20. Postanowienie

Cześć i czołem!

Odpowiadając na czyjeś pytanie: tak, mam nadzieję, że dam rady dodawać dużo prędzej rozdziały. Ten jest dość krótki i prawie się w nim nic nie dzieje, ale zaczęłam już kolejny i w nim coś się częściowo wyjaśni.

IvsShiro - zapytałaś, dlaczego Harry nie powiedział Syriuszowi i Remusowi o nalewce. Odpowiedź jest prosta: nie zorientował się, że tu chodzi właśnie o nią. Wy się od razu zorientowaliście, bo napisałam o niej jasno i wyraźnie, ale dla Harrusia nalewka była jakby powiązana z Travisem, bo często ją do Potterów przynosił, więc nie miał podejrzeń. No bo kto normalny podtruwa przyjaciół alkoholem? Mam nadzieję, że wyjaśniłam mój tok rozumowania ;)

Wiem, że ten rozdział jest wyjątkowo krótki, ale postaracie się o 7 komentarzy i będzie kolejny :D (tak, to szantaż *złośliwy uśmiech*).

^^^

Harry wstał bardzo wcześnie rano. Wszedł pod prysznic we wczorajszych ciuchach, tam rozebrał je, namydlił i wyprał. Potem umył całe ciało, a gdy wyszedł, za pomocą magii wysuszył siebie i ubrania. Ruszył do kuchni, po drodze mijając zamknięte drzwi do sypialni mężczyzn. Przystanął. Przez wczorajsze wydarzenie nie spał prawie pół nocy, rozmyślając, kto mógłby rozmyślnie otruć Syriusza i w jaki sposób. Od początku coś mu się nie podobało w zachowaniu Blacka, które przypominało mu nieco jego bezsensowne działania podczas świąt, kiedy mieszkali u Potterów i odwiedzili ich Goldenkingowie i Kaspar. Sądząc po tym, że nie słyszał w nocy nic dziwnego, mężczyźni szybko zasnęli i nie działo się nic strasznego.

Jednak Harry na wszelki wypadek uchylił drzwi, by upewnić się, że kochankom nic nie jest. Niemal natychmiast zatrzasnął je z powrotem, czując na policzkach gorąco. Podejrzewał, że gdyby ktoś rozwalił mu na twarzy jajko, natychmiast by się ścięło. Wtedy właśnie postanowił, że nigdy więcej nie zajrzy do tego pokoju bez pukania. Może i widział już kilka razy goły tyłek Syriusza, kiedy na przykład wszedł mu przypadkiem do łazienki w dormitorium, ale co innego widok nagiego chłopaka w mniej więcej jego wieku, a co innego dorosłego mężczyzny, dodatkowo leżącego tuż przy swoim kochanku. Nie wspominając już o nagim ciele Lupina, który najwyraźniej wolał leżeć na plecach… a kołdra była na podłodze.

Zacisnął oczy i westchnął. Stanowczo musi zająć się robieniem jedzenia, żeby zająć czymś umysł i zapomnieć o tym widoku. Stając przed pełną lodówką, zastanowił się na moment, co skłoniło mężczyzn do seksu tuż pod jego nosem…

^^^

- Dobranoc… Kocham cię, Remi.

Przez chwilę w pokoju brzęczała cisza. Syriusz wtulił policzek w ramię kochanka, przyciskając całe ciało do jego pleców.

- Powtórz – powiedział głucho Remus, a Black uniósł głowę zdezorientowany.

- Co?

- Powtórz to, co przed chwilą powiedziałeś.

Syriusz zamrugał i prawie natychmiast oblał się lekkim rumieńcem. Odchrząknął cicho.

- Kocham cię.

Remus na moment nie poruszał się, po czym gwałtownie okręcił się w ramionach Blacka i wpił się mocno w jego wargi, wyrywając tym zdumiony jęk z gardła Łapy. Przez chwilę całowali się tak namiętnie, jakby nie miało być jutra, aż w końcu Syriusz oderwał się od miękkich ust kochanka, by zaczerpnąć powietrza. Spojrzał na niego z tak mocno rozszerzonymi źrenicami, że niemal nie było widać zwykłego, szarego koloru jego oczu.

- Remi…?

- Pierwszy raz to od ciebie słyszę – powiedział ochryple Lupin, zaciskając mocno dłonie na koszulce Blacka. – Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo…

- Obiecuję, że od dzisiaj będę to mówił codziennie – przerwał mu Syriusz, uśmiechając się szeroko. Lunatyk ponownie go pocałował, tym razem głęboko i powoli, ale zarazem słodko.

Black przyciągnął Lupina mocniej do siebie i wsunął dłonie pod jego koszulkę na plecach, gładząc jedwabiście miękką skórę, która gdzieniegdzie załamywała się pod wpływem blizn. Zjechał ustami na szyję Lupina, tym razem pamiętając, żeby nie zostawiać na niej widocznych śladów. Remus miał dość osłoniętej skóry, którą będzie mógł naznaczyć do woli. Polizał remusowe jabłko Adama, zmuszając tym kochanka, by odchylił głowę do tyłu. Z rozkoszą usłyszał pierwszy pomruk przyjemności, który wyrwał się mimowolnie z gardła Lunatyka. To go nieco otrzeźwiło. Po omacku sięgnął po różdżkę leżącą na stoliku nocnym i machnął nią w stronę drzwi, by wyciszyć całe pomieszczenie. Nie odrywając ust od szyi kochanka, odłożył patyk, a potem sięgnął do szafki nocnej.

Na jego usta wpłynął psotny uśmiech, gdy wyczuł palcami pudełko ze śliskim płynem. Postawił go na szafce. Uniósł koszulkę Lupina aż pod jego brodę i poczekał moment, aż Remus się jej pozbędzie. Potem zaatakował resztę skóry Lunatyka, tym razem się nie powstrzymując i zostawiając na niej wiele czerwonych śladów.

Remus zacisnął oczy, czując swój własny, przyspieszony oddech. Dłonie Syriusza schodziły coraz niżej, gładząc jego kości biodrowe, podczas gdy te malinowe usta Łapy całowały mocno jego pierś, zapewne zostawiając na niej malinki. Tylko zacisnął dłonie na pościeli, kiedy Syriusz pchnął go całkiem płasko na łóżko i musnął językiem jeden z jego sutków. Mógł tylko jęknąć, błagając w myślach, żeby Syriusz się nad nim zlitował i zajął tym, co naprawdę domagało się uwagi. Black jednak nie był tak litościwy. Powoli gładził go kciukami po biodrach, całując pierś, jakby wziął sobie za zadanie posmakować każdego jej kawałka.

- Syriusz… proszę cię… - wydyszał Lupin, uchylając powieki. Syriusz popatrzył na niego intensywnie i uśmiechnął się zawadiacko.

- Dzisiaj spróbujemy czegoś innego – szepnął, zsuwając powoli spodenki z Remusa. – Oczywiście, jeśli nie będziesz miał nic przeciwko.

- Co masz na myśli? – spytał Lupin drżąco, a jego oczy rozszerzyły się nieco, gdy Syriusz uniósł się lekko, odrzucając kołdrę na bok i zaczął ściągać z siebie ciuchy, patrząc na Remusa w niezwykle namiętny sposób.

Gdy wszystkie jego ciuchy znalazły się na ziemi, sięgnął po słoiczek z szafki nocnej i zamiast nałożyć lubrykant na swojego, całkiem twardego i pokaźnego członka, zaczął go rozprowadzać po penisie Remusa. Lupin na moment wstrzymał oddech, po czym przeniósł wzrok z własnego przyrodzenia na oczy Syriusza. Całkiem ufne i nieco niepewne oczy. Cała chęć protestu, że może zrobić mu krzywdę, że nigdy wcześniej tak tego nie robili, zniknęła w momencie, gdy ich spojrzenia się spotkały. Przygryzł lekko wargę i uniósł dłonie, gładząc nimi idealną wręcz pierś Blacka. Przesunął palcami po liniach odznaczających się na torsie Syriusza, wywołanych długim treningiem na Aurora.

- Jesteś pewny? – Musiał zapytać.

- Proponowałbym to, gdybym nie był pewny? – odpowiedział Syriusz pytaniem. Uśmiechnął się zadziornie. – Chyba nie stchórzysz, prawda?

- Trochę… trochę się boję.

- Nie ma czego. Będę delikatny.

- Ty będziesz delikatny – zaśmiał się Remus. Odtrącił dłoń Syriusza i usiadł, patrząc kochankowi intensywnie w oczy. – To chyba ja powinienem cię o tym zapewnić.

- Remus, nie ma się czego bać.

- Po prostu…

Syriusz zamknął mu usta pocałunkiem. Gdy oderwał się od niego, Remus dopiero dostrzegł, jak bardzo Syriusz jest podniecony samą myślą takiego seksu. Lupin pokręcił lekko głową, uśmiechając się. Oczywiście, że Blacka ciekawiło to, co nieznane.

- W porządku, ale… masz uważać na siebie tym razem, nie na mnie.

- Nie dam sobie zrobić krzywdy – powiedział poważnie Syriusz, chcąc zapewnić Remusa o tym, że podjął już decyzję. – Jeśli będzie coś nie tak, powiem ci o tym, dobrze?

- No, dobrze – westchnął Remus i ponownie został pchnięty na poduszkę. Syriusz usiadł okrakiem na jego biodrach tak, że Remus mruknął cicho, czując własny członek pomiędzy jędrnymi pośladkami kochanka.

- Kocham cię – szepnął Syriusz i to sprawiło, że Remus przestał mieć jakiekolwiek wątpliwości.

^^^

Syriusz obudził się pierwszy, czując kojący chłód na skórze. Lekkie pieczenie w tyłku powiedziało mu, że nie ma szans, będzie mu potrzebny jakiś eliksir. Być może trochę wczoraj przesadził, ale było mu tak przyjemnie… Westchnął i spojrzał na uśpioną twarz Lupina, a jego wzrok prześliznął się po całym jego ciele, na moment zatrzymując na jednym miejscu. Uśmiechnął się psotnie, ale mocny ucisk w pęcherzu nie pozwolił mu na działanie. Wstał, krzywiąc się lekko i chwycił leżące na ziemi bokserki. Nie chciał ryzykować, że Harry zobaczy go nago.

Pochylił się na moment nad Remusem, by złożyć na jego rozchylonych ustach delikatny pocałunek. Lupin mruknął przez sen i uśmiechnął się lekko, wywołując cichy chichot Syriusza.

- Śpij, Wilczku – mruknął i ruszył z pokoju, na korytarz, do łazienki. Przy ich pokoju też była mała łazienka, ale z uwagi na rozmiar, miała tylko toaletę i ciasny prysznic, dlatego oboje woleli korzystać z tej dużo przestronniejszej, naprzeciwko ich pokoju.

Gdy załatwił swoje potrzeby i wyszedł na korytarz, by wrócić do Remusa, do jego nosa dostał się przyjemny zapach śniadania. Od razu zaburczało mu w brzuchu. Z lekkim uśmiechem na ustach ruszył do kuchni, gdzie, przed kuchenką, stał Harry.

- Hej, dzieciaku – przywitał się radośnie, zerkając na przygotowywaną jajecznicę, której porcja pozwalała twierdzić, że też się na nią załapie. Przeniósł wzrok na Harry’ego, który dziwnie uniknął jego spojrzenia. Syriusz zamrugał i podszedł do niego. – Coś się stało?

- Nie, po prostu… – zerknął na Blacka kącikiem oka i zarumienił się, widząc na jego torsie dwa, jasnoczerwone ślady. – Obiecuję, że będę pukać.

Syriusz zmarszczył lekko brwi, w pierwszym momencie nie rozumiejąc, po czym syknął cicho i poczuł, że jego policzki robią się wręcz wrzące.

- Zapomniałem o zaklęciu zamykającym.

- Nie, to moja wina. Znaczy, tak, zapomniałeś, ale to ja nie powinienem był wchodzić – bąknął Harry, mieszając jajecznicę.

- Rozumiem, że widziałeś mój goły tyłek?

Harry posłał mu tylko zawstydzone pojrzenie.

Syriusz westchnął cicho i opadł ciężko na krzesło przy stole, niemal od razu z sykiem podrywając się z miejsca. Spojrzał na zdumionego chłopca i oblał się jeszcze mocniejszym rumieńcem, który zabarwił mu nawet szyję.

- Cóż – odchrząknął. – Jakoś tak wyszło.

Widząc zawstydzenie chrzestnego, Harry nie powstrzymał się i wybuchnął śmiechem.

- Pierwszy raz tak… no wiesz.

- Tak, pierwszy raz byłem na dole – burknął Syriusz. – Muszę przyznać, że trochę przesadziłem. No, ale nie sądziłem, że będzie tak boleć!

Harry parsknął cicho.

- Remus nigdy nie marudził, prawda?

Syriusz zmieszał się lekko, marszcząc brwi.

- Moje biedactwo. Będę musiał mu to wynagrodzić.

Usta Harry’ego zadrgały od powstrzymywanego śmiechu. Doskonale wiedział, jakie niedogodności można poczuć po stosunku, ale Lucas zawsze upewniał się, że nie będą mu za bardzo doskwierały. Syriusz najwidoczniej nigdy wcześniej nie poczuł tego nieprzyjemnego bólu.

- No, powinieneś – mruknął z rozbawieniem, posyłając chrzestnemu czułe spojrzenie. – I powinieneś się też ubrać. Rodzice za niedługo będą.

Black westchnął i w duchu przyznał rację chrześniakowi. Zwinął tylko z szafki maść na otarcia i małe rany, po czym wrócił do pokoju, jednak zatrzymał się w drzwiach kuchni, zerkając na chłopca.

- Mam nadzieję, że załapiemy się na śniadanie?

- Nie robiłbym jajecznicy z dwunastu jajek, gdybym miał wam jej nie dać.

- Kocham cię, dzieciaku – powiedział radośnie Syriusz i odszedł szybko w stronę pokoju, by przebrać się i zrobić coś z własnym, bolącym tyłkiem.

Gdy zanim wszedł do pokoju do głowy wpadł mu nieco złośliwy pomysł na kawał. Och, nie zrozumcie źle. Kochał Lupina nad życie i nigdy nie wyobrażał sobie, że mógłby zrobić mu krzywdę, ale w tym momencie ten żarcik wydawał mu się tak genialny, że nie mógł go sobie odpuścić. Poza tym, okropnie ciekawiła go reakcja Remusa. Miał tylko nadzieję, że nie będzie zbyt gwałtowna, a tym bardziej, że nie zobaczy wściekłości lub odrzucenia. Przez moment rozważał wszystkie za i przeciw, po czym przybrał nieco przerażoną minę i wszedł do pokoju.

Remus siedział już na łóżku i kończył zapinać guziki koszuli. Uniósł wzrok, a jego zadowolony uśmiech natychmiast zniknął. Spojrzał na Syriusza z obawą.

- Syriusz? Coś jest nie tak?

- Ja… - Syriusz zamknął za sobą drzwi, przybierając jeszcze bardziej niepewną minę. – Muszę ci o czymś powiedzieć. Błagam, nie gniewaj się na mnie.

- Co się dzieje? – Remus wstał natychmiast, nie kończąc zapinania koszuli i podszedł do niego. Natychmiast owinął ramiona wokół piersi kochanka, patrząc na niego nieco z dołu, jako że był o kilka centymetrów niższy. Zaraz został pociągnięty w stronę łóżka, na którym usiedli. – Więc?

- Ale nie będziesz zły? – Syriusz popatrzył na ukochanego wzrokiem zbitego psa, nie umiejąc się już doczekać jego miny, gdy wypowie te słowa.

- Obiecuję. Co jest grane?

- Ja… Remus, to co wczoraj robiliśmy… Merlinie, było wspaniale, ale… - spojrzał w coraz bardziej spanikowane oczy Lupina i wypalił: - Jestem w ciąży. Sprawdziłem. Proszę nie gniewaj się, wiem, że kiedyś mówiłeś, że nie chcesz mieć dzieci, bo jesteś, kim jesteś, ale…

- Syriusz – przerwał mu Lunatyk, kręcąc lekko głową. – Jak mogłeś?

Syriusz nieco zdębiał. Zamrugał zdezorientowany i przełknął ciężko. Czy jednak doczeka się tej najgorszej z przewidzianych reakcji?

- Remi, to…

Lupin odsunął się od niego, patrząc na niego w zamyśleniu.

- To nie była prawda, kiedy mówiłem, że nie chcę mieć dzieci – szepnął z rozpaczą. – Marzyłem o domku z ogródkiem i gromadce dzieci, ale nawet gdy zrozumiałem, że kocham się w tobie, wiedziałem, że nie będę w stanie zrobić dziecka z kobietą. Nie chciałbym dla niego takiego życia. A ty mi teraz wyskakujesz z takim żartem?!

Syriusz skulił się lekko pod wpływem spojrzenia kochanka. Już miał zacząć przepraszać, osunąć się na kolana i błagać o wybaczenie, gdy Lupin uśmiechnął się łagodnie.

- I co? Przestraszyłem?

Black zamrugał z jeszcze większym zdezorientowaniem, po czym dotarło do niego, że Remus zwyczajnie odegrał się za jego nie śmieszny żart. Odetchnął z ulgą i natychmiast przytulił się do wilkołaka.

- Pseprasam – wyszeptał, robiąc skruszoną minę.

Remus parsknął cicho i wtulił twarz w zagłębienie szyi Syriusza.

- Kocham cię, głuptasku – mruknął z lekkim uśmiechem.

Siedzieli przez chwilę wtuleni w siebie, aż w końcu Syriusz odsunął się nieco.

-To prawda? To, co mówiłeś? – Na zdumione spojrzenie Remusa, sprecyzował: – Naprawdę chciałbyś mieć dzieci?

Remus westchnął.

- Zawsze chciałem, ale wiesz dobrze, że lepiej nie narażać niewinnego dziecka na takie niebezpieczeństwo. Ty się jakoś obronisz, zmienisz w psa, uciekniesz, a dziecko?

- Ale gdybyś…

- Syriusz, nie ma żadnego gdyby. Jestem wilkołakiem. Nie zmienisz tego. Nawet jeśli adoptujemy dziecko to… nie. Nie możemy – szepnął z bólem.

Syriusz zacisnął mocniej ramiona wokół Lupina. Nigdy nie sądził, że Remus chciałby mieć dziecko. Gdy Harry był maleńki, Remus raczej bawił się z nim z daleka, czarował jego zabawki, ale nigdy nie siadał tak jak Black i nie łaskotał chłopca, nie brał go na ręce i nie podrzucał w powietrze. Syriusz sądził, że to dlatego, że Remus nie przepada za dziećmi, może przypominają mu jego własne, złe dzieciństwo, wywołane ciągłymi przemianami i dopiero teraz zrozumiał, że to nie była niechęć. To był strach. Remus zwyczajnie bał się, że zrobi malcowi krzywdę.

Syriusz spojrzał w brązowe oczy kochanka i uśmiechnął się czule.

- Kocham cię – szepnął i to wystarczyło.

^^^

Gdy wrócili do kuchni, Harry kończył już swoją porcję jajecznicy i wydawał się nieco spięty. Rozumieli, dlaczego. Popatrzyli na niego uspokajająco i usiedli razem z nim przy niewielkim stoliku, wcześniej zabierając z blatu przygotowane dla nich jedzenie. Nim zdążyli zrobić chociaż kęs, rozległ się dzwonek do drzwi.

- Otworzę – szepnął Harry i wstał, po drodze wkładając talerz do zlewu. Mężczyźni czekali w ciszy, słuchając szczęku zamka do drzwi. Po paru sekundach Harry wrócił do kuchni, a za nim weszła Lily. Kobieta była sama. Marszczyła nieco brwi i zdawała się dość mocno zamyślona. W końcu westchnęła i usiadła naprzeciw Syriusza.

- Myślę, że ktoś mnie truje…

^^^

Nie zapomnijcie dodać komentarza ;) 

Zainteresowanym dodam, że kolejny rozdział NDH będzie jakoś we wtorek, zależy od tego, ile jutro będę miała czasu (ciepło się zrobiło, to trzeba pracować w ogrodzie, a jako że mieszkam na wsi, moi dziadkowie mają niewielkie gospodarstwo, a babcia kocha te pieprzone kolorowe wylęgarnie pszczół - czyt. kwiaty, no to sami sobie dopowiedzcie -_- Dobra, przestaję marudzić. Enjoy!)