19. Śledztwo

Hajo!

Sama nie wiem, co mam wam napisać po tak długiej przerwie... Matury napisałam jako tako, a przynajmniej tak to czuję. Oczywiście, tak jak przewidywałam, ustny angielski poszedł mi dużo lepiej od ustnego polskiego, ale to było dla mnie oczywiste, bo nigdy nie umiałam wypowiadać się sensownie po polsku... A na angielskim wystarczy mówić gdzieś koło tematu :D Dzięki za wszystkie komentarze, miło wiedzieć, że trzymacie za mnie kciuki. Jutro jeszcze czeka mnie matura z chemii, ale jako że prawie cały miesiąc uczyłam się do niej, mam dobre myśli i pozwoliłam sobie na pisanie ;)

Jutro pojawi się rozdział NDH i Sprawdzianu Reprezentanta (kontynuacji NS). Tak więc czekajcie ;)

^^^

Harry stał niepewnie pod drzwiami Nory, czekając, aż George przyprowadzi z domu Syriusza. Starszy chłopak obiecał, że nie będzie robić zamieszania i tylko poprosi Blacka, by na chwilę przyszedł do Harry’ego, ale sądząc po hałasach, które dało się słyszeć z wnętrza budynku, nie do końca mu się to udało. Po paru sekundach przez drzwi wybiegł Syriusz, niemal wpadając na chłopca.

- Co się stało? Jesteś ranny? – zapytał Black, oglądając go ze wszystkich stron. Harry westchnął, po czym parsknął cicho, gdy Syriusz zajrzał mu nawet pod pachę. Odsunął łagodnie chrzestnego i zerknął na George’a, który stanął w drzwiach, patrząc na niego przepraszająco.

- Jeszcze nic się nie stało – odezwał się Weasley. – Chodzi o Harresa. Zaatakował Harry’ego kamieniem.

- Co? – Syriusz spojrzał na niego, po czym z powrotem przeniósł wzrok na Pottera. – To prawda?

Harry pokiwał lekko głową i jęknął, gdy Black mocno go przytulił.

- Zabiję gówniarza – syknął mężczyzna, czując, jak ogarnia go coraz większa złość. – Powiedz, że nie zdążył zrobić ci krzywdy.

- Nie zdążył – mruknął George. – Ale gdybyśmy go nie odciągnęli, to nie wiadomo, co by się stało. Zdenerwował się, bo nie umie grać w Quidditcha. Nie powiedzieliśmy mu tego dosłownie – dodał szybko chłopak. – Ale Ron go trochę podenerwował.

- Rozumiem, nie musisz się tłumaczyć. Wiem jak łatwo go zirytować i jak to się zazwyczaj kończy – uśmiechnął się Syriusz, po czym przeniósł wzrok na chrześniaka. – Czego ode mnie oczekujesz?

- <Po prostu chciałem, żebyś wiedział, co się stało, żeby nie było żadnych wątpliwości> ­– przekazał mu chłopak z niepewną miną.

- Rozumiem – Black skinął głową, po czym spojrzał w kierunku ścieżki, prowadzącej na boisko. – George, gdy tylko reszta wróci, powiadom mnie o tym. Zabiorę Harry’ego do środka, a gdy przyjdzie Harres wszystko załatwimy, dobrze?

- Pójdę zobaczyć, gdzie są – odezwał się bliźniak i rzuciwszy Harry’emu lekki uśmiech, ruszył w powrotną drogę, szukać rodzeństwa i najmłodszego Pottera.

Syriusz spojrzał na chrześniaka i westchnął.

- Chodźmy.

Weszli do Nory i do salonu, który chwilowo zajmował wielki stół. Zdawało się, że pomieszczenie jest większe, niż powinno być, co najprawdopodobniej było winą magii. Harry spojrzał na matkę, która siedziała pomiędzy Jamesem i jego kumplem, Travisem. Mężczyźni popijali jakiś trunek, a właściwie głównie James pił, i najwidoczniej udało im się nakłonić Lily do spróbowania, bo jako jedyna wśród innych zakonników trzymała w dłoni szklankę. Gdy weszli, spojrzała na niego zdumiewająco obojętnie. Harrym nieco to wstrząsnęło. Zdawało mu się, że ich relacje się poprawiły przez ostatnie parę dni, od kiedy znalazła naszyjnik, ale teraz, gdy na nią patrzył, widział starą Lily, która niemal niewidzącym wzrokiem patrzyła na syna, ruganego przez jej męża. Chłopak poczuł, że coś w jego wnętrzu się ściska. Spuścił wzrok i mimowolnie przysunął się bliżej Syriusza. Black pokrótce powiedział, że stał się pewien wypadek i chciałby, żeby Harry został w Norze, póki nie wróci reszta. Dumbledore skinął głową, patrząc na chłopca oceniająco i z lekkim zaniepokojeniem. Po chwili wrócili do spotkania.

Harry chwycił jedno z krzeseł i usadowił się w rogu pokoju, nie chcąc przeszkadzać. Po kolei przyglądał się zakonnikom. Moody zerkał na niego co chwila magicznym okiem, jakby sprawdzał, czy aby Potter nie skupia się zbyt mocno na omawianych sprawach, Remus i Syriusz siedzieli koło siebie, plecami do niego, ale mimo to, Harry widział, jak po chwili Black kładzie rękę na udzie Lupina, co widocznie lekko wstrząsnęło wilkołakiem, bo posłał kochankowi karcące spojrzenie i chwycił jego ciekawską dłoń. Dalej obok Lupina siedziała Tonks, która nieświadoma łagodnych przepychanek między kochankami, posyłała Lunatykowi nieco dwuznaczne spojrzenia i uśmiechała się zalotnie. Najwidoczniej nie było jej podczas pamiętnego spotkania na Grimmauld Place, kiedy dwaj Huncwoci powiedzieli o swoim związku. Harry’emu było jej trochę szkoda.

Przeniósł wzrok dalej, na kilku mniej znaczących członków zakonu, po czym zatrzymał się na Travisie Bickle’u, wyglądającym na bardzo zadowolonego. Ostatnio rzadko widywał mężczyznę. Pamiętał, że jeszcze do niedawna był stałym bywalcem domu Potterów. Często przynosił ze sobą domowe nalewki, które James uwielbiał, a Lily akceptowała. Właściwie Harry nie znał za bardzo tego faceta, ale coś w jego podświadomości mówiło mu, że wcale nie chce go poznać. Miał w sobie coś takiego, jak Daniel Outrager.

Gdy Harry spojrzał na Dumbledore’a, chcąc przekonać się, co staruszek o nim myśli, drzwi do Nory otworzyły się i do środka wparowała reszta młodzieży. Sądząc po podbitym oku Harresa, kilku zadrapaniach na twarzach młodych Weasleyów i mocno potarganych ubraniach wszystkich, Harry nie sądził, by to się dobrze skończyło.

James wstał pierwszy, ale nim zdążył się odezwać, Molly podniosła się z miejsca, patrząc na niego ostrzegająco.

- Pamiętaj, że jesteś w moim domu, a to moje dzieci – powiedziała zimno.

James zacisnął zęby i odetchnął lekko.

- Dlaczego mój syn wygląda tak, jak wygląda? – spytał pozornie spokojnym głosem. Harry zdał sobie nagle sprawę z tego, że przez ostatnie parę dni nie widział takiego spojrzenia u Jamesa. Bywał obojętny, czasem parskał zirytowany, ale ostatnio nie wydawał się wrzeć ze złości, a jego oczy nie rzucały dookoła piorunów. Właściwie, jeśli Harry miał być szczery, od kiedy jego matka zaczęła go lepiej traktować, ojciec też, mimo że nie znał prawdy. Chłopak zmarszczył brwi, zdając sobie sprawę z tego, że już kilka razy się tak działo. Pamiętał, jak kiedyś wyjechali na niemal miesiąc na wakacje i pod ich koniec, James zaczął nawet się do niego lekko uśmiechać. Harry już wtedy myślał, że coś się poprawiło w ich relacji, ale wystarczyło, że zaraz po powrocie napił się z Travisem i jeszcze tego samego dnia skrzyczał Harry’ego za zbyt głośną zabawę, uwaga, kredkami!

Teraz James wyglądał tak, jak wtedy. Widać było, że gotuje się ze złości i nie jest w stanie nad sobą zapanować.

Syriusz przeczuwając sporą awanturę, wstał powoli i przesunął się bliżej Harry’ego. Ku zdumieniu chłopaka, zareagował Dumbledore. Staruszek wstał, patrząc na Jamesa ostrzegawczo.

- Uspokójmy się i wyjaśnijmy całą sprawę. – Odwrócił się w stronę Harresa. – Co się stało?

- Zaatakowali mnie!

- Bo chciał uderzyć Harry’ego!

- Kamieniem! – dokończył za Rona jeden z bliźniaków.

Nastała cisza. Wszyscy spojrzeli na starszego z braci Potter, który miał ochotę skulić się pod wpływem spojrzeń Lily i Jamesa. Z obojgiem było coś nie tak.

- Idziemy do domu – zarządził Rogacz. – Tam to załatwimy.

- W takim razie Harry dzisiaj śpi u mnie – odezwał się Syriusz, patrząc wyzywająco na byłego przyjaciela. Potter senior zacisnął usta w wąską linię i spojrzał na żonę, która patrzyła na to wszystko zdumiewająco obojętnym wzrokiem. Wzruszyła ramionami i wstała.

- Dobrze – powiedziała, nie patrząc na Syriusza. – Przyprowadź go jutro.

- Ale… - zaczął James, a Lily spojrzała na niego pusto.

- Chodźmy do domu.

Rogacz skinął głową, chwycił delikatnie Harresa za ramię i razem z kobietą wyszli na zewnątrz, po czym teleportowali się. Syriusz popatrzył ze zdumieniem na drzwi, za którymi zniknęli Potterowie. Lily zachowywała się nad wyraz dziwnie. James zwykle tracił nad sobą panowanie, ale ona nigdy nie była aż tak obojętna. Wydawało się, że za wszelką cenę chciała wyjść z Nory i wrócić do domu, choć Syriusz nie był pewny, dlaczego.

Harry też miał takie wrażenie. Kobieta zachowywała się nad wyraz dziwnie, biorąc pod uwagę ostatnie parę dni. Przecież przytuliła go nawet zanim przybyli na spotkanie zakonu. Kompletnie nie rozumiał, skąd ta nagła zmiana.

Chwilę po wyjściu Potterów trwała cisza. Pierwszy odezwał się Dumbledore, stwierdzając, ze lepiej będzie dokończyć spotkanie za kilka dni, gdy wszyscy ochłoną. Czarodzieje przyjęli to z ulgą i zaczęli wracać do swoich mieszkań. Harry nie mógł nie zauważyć, że pierwszym, kto opuścił Norę był kolega Jamesa, Travis Bickle.

Syriusz i Remus usiedli jeszcze do stołu, gdyż Molly chciała koniecznie wiedzieć, co się wydarzyło. Black służył jako tłumacz, przekazując kobiecie słowa Harry’ego, które chłopak pokazywał mu w języku migowym. Gdy tylko pani Weasley usłyszała, jak się zachowywał Harres w stosunku do swojego brata i jej własnych dzieci, zdawało się, że zaraz wybuchnie płaczem. Zresztą nie tylko ona była nie w humorze. Black też wyglądał na niezadowolonego. Wiedział doskonale, że gdy jutro przyjdzie z Harrym do Potterów, rozpęta się istny Armagedon. Już widział te wrzaski, klątwy, bo przecież nie można powiedzieć nic złego na świętego Harresa.

Z ponurą miną chwycił butelkę z nalewką i pociągnął z niej spory łyk. Płyn spłynął w dół jego gardła, paląc nieco. Już miał wziąć drugi łyk, gdy poczuł, że Remus patrzy na niego karcąco.

- Wiem, że już myślisz o jutrze, ale upijanie się nie jest dobrym pomysłem.

Syriusz skrzywił się nieco, zrobił ostatniego łyka i odsunął od siebie butelkę. Remus uśmiechnął się łagodnie i przysunął swoje krzesło bliżej, po czym pocałował delikatnie kochanka, czując pod językiem nikły smak alkoholu. Drgnął nieco, słysząc za sobą dziwny skrzek. Oboje spojrzeli w tamtą stronę, zauważając Tonks, która patrzyła na nich w szoku. Aurorka bez słowa zerwała się z miejsca i wybiegła z domu, nim ktokolwiek zdążył ją zatrzymać.

- Nie wiedziała o nas – westchnął Remus, patrząc na Syriusza z miną pełną poczucia winy. – Flirtowała za mną, prawda?

- Oczywiście. I jak zwykle nie zauważyłeś, że ktokolwiek się tobą interesuje – mruknął Syriusz z pewnego rodzaju niezadowoleniem. Lupin rzucił mu długie spojrzenie, a jego wargi zadrgały, jakby powstrzymywał uśmiech.

- Zazdrosny?

- Tak – warknął Black i odwrócił twarz, robiąc obrażoną minę. Remus zaśmiał się i delikatnie dotknął jego ramię, ale ku jego zdumieniu, Syriusz strząsnął jego rękę i wstał. – Chodźmy do domu – powiedział, nie patrząc na niego.

- Dobrze, ale uspokój się. Przecież to nie moja wina, że tego nie zauważyłem.

Syriusz nie odpowiedział i ruszył do drzwi, zapominając nawet o tym, że powinien zabrać ze sobą Harry’ego. Remus westchnął i podszedł do chłopaka, przygryzającego lekko wargę.

- Nie przejmuj się. Jest nieco zazdrosny. Zajmę się nim w domu – powiedział z słabym uśmiechem i wyciągnął do Harry’ego dłoń. Potter chwycił ją i po chwili pożegnali się i wyszli na zewnątrz, skąd teleportowali się do domu Blacka i Lupina.

- Jesteś głodny, Harry? – zapytał Remus, zerkając na chłopca, który wyglądał na trochę niepewnego.

- Nie, dzięki. Chyba pójdę do łóżka.

- Pamiętasz, gdzie?

- Tak. Dobranoc.

- Dobranoc, Harry – mruknął Lunatyk, patrząc, jak chłopak kieruje się do pokoju. On sam ruszył do swojej sypialni, słysząc, że Syriusz już w niej jest i przygotowuje się do snu. Otworzył drzwi i wszedł do środka, od razu zamykając je za sobą.

Black wyglądał na wściekłego. Szarpał się ze spodniami, próbując szybko wciągnąć je na tyłek. Gdy mu się udało, położył się na łóżko, od razu przykrywając się kołdrą aż po brodę. Remus westchnął i przebrał się szybko, po czym ułożył obok kochanka. Leżeli chwilę w ciszy, aż Remus przysunął się bliżej Syriusza, który momentalnie odsunął się z cichym parsknięciem.

- Syriusz, przestań – warknął Remus, patrząc na Blacka ze złością. – Nie wiedziałem, że mnie podrywa. A nawet gdybym wiedział, to nie odpowiedziałbym jej na to. Wiesz, że ona mnie nie interesuje.

- Jasne – syknął Black i nagle podniósł się do siadu. – Chyba pójdę spać na kanapę – powiedział, zaczynając wstawać.

- O nie – wybuchnął Lupin, chwytając Syriusza za ramię i pociągając w swoją stronę. Łapa opadł tuż obok niego tak, że niemal stykali się nosami. – Obiecaliśmy sobie, że nie ważne jak bardzo się pokłócimy, żaden nie będzie spał na kanapie.

-Nie chcę z tobą dzisiaj spać. Mam cię dość! Puść mnie! – wykrzyknął Syriusz, gdy Remus mocno otoczył go ramionami.

- Przestań! Zachowujesz się irracjonalnie!

- Ja się zachowuję irracjonalnie?! Dawałeś jej się podrywać!

- A co ty robiłeś na urodzinach Harry’ego?! PRZESTAŃ SIĘ WYRYWAĆ!

- PUSZCZAJ! – warknął Syriusz i nagle wyszarpnął się i mocno uderzył Lupina w twarz.

Wszystko stanęło. Black spojrzał na kochanka, który trzymał się za policzek, nie wiedząc, co się z nim dzieje. Zdał sobie sprawę z tego, że wstrzymuje oddech, więc wypuścił go, czując, że drży.

- Remus…

Lupin bez słowa wstał z łóżka i ruszył do drzwi.

- Remus, przepraszam! Nie chciałem tego! Błagam, wróć tu! – krzyknął Black, patrząc przerażonym wzrokiem na wyjście, w którym zniknął jego kochanek. – O Merlinie – jęknął, gdy dotarło do niego, co zrobił. Uderzył Remusa. W twarz. Zakrył usta dłońmi, powstrzymując ogarniającą go trwogę. Jak mógł zrobić coś takiego? Kompletnie nad sobą nie panował. Spojrzał na Harry’ego, który zaniepokojony krzykami, zajrzał do ich pokoju.

- Harry, Merlinie, nie mam pojęcia, co się ze mną dzieje. Uderzyłem Remusa. Merlinie, uderzyłem go. – Odetchnął drżąco, czując okropne dławienie w gardle. – Nie chciałem. Co ja mam teraz… - Nie dokończył, bo oddech ugrzązł mu w gardle.

- Syriuszu… - wyszeptał Harry, robiąc krok w jego stronę.

- Nie podchodź! – warknął Black z wściekłością, a zaraz chwycił się mocno za głowę.

Drgnął lekko, gdy Remus wrócił do sypialni. Uniósł wzrok, chcąc go błagać o przebaczenie, ale Remus tylko bez słowa podał mu fiolkę z jakimś eliksirem. W drugiej ręce trzymał miskę.

- Pij – rozkazał Lunatyk, patrząc na niego twardo. Jego policzek wciąż był zaczerwieniony od ciosu.

Syriusz wewnętrznie miał ochotę oponować, nie wiedząc, co jest w buteleczce, ale poczucie winy kazało mu wypić. Gdy tylko eliksir spłynął do jego żołądka, poczuł jak gwałtownie robi mu się niedobrze. Jęknął chwytając się za brzuch i spojrzał na Remusa z niedowierzaniem i poczuciem zdrady. Ale Lupin już nie patrzył na niego wrogo.

- Merlinie, kochany – wyszeptał Remus, siadając obok kochanka. – Niedobrze ci?

- Co ty mi podałeś?

- Ten eliksir usuwa z organizmu większość trucizn. Stwierdziłem, że twoje zachowanie nie jest naturalne i ktoś prawdopodobnie cię otruł. Spokojnie – powiedział łagodnie, dotykając policzka Syriusza. Położył miskę na pościeli, czując, że się przyda.

Black jęknął, czując, jak go naciąga. Poczuł smak kwasu w ustach i chwilę później pochylił się nad miską, czując, jak Remus przytrzymuje jego przydługie włosy. Otworzył oczy, dostrzegając, że z nosa zaczyna mu ciec krew. Przyłożył dłoń nosa, zatykając jego skrzydełka.

- Już dobrze – wyszeptał Remus. – Będziesz jeszcze wymiotował?

- Chyba nie – mruknął Black. Lupin puścił jego włosy i wziął miskę, usuwając jej zawartość. Machnięciem różdżki przywołał paczkę chusteczek i przyłożył jedną do krwawiącego nosa Syriusza. Łapa posłał mu udręczone spojrzenie i chwycił jego dłoń, przyciskając ją mocniej.

- Musisz się trochę przechylić do przodu, żeby krew swobodnie spływała.

- Nie do tyłu? – wymamrotał Syriusz, wykonując jednak polecenie Lupina.

- Nie, bo możesz się nią udusić. Poza tym, jak zrobi ci się skrzep w gardle albo zatokach to nie będzie to przyjemne.

Syriusz odetchnął cicho i siedząc po turecku, pochylał się do przodu, a włosy zasłoniły jego twarz. Teraz już rozumiał skąd ta irracjonalna złość i agresja. Prawdopodobnie eliksir miał wydobyć z niego najgorsze cechy, a wszyscy wiedzieli, jak bardzo jest emocjonalny i temperamentny. Słyszał, jak Remus łagodnie każe Harry’emu iść spać, po czym zostali sami.

- Dalej leci? – zapytał łagodnie Lupin, kciukiem gładząc policzek kochanka.

- Chyba nie – mruknął Syriusz i wyprostował się, unikając wzroku Remusa. Otarł czystą chusteczką nos, a Remus zabrał ją bez cienia obrzydzenia i wyrzucił do kosza. Gdy wrócił, usiadł obok i przysunął się, by pocałować Syriusza, ale Black natychmiast wyprostował się i odsunął.

- Nie zasłużyłem – bąknął.

- Ale ja tak – parsknął Remus i chwycił go za kołnierzyk koszulki, pociągając do siebie. Pocałował go delikatnie, po czym skrzywił lekko i zaśmiał się. – Chyba powinieneś umyć zęby.

Syriusz zarumienił się. Wstał i zniknął w łazience, zostawiając Remusa na łóżku. Lupin siedział, rozmyślając nad tym, kto mógłby podać Syriuszowi eliksir i kiedy. Na spotkaniu było okropnie dużo członków, praktycznie wszyscy, więc de facto mógł to być każdy. Tylko dlaczego? Black przecież ostatnio nie udzielał się za bardzo, woląc spędzać wolny czas z nim, chodzić do restauracji czy zwyczajnie siedzieć i się całować, więc dlaczego ktoś miałby robić mu krzywdę? Jedyny przychodził Remusowi na myśl James, ale ostatnio Rogacz zaczął zachowywać się prawie jak człowiek, z tego, co pisał Harry, więc podanie Syriuszowi czegokolwiek byłoby całkowicie bezsensownym posunięciem.

- Nie myśl tak dużo – odezwał się Black tuż koło jego ucha. Remus podskoczył nieco i parsknął. Jego wargi owiał miętowy oddech. – Przepraszam.

- Nie przestraszyłem się tak bardzo – zaśmiał się Remus.

- Nie za to. Za… no wiesz – dotknął policzka kochanka, rumieniąc się mocno. – Nie chciałem.

- Wiem. Nie byłeś sobą. Świadomie nigdy nie zrobiłbyś mi krzywdy. Ufam ci.

Syriusz nie dopowiedział, czując, jak wzruszenie dławi go w gardle. Uśmiechnął się z wdzięcznością i pocałował Remusa delikatnie.

- Chodźmy spać – szepnął Lupin, patrząc w szare oczy ukochanego mężczyzny. – Jutro rozpoczniemy śledztwo.

Black pocałował go ostatni raz, po czym wsunął się pod kołdrę. Remus ułożył się tyłem do niego i po chwili poczuł, jak Syriusz obejmuje go, przyciskając się ciałem do jego pleców.

- Dobranoc, Syriuszu – mruknął sennie Lupin.

- Dobranoc… Kocham cię, Remi.ayH

^^^ 

Komentujcie! *patrzy ładnymi oczkami ala Łapa i uśmiecha się słodko*