana i opadł niemal bezwładnie na pościel. Obrócił się na bok i przytulił do boku starszego czarodzieja. Dorian chwycił kołdrę i przykrył siebie i swojego ukochanego.

- I jak?

Harry tylko zamruczał, przymykając oczy. Usłyszał cichy chichot.

- Idziemy jeszcze spać?

- Tak. Jest jeszcze wcześnie.

- W takim razie, dobranoc, mój śliczny.

- Dobranoc.

^^^

Syriusz rozchylił mocniej uda, czując jak drżą spazmatycznie. Dłoń Remusa wciąż poruszała się powoli na jego członku, niemal doprowadzając go do szaleństwa. Jego oddech urywał się, a wszystkie mięśnie drgały, jakby przechodził przez niego prąd. Czując w końcu ten słodki moment tuż przed orgazmem, pozwolił, by z jego uchylonych ust wydostały się dużo głośniejsze jęki. A potem cały świat stanął, kiedy jego ciało zadrżało niekontrolowanie, a przyjemność rozlała się po jego ciele.

Opadł bezwładnie na poduszkę, czując niezwykłą ociężałość wszystkich mięśni. Uchylił powieki i spojrzał w błyszczące zadowoleniem oczy Lupina. Nie przerywając kontaktu wzrokowego, Remus uniósł dłoń i zlizał to, co spływało po jego palcach, sprawiając, że Syriuszowi ponownie zrobiło się gorąco. Black potrząsnął lekko głową i przybliżył się do kochanka, by pocałować go głęboko.

- Zdrzemniemy się jeszcze? – zapytał sennie.

- Tak. Zdecydowanie. Kocham cię.

Syriusz uśmiechnął się lekko, owijając ramiona wokół Remusa.

- Ja ciebie też kocham.

^^^

Liczę na wasze komentarze ;)