14. Cecha wspólna cz. 2

Ladies and gentelmen!

Od razu muszę przeprosić (as always -_-), bo miały być częściej, a wyszły dwa tygodnie. I do tego rozdział okropnie krótki (wiem o tym, ale możecie mi to wypomnieć). Ale obiecuję, że będzie lepiej, bo w tym tygodniu zdaję teorię z prawka, więc będę miała jedną mniej rzecz do nauki ^^ Także trzymajcie za mnie kciuki, cobym zdała :D

A teraz zapraszam już do czytania!

^^^

Ponownie spojrzał zirytowany na Lucasa, zastanawiając się, dlaczego mężczyzna tak uparcie nie chce mu powiedzieć, co będą robić. Spytał się o to już paręnaście razy, za każdym razem nieco inaczej, ale Would był nieubłagany i nie zamierzał wyjaśnić mu celu, w jakim szli do salonu. Harry wiedział, że to właśnie w tym kierunku zmierzają.

- Czy… potem pójdziemy gdzieś indziej? – zapytał Potter, zastanawiając się, czy może będą staczać jakiś pojedynek.

- Nie – odparł krótko Would, uśmiechając się pod nosem.

- No to co będziemy robić?

- Dzieciaku, cierpliwości – zaśmiał się Lucas, obejmując go ramieniem. Wyciągnął rękę i otworzył drzwi prowadzące do salonu. – Chodź.

W pomieszczeniu znajdowali się już wszyscy Magowie i wszyscy zdawali się być w niezwykle dobrych humorach. Potter poczuł, że jemu też udziela się ten nastrój. Uśmiechnął się szeroko i ruszył w kierunku kanapy, siadając obok Anastazji, a Lucas opadł koło niego.

- Więc…

- Umiesz śpiewać, Harry? – zapytała Collins z błyskiem w oku. Potter wzruszył ramionami i zerknął na Woulda.

- Chyba tak, a dlaczego?

- Jestem pewna, że potrafisz, bo każdy Mag potrafi śpiewać. Jest to cecha, którą wszyscy dysponujemy. Śpiewałeś kiedykolwiek?

- Och, śpiewał – uśmiechnął się Would, a jego oczy błysnęły pewnego rodzaju nostalgią. – Było to jakieś dwadzieścia lat temu, jak nie więcej. Pamiętasz, Harry? Byłeś wtedy na próbie chóru, razem z matką.

- Tak, pamiętam – bąknął chłopak. – Ale wcale nie śpiewam tak ładnie.

- Bzdura – powiedział Lucas i objął Pottera ramieniem. – No, ale zaraz się przekonamy. Skoro zrobiliśmy sobie wolny dzień to postanowiliśmy umilić go sobie małym karaoke. I – dodał, widząc, jak chłopiec się krzywi, - obrażę się, jeśli mi odmówisz.

Harry westchnął cierpiętniczo, ale wiedział, że nie ma wyjścia i Would jest gotowy naprawdę trzymać urazę za taką głupotę, oczywiście nie na poważnie, ale jednak. Poza tym, gdyby tak się głębiej zastanowić, śpiew nie był taką złą rzeczą. Pozwalał zapomnieć o pewnych sprawach, a tego teraz Harry potrzebował najbardziej. Spojrzał na Lucasa i uśmiechnął się nieco, dając mężczyźnie znak, że też dołączy.

- To może ja zacznę – powiedziała Anastazja i przygryzła lekko wargę, zastanawiając się, jaką piosenkę wybrać. – Hymm…

- Może to – zaproponowała Alicja. – „You can be amazing, you can turn a phrase into a weapon or a drug*.”

- „You can be the outcast, or be the backlash of somebody’s lack of love, or you can start speaking up, nothing’s gonna hurt you the way that words do and they settle ‘neath your skin**” – dołączyła się Anastazja i obie zaczęły naprzemiennie śpiewać.

Harry spojrzał na nie z podziwem, urzeczony pięknem ich głosów. Kiedy skończyły śpiewać, przez chwilę siedział, patrząc na nie z lekko uchylonymi ustami. Opanował się dopiero wtedy, gdy wszyscy zaczęli chichotać, a kobiety zarumieniły się lekko, uznając to za wielką pochwałę.

- To może teraz ty pokażesz, co potrafisz, Harry – zaproponował Jarred, a reszta zachęciła go okrzykami.

Potter zastanawiał się przez chwilę, co wybrać i w końcu wybrał za niego Lucas.

- „Once I was seven years old my momma told me, go make yourself some friends or you'll be lonely, once I was seven years old…***”

Harry uśmiechnął się nieco i zaczął z nim śpiewać. Od razu dostrzegł, że swoim głosem wzbudził w innych Magach zdumienie i zarazem zachwyt. Zarumienił się lekko, ale nie przestał.

- „I only see my goals I don't believe in failure, ‘course I know the smallest voices they can make it major. I got my boys with me, at least those in favor and if we don't meet before I leave I hope I'll see you later****”

Gdy ostatnia nuta melodii przebrzmiała, wszyscy Magowie zaklaskali jednocześnie, patrząc na chłopaka z podziwem.

- Masz śliczny głos, Harry. Nie rozumiem, dlaczego go nie używasz – powiedziała Alicja, patrząc na niego z ciekawością. Potter wiedział, że nie chodziło jej o to, że rzadko się odzywa, tylko pięła do faktu, że jest uważany za niemowę. Przez chwilę walczył ze sobą, czy im powiedzieć prawdę, przyczynę tego stanu. Wiedział, że może im całkowicie zaufać, bo czuł to od samego początku. Był jednak pewien wstyd, który nie dawał o sobie zapomnieć. Nie chciał, by jego, bądź co bądź, jedyni przyjaciele, pomijając Remusa i Syriusza, dowiedzieli się o tym, że jest tak słaby i dał sobie zrobić krzywdę jakiemuś napalonemu facetowi. Z drugiej strony, chciał mieć kogoś, kto będzie o tym wiedział oprócz Huncwotów.

Spojrzał na Magów, oceniając ich możliwe zachowanie. Podejrzewał, że kobiety zaczną zalewać się łzami i biadolić, jak ktoś mógł potraktować tak maleńkie dziecko. Anastazja na pewno wkrótce zacznie się wściekać i być może kląć, na czym to świat stoi. Lucas przytuli go, zapewne zacznie też przepraszać, że kiedykolwiek ośmielił się z nim spać, mimo że działo się to przed gwałtem. Louie nic nie powie, będzie tylko patrzył na niego z tym ogromnym współczuciem, jak wtedy, gdy przypadkiem wdarł się w jego umysł podczas lekcji i zobaczył to, jak traktowało go wujostwo. Jarred, Marco i Michael zapewne, na równi z Anastazją, zaczną się wściekać i obiecywać, że gdyby drań nie byłby martwy, to zabiliby go gołymi rękami. Co do Maxa to nie miał pewności. Trudno było powiedzieć, co zrobi ten porywczy mężczyzna. Może będzie szalał razem z innymi mężczyznami, a może zostanie na swoim miejscu i zapatrzy się w ogień, nie wiedząc, co na to powiedzieć.

Popatrzył po kolei w każdą parę zaciekawionych oczu. Wiedział, że będą go wspierać, jak przyjaciele, że Lucas nieco powariuje, ale jednocześnie nie zamkną go w klatce, by chronić go przed całym złym światem, tylko będą wspierać.

Gorzej, jeśli nie doceniał opiekuńczości Magów i wszyscy zaczną na niego uważać, jak na niemowlę. Nie chciał być tak traktowany. Mógłby teraz powiedzieć, że nie chce o tym mówić i sprawa by się kończyła, ale jakoś nie potrafił.

- To dość skomplikowane, wiecie? – zaczął nieco niepewnie. – Przestałem mówić, jak miałem jakieś cztery lata. Miało na to wpływ pewne wydarzenie. Podejrzewam, że pan wie już jakie – spojrzał na Lucasa, który zapewne po raz tysięczny oburzyłby się za mówienie do niego per pan, gdyby nie to, że był zbyt skupiony na słowach Harry’ego.

- Co takiego stało się, gdy miałeś cztery lata?

- Rozmawiał pan o tym z Syriuszem i Remusem, gdy pan do nas przyszedł.

- Mówiłem o śledztwie… Och… - Lucas popatrzył na niego z przerażeniem. – Co takiego się stało?

- Ten mężczyzna… Zaprowadził mnie nad taki mały potoczek, który płynie niedaleko domu moich rodziców. Nie wiedziałem, czego ode mnie chce. Myślałem, że po prostu ma się mną zająć, bo rodzice są skupieni  na moim bracie, a ja sprawiam zbyt wiele kłopotów. Wykorzystał mnie – powiedział, nie podnosząc wzroku. Czuł, że jego policzki płoną wstydem. – Gdy chciał to zrobić drugi raz, zabiłem go. Byłem tak przerażony, że ukryłem jego ciało dzięki magii ziemi i uciekłem do domu. Nie wiedziałem, co mam zrobić. Chciałem powiedzieć tacie, ale jak tylko przyszedłem, dostałem lanie za zbyt głośne zachowanie. Po tym przestałem mówić.

Nastała głucha cisza. Czuł, że wszyscy patrzą na niego, ale nie potrafił określić, w jaki sposób. Może są zawiedzeni, że jest taki słaby? Może rozbawieni jego idiotycznym zachowaniem? W końcu jakie rozsądne dziecko idzie z niemal obcym mężczyzną, gdy czuje, że coś jest nie tak? Drgnął lekko, gdy poczuł, że Lucas obejmuje go ramionami i przytula do siebie, robiąc właśnie to, co podejrzewał Harry.

- Nie musiałeś nam mówić, jeśli to dla ciebie za trudne – powiedziała łagodnie Anastazja.

- Chciałem, żebyście wiedzieli – wyszeptał Potter.

- Ale boisz się naszej reakcji? Dzieciaku, przecież nikt nie będzie cię potępiał. To nie była twoja wina. Och, gdybym dorwała tego drania w swoje ręce to, uwierz mi, bardzo kreatywnie użyłabym magii ognia i, być może, różnych ostrych przedmiotów.

- Myślę, że Harry nie boi się, że będziemy go potępiać, tylko, że go wyśmiejemy, że nie umie się bronić, mam rację?

Potter przełknął szloch i skinął głową. Poczuł, że silne ramiona Lucasa obejmują go jeszcze mocniej i mężczyzna całuje go w skroń.

- Nikt nie zamierzał tego robić. Byłeś małym dzieckiem i wiem, że gdyby coś takiego stało się teraz, zareagowałbyś o wiele doroślej i dałbyś radę się obronić.

Harry z wdzięcznością przytulił się do nauczyciela, czując, że w końcu ma prawdziwych przyjaciół. Spojrzał na pozostałych Magów, którzy na głos wymieniali opinie, co który zrobiłby oprawcy Harry’ego. To w jakiś sposób podniosło Pottera na duchu.

- Wiesz, dzieciaku, jeszcze tylko jedna rzecz mnie zastanawia. Wiemy już, że podróżowałeś w czasie i że byłeś Harrym Willowem. Ale jak wyglądało twoje życie, zanim zacząłeś tą podróż. No bo przecież coś musiało się zmienić, prawda?

- To… bardzo długa historia.

- Mamy czas – powiedział Marco i razem z innymi uśmiechnął się zachęcająco.

Więc Harry zaczął mówić, nie pomijając żadnej rzeczy. A Magowie słuchali jak zaklęci i żaden nie odezwał się, póki chłopka nie zakończył opowieści mówiąc o zmieniaczu czasu, który rozpoczął jego kolejną przygodę.

^^^

- To było… niesamowite – zdołała powiedzieć Anastazja.

Od dłuższej chwili w salonie Magów była całkowita cisza. Harry poszedł już do sypialni, by umyć się i pójść spać, podczas gdy reszta czarodziei została przy kominku, pod pretekstem rozmowy nad planem kolejnych zajęć. Jednak nie rozmawiali na ten temat. Przez ponad pięć minut siedzieli zatopieni we własnych myślach, starając się przetrawić to, co powiedział im chłopak. Od samego początku wiedzieli, że ten młody Mag jest kimś niezwykłym i doszli do tego wniosku nie tylko ze względu na jego umiejętność władania wszystkimi żywiołami. Było coś w tym dzieciaku, co przyciągało i nie dawało o sobie zapomnieć. Najpierw, jeszcze w przeszłości, doświadczył tego Lucas, teraz rozumieli to inni Magowie.

Harry był całkiem inny niż normalni czarodzieje. Przez to, co przeszedł w swoim życiu, inaczej postrzegał rzeczywistość i faktycznie wydawał się bardziej dorosły niż był.

- Musimy coś z tym zrobić – powiedział Michael. – Mam wrażenie, że Harry myśli, że wszystko spoczywa na jego barkach. Tak nie może być. Jest tylko czternastoletnim chłopcem, który zbyt wiele przeszedł i naszym zadaniem teraz będzie upewnienie go, że zawsze mu pomożemy i że nie musi radzić sobie sam, że może w każdej chwili zwrócić się do nas. Z jego opowieści wynikało, że wcześniej nie miał takich osób. Sam poszedł po kamień filozoficzny, bo nie ufał żadnej dorosłej osobie na tyle, by ją powiadomić o tym, o czym się dowiedział. Teraz my musimy być dla niego takimi osobami. Jakbyście zobaczyli, że ma z czymkolwiek problem, że czegoś nie rozumie z lekcji i szuka w podręcznikach, poszukajcie z nim. Trenujcie z nim na takiej zasadzie, że pomagacie mu, gdy czegoś nie potrafi. Wiem, że dotychczas też to robiliście, ale teraz musi to poczuć bardziej. Rozumiecie, o co mi chodzi, prawda?

- Myślę, że tak – powiedział Lucas. – Harry musi być zwyczajnie pewny, że jeśli przyjdzie do nas z czymkolwiek, my go wysłuchamy, nie wyśmiejemy, tylko zrozumiemy i pomożemy.

- Właśnie tak – uśmiechnął się Rodd i przyjrzał wszystkim przyjaciołom po kolei. – Niech nam ufa. Tak zwyczajnie. Bo jeśli nie będzie nam ufał, a jego szczęście kiedyś się skończy… Nie chcę wiedzieć, co się wtedy stanie.

Magowie pokiwali poważnie głowami, już się zastanawiając, jak przekonać chłopaka, by zaczął mówić im o całkowicie wszystkim, co go trapi.

^^^

*Możesz być niesamowity, możesz przekształcić zdanie w broń albo lek. – Sara Barilles „Brave”

**Możesz być wyrzutkiem albo sprzeciwem na czyjś brak miłości albo możesz zacząć się odzywać, nic nie zrani cię tak, jak słowa, one siedzą pod Twoją skórą. – Sara Barilles „Brave”

***Kiedy miałem siedem lat, mama mi powiedziała, żebym poszedł znaleźć sobie przyjaciół albo będę samotny, kiedy miałem siedem lat. – Lukas Graham „7 years”

****Widzę tylko moje cele, nie wierzę w porażkę, bo wiem, że najmniejsze głosy mogą stać się ważne. Są ze mną moi chłopcy, a przynajmniej ci, którzy zostali i jeśli nie zobaczymy się, zanim odejdę, mam nadzieję, że spotkamy się późnej. – Lukas Graham „7 years”

^^^

Komentujcie!

I zapraszam również na bloga z tłumaczeniami, gdzie wstawiłam ankietę. Proszę o zostawienie choć jednego głosu ;) Bardzo mi na tym zależy. Z góry dzięki :*