18. Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie

Witajcie po tej strasznie strasznej długiej przerwie!

Jedynym moim usprawiedliwieniem jest fakt, że za dokładnie 54 dni mam maturę (zapewne większość jutro przeczyta, bo zbliża się północ, więc już 53 dni) i jestem kompletnie przerażona. Jednak zdanie prawka to był pikuś, w porównaniu do tego. A mówią, że zdanie prawa jazdy to tej najgorszy egzamin...

W związku z tym, prawdopodobnie nie będzie kolejnego rozdziału przez następne dwa miesiące... Tak wiem, teraz też była mniej więcej taka przerwa, więc być może niczym was nie zaskoczę, ale tym razem chciałam kulturalnie uprzedzić ^^

Może się zdarzyć tak, że jak już nie będę miała siły do biologii, chemii i matmy to coś tam napiszę, ale raczej przyjmijcie to, że kolejny rozdział dopiero za dwa miechy :(

Czytałam poprzednie moje rozdziały i być może ktoś zarzuci mi duży przeskok, jeśli chodzi o zachowanie Lily i pewny brak konsekwentności w porównaniu z tym, o czym wam opowie w tym rozdziale, ale ma to związek z tym, że... nie będę spojlerować :D Spróbujcie domyślić się, dlaczego w pewnych momentach Lily zachowywała się niemal obojętnie, a w pewnych prawie agresywnie, by następnie być całkiem ludzka ;) Macie czas na przemyślenia.

Zapraszam do czytania ^,^

^^^

- Chciałam z tobą porozmawiać.

Słowa matki sprawiły, że coś we wnętrzu Harry’ego ścisnęło się z niepokoju. Skinął powoli głową, nie odrywając wzroku od oczu Lily, która zdawała się patrzeć wszędzie, ale nie na niego. Wydawała się niepewna nawet tego, o co zamierza zapytać. Błądziła wzrokiem po brązowych ścianach wyklejonych kwiatami, po twarzach innych ludzi, którzy zdecydowali się spożyć śniadanie tam, gdzie oni, przez krótką chwilę patrzyła na wiszącą obok lady, sporej wielkości tablicę, na której były wypisane dania dnia. Cisza przedłużała się prawie w nieskończoność, ale Harry wiedział, że nie może jej przerwać, mimo podejrzeń, o co chce zapytać kobieta. Zdawało mu się to niemal zbyt oczywiste, ale czuł jednocześnie, że to Lily potrzebuje zacząć tą rozmowę.

W końcu rudowłosa przeniosła swoje oczy na chłopaka i westchnęła cicho.

- Jakiś czas temu, gdy byłeś z Remusem i Syriuszem w Alpach, znalazłam w twoim pokoju dziwny medalik. Wiesz, że jeśli chcę się czegoś dowiedzieć to robię to za wszelką cenę, więc udałam się do paru magicznych bibliotek i w końcu znalazłam odpowiedź – przerwała, oceniając jego minę. – Naszyjnik ten był uważany za legendarny i podobno potrafił przenosić z miejsca na miejsce tylko dzięki myśli tego, kto go nosił lub choćby trzymał w dłoni. Według książki, którą znalazłam, był on jednym z kilku egzemplarzy, które w ciągu lat zaginęły lub zostały zniszczone przez Ministerstwo, które nie chciało, by ktoś mógł się przemieszczać w niekontrolowany sposób. Podobno został zaczarowany przez czarodzieja mającego powiązanie z Magią Żywiołów i miał służyć młodym Magom, by mogli uciekać lub ukrywać się przed innymi czarodziejami, którzy nie rozumieli Magii Żywiołów i za nią skazywali na bardzo poważne kary.

Harry przygryzł wargę, odważnie nie odrywając wzroku od twarzy matki. Przerwała na moment, jakby zbierała myśli, po czym przemówiła całkiem innym, trochę niepewnym tonem.

- Kiedy miał się urodzić Harres, byłeś małym dzieckiem, które strasznie dawało nam w kość. Szczególnie mi. Nie wiedziałam, dlaczego tak bardzo męczy mnie twoja zabawa, twój głośny śmiech czy krzyki. Dopiero podczas drugiej ciąży dowiedziałam się, że jestem chora na dość rzadką, magiczną chorobę, która niszczy mój układ nerwowy – spojrzała w rozszerzające się oczy Harry’ego i uśmiechnęła smutno. – James próbował cię uspokajać, ale byłeś okropnie żywiołowy i nie dawał sobie rady. Poza tym, wciąż miał wielkie wyrzuty sumienia za śmierć naszego przyjaciela, a ty bardzo mu siebie przypominałeś. Gdy on był mały, był podobny do małego ciebie. Wszędzie było go pełno, ale jego matka nie musiała obawiać się o własne zdrowie, więc nie był za to karany. Ja nie miałam siły mówić mu, żeby był łagodniejszy, a gdy zobaczyłam, że to daje efekt i stajesz się nieco cichszy, w ogóle postanowiłam mu nie zwracać uwagi. Nie zauważyłam, kiedy jego kary stały się torturami, a upomnienia, wyzwiskami. To zdawało mi się w jakiś sposób naturalne i normalne. Harres tylko pogłębił jego niechęć do siebie, ale i do ciebie. Jamesowi zawsze zdawało się, że Harres jest podobny do Willowa, naszego przyjaciela, jednak ja zawsze wiedziałam, że to nie prawda. To ty byłeś bardziej podobny, mimo czarnych włosów i okularów. Zawsze, gdy je zdejmowałeś, widziałam naszego przyjaciela, ale James tego nie potrafił.

Zamilkła, czując, że nieco się pogubiła. Wzięła nieco drżący oddech i kontynuowała.

- Myślałam, że James chce dobrze i dopiero Syriusz uświadomił mi, że coś jest nie tak. Ale wtedy już nie byłam w stanie kontrolować Jamesa, a nie chciałam, żebyś ty i twój brat weszliście nam na głowy, więc pozwoliłam mu na wszystko. Może to egoistyczne, ale chciałam mieć tylko spokój. Choroba nie jest śmiertelna, ale przy dużym stresie może odebrać mi magię i sprawić, że zwariuję. Więc pozwalałam Jamesowi na wychowywanie was tak, jak on tego chce, by nie mieć dodatkowego obciążenia. Starałam się być przede wszystkim dobrą żoną i czasem matką, choć wiem, że to drugie nie zawsze mi wychodziło.

Ponownie przerwała, gdy kelner przyniósł ich jedzenie. Nawet na nie nie spojrzała. Poczekała chwilę i znowu podjęła wątek.

- Gdy odkryłam naszyjnik i dowiedziałam się, czym jest, od razu wiedziałam, jak bardzo James się pomylił. Harres nie jest, nigdy nie był i nie będzie Harrym Willowem. Bo to ty nim jesteś – popatrzyła mu w oczy i westchnęła. – Gdy to zrozumiałam, zdałam sobie sprawę z tego, jak bardzo cię krzywdziłam i jak bardzo robił to James. Dlatego postanowiłam, że dam ci wybór. Jeśli będziesz chciał zamieszkać z Syriuszem i Remusem do końca wakacji, nie będę ci robiła problemów i przekonam Jamesa, że to jest najlepszy wybór. – Gdy Harry nie zrobił żadnego ruchu, westchnęła. – Nie wiem, czy pamiętasz to ty byłeś Harrym Willowem i czy pamiętasz to…

Harry skinął głową.

- <Pamiętam wszystko> - powiedział jej na migi. Mimo że znała część prawdy, jeszcze nie był pewny, czy chce przed nią odkrywać wszystkie tajemnice.

- Więc wiesz, że twój ojciec nie zawsze był taki. Zrobię wszystko, by mu przywrócić rozum, ale do tego czasu… Gdzie chciałbyś mieszkać? Nie będę absolutnie zła, gdy wybierzesz Syriusza. Wiem, że jest dobrym opiekunem.

Harry nie mógł nie zauważył słowa „gdy”, które Lily użyła. Nie „jeśli”, ale „gdy”. Była pewna jego wyboru. Chłopak jednak pokręcił głową.

- <Chcę zostać w domu. Syriusz i Remus zamierzają wyjechać na kilka dni na romantyczną wycieczkę i nie chciałbym im przeszkadzać.>

- A gdy wrócą? Będziesz chciał z nimi mieszkać?

- <Chciałbym ich tylko odwiedzać. Bo mimo wszystko to wy jesteście moimi rodzicami, nie oni.>

Lily zacisnęła lekko wargi, widocznie powstrzymując łzy. Niepewnie wyciągnęła rękę do chłopaka i dotknęła jego dłoni.

- Dziękuję, Harry. I tak bardzo cię przepraszam.

^^^

Gdy wrócili do domu, oboje zdążyli już nieco ochłonąć. James był jeszcze w Ministerstwie, a Harres prawdopodobnie u któryś dziadków. Harry niepewnie rozejrzał się po niedużym salonie, widząc rozwalone na podłodze zabawki, które zapewnie porozrzucał jego jakże kochany brat. Wyglądało to tak, jakby wyrzucał wszystko z pudełka tylko dla samej czynności. Harry widząc całkiem obojętny wzrok Lily, zrozumiał, że ta nauczyła się już całkowicie ignorować czyny młodszego z synów i nie obchodziło jej to, że chłopiec nie zostanie ukarany. Kobieta weszła do kuchni, po drodze przechodząc nad miotłą.

Harry skrzywił się lekko. Z jednej strony rozumiał matkę. Obawiała się o swoje zdrowie, nauczyła się żyć w takim układzie i w pewnym stopniu nie robiło to na niej wrażenia. Być może, gdyby Harry nie miał wspomnień z przeszłości, także patrzyłby na to obojętnie, ale nie potrafił. Zerknął na drzwi do kuchni, gdzie kobieta przygotowywała herbatę i, upewniwszy się, że jeszcze nie wychodzi, uniósł rękę, jego oczy zrobiły się całkiem białe, a zabawki poderwały się z prawie każdego miejsca w salonie i poszybowały na swoje miejsca. Opadły do pudła w momencie, gdy Lily wyszła z kuchni z dwoma kubkami w rękach.

- Och – szepnęła, widząc całkiem czysty salon. Spojrzała na syna, widocznie starając się rozgryźć to, jak tego dokonał, ale Harry uśmiechnął się tylko i zabrał z jej ręki herbatę, widząc, że palce kobiety zaczerwieniły się od gorącej filiżanki. Postawił je na stole i usiadł na kanapie, spuszczając wzrok na dłonie, którymi objął jeden z kubków. Lily usiadła obok niego, zachowując lekki odstęp i westchnęła cicho. – Myślałam, że będę to musiała sprzątać – wyszeptała. – Muszę przyznać, że… - zamilkła nagle i ponownie westchnęła. – Może powinnam była… - przerwała znowu i spojrzała na syna z poczuciem winy. – Przepraszam.

Harry odpowiedział jej smutnym uśmiechem. Upił łyka gorącej herbaty, która jednak nie zrobiła na nim większego wrażenia. Od czasu szkolenia, gdy był dobrze skoncentrowany, bez problemu mógł pić wrzątek. Czasem, gdy zapominał o swojej umiejętności zdarzało mu się oparzyć, ale zaraz dzięki magii wody uzdrawiał poparzone miejsce.

Siedzieli w ciszy, aż Harry nie dopił herbaty. Wstał wtedy i odniósł pusty kubek do kuchni, a gdy wrócił spojrzał na matkę pytająco, wskazując na drzwi.

- Tak, tak, możesz iść – powiedziała, myśląc, że zamierza przyjść się po lesie, tak jak zwykł to robić. – Tylko wróć na obiad, tak na piętnastą, dobrze?

Potter pokiwał głową i wyszedł z domu, kierując się przez niewielki ogród do linii drzew. Gdy nie był już w stanie zobaczyć domu, chwycił za naszyjnik i pomyślał o Pałacu. Pojawił się w dużej sali i już miał zawołać Doriana, by sprawdzić, czy mężczyzna nadal tam przebywa, gdy dostrzegł go na jednej z kanap. Wyglądał jakby umierał… Oczywiście w przenośni. Leżał na wznak, patrząc w szklany sufit, przy którym pływały mniejsze rybki, uciekające przed jakimś drapieżnikiem, czyhającym w jeziorze. Oczy Cubice’a błyszczały nienaturalnie, jego policzki były zaczerwienione, podczas gdy cała twarz dość blada, a usta miał spierzchnięte i spomiędzy nich co chwilę wyrywały się umęczone jęki. Wyglądał na chorego.

Harry pokręcił lekko głową, rozumiejąc, że Dorian należy do tej grupy mężczyzn, którzy już widzieli światełko w tunelu, gdy temperatura ich ciał zbliżała się do 38 stopni.

- Jak to możliwe, że nabawiłeś się jakiegoś choróbska? – zapytał, podchodząc bliżej. Usiadł obok Doriana, uważając, by nie przysiąść mu ręki. Westchnął cicho, gdy w odpowiedzi dostał tylko niewyraźne miauknięcie. – Potrzebujesz czegoś, oprócz eliksiru na gorączkę?

- Pić?

- Gdzie Lennox? – zapytał Harry, wstając i kierując się do kuchni.

- Powiedział, że zrobi mi coś do jedzenia, ale ja nie chcę jeść – wymamrotał Cubice, a jego głos był zachrypnięty i niewyraźny od kataru.

Potter zerknął do kuchni, gdzie elfy krzątały się, przygotowując małą ucztę. Pokręcił tylko głową, mając nadzieję, że jedzenie nie trafi do śmieci i odszukał wzrokiem Lennoxa. Gdy elf go dostrzegł, natychmiast uśmiechnął się szeroko i zbliżył się, w locie kłaniając lekko.

- Przyszedłeś nam z nim pomóc?

- Aż taki jest nieznośny? – zaśmiał się Harry, zerkając w stronę kanapy. Dostrzegł, że Dorian usłyszał jego słowa i naburmuszył się nieco.

- Tylko trochę. Nudzi mu się, a nie jest w stanie nawet poczytać książki. Mówi, że nie da rady jej trzymać – elf posłał mu rozbawione spojrzenie.

Harry zaśmiał się, poprosił o coś do picia i wrócił do kanapy. Z jednej strony bawiło go zachowanie, bądź co bądź, dorosłego mężczyzny, a z drugiej rozumiał go. Był sam w Pałacu, towarzyszyły mu tylko elfy i chciał, żeby ktoś zajął się nim, gdy jest chory. Potter pamiętał, jak bardzo pragnął tego samego, gdy wujostwo nakazywało mu pracować z gorączką i nie interesowali się jego samopoczuciem.

Usiadł na brzegu sofy i przeczesał dłonią nieco spocone, brązowe włosy Doriana.

- Więc chciałbyś, żebym ci coś poczytał? – zapytał, patrząc w jego kolorowe oczy.

- A mógłbyś?

Widząc niewinną nadzieję w oczach dorosłego chłopaka, która niezwykle nie pasowała do jego wieku, zwyczajnie nie mógł odmówić.

^^^

Wrócił do lasku chwilę po czternastej. Dorian zasnął, gdy czytał mu kolejny rozdział mugolskiej książki, bo jak się okazało, biblioteka miała z tyłu przejście do drugiego pomieszczenia, gdzie znajdowała się literatura mugolska. Drzwi niemal zlewały się z czarną ścianą i były umieszczone w kącie, więc Harry nie zauważył ich podczas poprzednich wizyt. Książka była całkiem ciekawa, opowiadała o facecie pracującym jako detektyw, który dzięki swoim wielkim zdolnościom i inteligencji potrafił rozwikłać najdziwniejsze sprawy. Harry wciąż nie potrafił zrozumieć, jak Dorian mógł usnąć w takim momencie opowieści.

Wszedł na ganek z tyłu domu, przechodząc przez drzwi prowadzące do kuchni. Od razu dostrzegł, że coś się dzieje. Z salonu dochodziła kłótnia rodziców i wściekłe krzyki Harresa. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie lepiej wycofać się i przeczekać, zamiast dolewać oliwy do ognia, ale wtedy Lily warknęła głośne: „Świetnie!” i weszła do kuchni, zatrzaskując za sobą drzwi. Oparła się o nie i podniosła wzrok, napotykając jego spojrzenie. Westchnęła cicho, a jej ramiona opadły nieco.

- Przepraszam. Zdenerwowałam się.

- <Co się stało?> - zapytał Harry na migi.

- Dzisiaj wieczorem jest spotkanie Zakonu. Już ostatnio posprzeczałam się z Jamesem, czy powinnam na nie iść, ale naprawdę nie chcę siedzieć bezczynnie w domu. Może i on się martwi, ale zarazem nie potrafi zrozumieć, że nie chcę jego litości – warknęła cicho, a jej oczy zaszkliły się tak, jakby zaraz miała się rozpłakać.

Harry nie wiedział, jak na to zareagować. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jakie irytujące może być takie zachowanie, ale z drugiej strony zawsze wiedział, że jego ojciec kocha jego mamę i mimo swoich wad, troszczy się o nią jak najlepiej potrafi. Nie chcąc jednak, żeby kobieta płakała, podszedł do niej i niepewnie przytulił się, owijając ramiona wokół jej talii.

Lily w pierwszej chwili zamrugała ze zdumieniem, ale oddała uścisk, po chwili jeszcze go wzmacniając i chowając twarz w jego czarne włosy. Westchnęła cicho i uśmiechnęła lekko.

- Dziękuję – szepnęła. Odsunęła go od siebie, kładąc mu dłonie na ramionach. – Prze…

Harry pokręcił gwałtownie głową, zanim skończyła. Uśmiechnął się do niej uspokajająco, mając nadzieję, że to jakoś ukoi nerwy kobiety. Wiedział, że powinien być na nią zły, że od razu powinien wyprowadzić się do Syriusza, gdzie zawsze czuł się kochany, ale miał wrażenie, że to właśnie tu jest potrzebny.

- Wiesz – zaczęła Lily, patrząc na niego łagodnie, - po obiedzie idziemy do Weasleyów, gdzie ma być spotkanie zakonu. Może i nie powinnam denerwować Jamesa i zostać w domu, ale coś mi mówi, że tam powinnam dzisiaj być.

Harry uśmiechnął się nieco szerzej. Zdumiewające było to, że on też miał takie wrażenie.

^^^

Gdy tylko teleportowali się do Nory, powitał ich tłumek zebrany na podwórku Weasleyów. Wszyscy witali się ze sobą, wymieniali doświadczeniami i zabawnymi sytuacjami, które ich spotkały od ostatniego spotkania. Tym razem było o wiele więcej osób. Harry dostrzegł w tłumie Kingsleya, kilku aurorów, między którymi stał jeden z najlepszych przyjaciół Jamesa z biura, Travis Bickle, a także Tonks, która stała dziwnie blisko Remusa. Syriusz, parę kroków dalej, opierał się o ścianę budynku, patrząc na kochanka oceniającym spojrzeniem. Widać było, że nie podoba mu się rozmowa jego kuzynki i jej niby przypadkowy dotyk. Po prawdzie to wydawał się okropnie zazdrosny.

Harry uśmiechnął się tylko delikatnie i ruszył w jego stronę, ale nim zrobił kilka kroków, za jego plecami rozległ się trzask teleportacji. Odwrócił się i z lekkim niezadowoleniem zobaczył Dumbledore’a. Raczej przed spotkaniem nie porozmawia z chrzestnym.

Wszyscy niepełnoletni zostali wygonieni, by poszli zagrać w Quidditcha na polance niedaleko Nory, podczas gdy dorośli udali się do kuchni, by omówić dalsze działania przeciwko Voldemortowi. Harry uchwycił wzrokiem spojrzenie Woulda, który uśmiechnął się do niego delikatnie i ruchem dłoni oznajmił, że później będzie chciał porozmawiać. Potter pokiwał lekko głową, po czym ruszył w stronę bliźniaków, którzy zawołali go, prosząc, by był z nimi w drużynie. Od ich ostatniego spotkania dostrzegli w nim potencjał, który najwidoczniej chcieli wykorzystać podczas roku szkolnego.

Tym razem w Norze nie było dwójki najstarszych braci Weasley, więc do gry musieli podzielić się po trzech, a Percy ponownie zgodził się sędziować. Teraz, gdy Weasleyowie zrozumieli, że to Harres jest tym gorszym bratem, odnosili się do Harry’ego dużo lepiej. Jako że Potterowie w poprzednich latach rzadko wpadali do Nory, znali raczej chłopaków z opowieści rodziców, którzy czasem rozmawiali z rodzicielami chłopców i odwiedzali ich w domu lub przypadkiem wpadali na nich na Pokątnej. To zdumiewające, jak szybko można wyrobić sobie o kimś zdanie, nawet go do końca nie znając.

Gdy wracali do Nory, cali oblepieni potem i lekko spieczeni słońcem, Harry szedł nieco z przodu, słuchając, jak za nim bliźniacy kłócą się z Ginny i Percym, czy aby na pewno ostatni faul był faulem. Potter drgnął lekko, gdy dostrzegł, że zbliżył się do niego Harres, wyglądając na wściekłego. Tak jak ostatnim razem, niezbyt dobrze radził sobie na miotle, co skutkowało jego ograniczonym udziałem w grze. Wydawało się, że spiera się sam ze sobą. Szedł, zerkając co chwila na Harry’ego, a w dłoniach trzymał spory kamyk, który przerzucał z jednej ręki do drugiej. W końcu chyba podjął decyzję, bo otworzył usta, by coś powiedzieć, ale w tym momencie do rodzeństwa zbliżył się Ron.

- Nieźle grasz – odezwał się, patrząc na starszego Pottera. – Będziesz startował do drużyny?

Harry wzruszył lekko ramionami, dostrzegając, jak Harres gotuje się ze złości.

- Bliźniacy powiedzieli, że z chęcią cię polecą. Tylko boją się, jak mają się z tobą komunikować – mruknął Ron. – Wiem, że umiesz migowy i w ogóle, ale my nie potrafimy, a trochę głupio prowadzić monolog, co nie? – spojrzał na niego i parsknął cicho. – Właściwie właśnie to teraz robię.

Harry zaśmiał się cicho i uśmiechnął szeroko do Weasleya, który nagle stracił uśmiech.

- Wiesz, trochę mi przykro, że tak cię traktowałem. No wiesz, myślałem, że jesteś niepełnosprawnym umysłowo idiotom, ale jak się okazuje, wcale nie jesteś zły. Głupio mi, bo chyba przeze mnie Seamus i Dean nie chcieli się z tobą kumplować. Naopowiadałem im strasznych głupot, bo rodzice mówili, że jesteś nieznośny – parsknął cicho i spojrzał na Harry’ego. – Okazuje się, że to nie ty jesteś nieznośny – zaśmiał się, a jego wzrok padł na Harresa, który natychmiast oblał się rumieńcem.

- To nie prawda. Nie jestem nieznośny.

- Nie powiedziałem, że to o ciebie chodzi, a ty już się bronisz – Ron spojrzał na niego z lekką pogardą. – I to oczywiste, że jesteś nieznośny. Powiedziałbym nawet, że jesteś strasznie upierdliwy, męczący i odpychający.

Harres zacisnął usta i dłonie, wbijając palce w kamień. Kolejne wydarzenia stały się niemal w ciągu sekundy. Młodszy Potter rzucił się na starszego brata, powalając go na trawę i uniósł dłonie, by uderzyć go kamieniem w twarz. Wrzeszczał, że to wina Harry’ego, że przez niego nikt go nie polubi. Nim zdążył zadać cios, Weasleyowie dopadli do nich i chwycili chłopaka, z lekkim trudem unosząc go i odciągając od zszokowanego Harry’ego. Jeden z bliźniaków mocno przyciągnął do siebie czarnowłosego chłopca i ruszył z nim do Nory.

- Powiemy, co się stało, żeby nie doszło do tego, co ostatnio – rzucił do braci, którzy walczyli z wrzeszczącym Harresem. George spojrzał na trzymanego przez siebie Harry’ego i uśmiechnął się lekko. – Nie martw się, nie pozwolimy, żeby znowu ci coś zrobił. Ostatnio byliśmy zbyt oszołomieni, ale teraz nie dopuścimy do tego. Nie tkną cię, ani ten mały tyran, ani ten wielki.

Harry uśmiechnął się w podzięce, czując, że być może zyskał kolejnych sprzymierzeńców.

^^^

Nie zapomnijcie skomentować, bo zawsze lubię wiedzieć, co myślicie na dany temat :D W sumie to prawie jak na polskim. Takie "co autor miał na myśli" ^.^