7. Burza w lesie

Witajcie po dość długiej przerwie!
Naprawdę wyjazd na wakacje nie sprzyja ani wenie, ani chęciom. Ale uwierzcie, dwanaście godzin w pociągu i godzina w autobusie mogą wykończyć człowieka. Jak już sobie odpoczęłam na plaży to zabiła mnie podróż powrotna, także pisać rozdział zaczęłam dopiero w niedzielę. Mam nadzieję, że będziecie z niego zadowoleni.
Szczególnie dziękuję za te wszystkie 28 komentarzy. Jesteście wielcy!
A teraz już nie przedłużam, zapraszam na kolejny rozdział ;)
Betowała carmendraconi.
^^^

Gdy po raz kolejny potknął się o wystający konar, zaklął głośno i oparł się lekko o drzewo. Mocno padający deszcz utrudniał widoczność, a przemoknięte ciuchy bardziej chłodziły niż grzały. Nie miał pojęcia, ile czasu już idzie w głąb lasu, co jakiś czas zerkając na różdżkę, by upewnić się, że idzie w dobrym kierunku. Miał ochotę przekląć samego siebie, że gdy wbiegał za chrześniakiem między drzewa, potknął się i przewrócił, tracąc chłopca z widoku. Mimo że go wołał, Harry nie był w stanie usłyszeć go z tak daleka. Wiedział to, ale i tak zdołał zedrzeć sobie gardło, co jakiś czas wołając chrześniaka po imieniu. Wątpił, by w tym deszczu mógł go znaleźć, ale parł na przód, obawiając się, co może się stać z jego maleńkim chłopcem w samym środku lasu.

Spojrzał ponownie na różdżkę, leżącą na jego dłoni, która zawirowała lekko i czubek wskazał mu drogę przed nim. Spojrzał w niebo, ocierając z oczu wodę i mając głęboką nadzieję, że zaraz przestanie padać. Głośny grzmot rozwiał jego nadzieje. Westchnął i odgarnął za ucho przydługie włosy, ruszając do przodu.

- Harry! – krzyknął, mimo że wiedział, że są małe szanse, by chłopak go usłyszał. – Na Merlina, Harry! Gdzie jesteś!? Harry!

Jęknął cicho, czując ogarniającą go bezradność. Różdżka w jego dłoni znowu zawirowała tym razem każąc mu iść na prawo, między gęstymi krzakami. Stłumił w sobie chęć wrzaśnięcia z wściekłości, gdy kolejne krople deszczu zalały mu oczy. Przeklął siarczyście, ocierając twarz ręką.

- HARRY! – wrzasnął ponownie, czując jednocześnie nieprzyjemne drapanie w gardle. Prawdopodobnie jutro nie będzie w stanie mówić, jeśli nie zażyje jakiegoś eliksiru, ale mało go to obchodziło. Już chciał ponownie krzyknąć imię chrześniaka, gdy do jego uszu dotarł przytłumiony przez deszcz, lekko niepewny głos. Głos, krzyczący jego imię.

^^^

Harry zadarł lekko głowę, patrząc na burzowe chmury, z których lały się na niego strugi deszczu, sprawiając, że jego ciuchy w momencie przemokły. Spojrzał na medalion na swojej szyi i już chciał pomyśleć o Norze, gdy do jego uszu dotarł niewyraźny krzyk. Zamarł na moment, nie wierząc własnym uszom. Przecież Syriusz wyjechał. Zostawił go. To nie mógł być jego głos.

Jednak po paru sekundach krzyk się powtórzył i Harry wyraźnie usłyszał swoje imię. Dopiero teraz dotarło do niego, jakże był głupi, że od razu uwierzył ojcu. Przecież to było oczywiste, że Syriusz nie mógłby go tak po prostu zostawić, a James wmówił mu to z czystej złośliwości. Poczuł, że łzy pojawiają się w jego oczach. Jak mógł tak szybko stracić zaufanie do swojego kochanego ojca chrzestnego? Jak mógł tak szybko go spisać na straty?

Odwrócił się w stronę głosu, a słysząc kolejny pełen strachu krzyk, ruszył biegiem w kierunku Blacka.

- Syriusz! – krzyknął, czując łzy spływające mu po policzkach i mieszające się z kroplami deszczu. Przebiegł koło drzewa z nisko wiszącymi gałęziami, czując, że jedno z nich uderza go w policzek, prawdopodobnie rozcinając skórę. Nie przejął się tym. Biegł dalej i w końcu go zobaczył. Black stał koło drzewa, ocierając wodę spływającą mu do oczu z czarnych włosów, a jego wzrok błądził między drzewami ze strachem i nadzieją. W końcu spojrzenie mężczyzny padło na nadbiegającego chłopca, jego oczy się rozszerzyły, a twarz zalała ulga.

- Na Merlina, Słoneczko, jesteś – jęknął Syriusz, chwytając go mocno w ramiona. – Tak się martwiłem. Jak mogłeś uciec, dzieciaku? Tak się bałem – powtarzał Black, wtulając twarz w mokre włosy chrześniaka. Stali przez chwilę aż oboje całkiem się uspokoili i w końcu Syriusz uniósł wzrok.

- Zdawało mi się… - przełknął cicho, a jego oczy błysły nadzieją. – Zdawało mi się, że wołałeś moje imię.

Harry uniósł wzrok i pomyślał, że być może to nie jest najlepszy moment na wyjawienie prawdy, ale prawdopodobnie jedyny.

- Ja… - zaczął, ale zaraz zamilkł, widząc łzy pojawiające się w oczach Blacka, co nie było zbyt częstym widokiem.

- Harry, Słońce, dziecino – wyszeptał Syriusz, przykładając usta do jego czoła. – Powiedz moje imię. Proszę.

- Syriuszu – szepnął chłopak nieco niepewnie. Zamarł, gdy usłyszał cichy szloch chrzestnego. Uniósł głowę i spojrzał na mężczyznę błagalnie. – Nie płacz, proszę. Przepraszam.

- Nie przepraszaj, Słoneczko – jęknął Syriusz, próbując się uspokoić. – Po prostu… od kiedy przestałeś mówić, największym moim marzeniem było usłyszenie twojego głosu. Kochany mój – szepnął Black i w końcu uśmiechnął się. – Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałem cię usłyszeć.

- Syriuszu, wybacz. Jest… parę rzeczy, o których powinieneś wiedzieć – szepnął chłopak, spoglądając na chrzestnego z niepewnością. – Ja… umiem mówić od zawsze, ale nie robiłem tego, bo… nie chcę o tym rozmawiać, dobrze?

Black pokiwał głową, stwierdzając w duchu, że jeszcze będzie czas, by to wyjaśnić. Martwiło go to ogromnie, ale nie chciał stracić zaufania chrześniaka, skoro chłopak zdobył się na odwagę, by wyznać mu, choć część prawdy.

- Może lepiej będzie, jeśli teleportujemy się do Nory – zaproponował Syriusz, ale Harry skrzywił się.

- Póki co, chcę żebyś tylko ty o tym wiedział. Nikt więcej.

- Aaa… Remus? – zapytał niepewnie Black, przypominając sobie, że w końcu zgodził się być czymś w rodzaju chłopaka Lupina, a to wiązało się z brakiem tajemnic.

- Oczywiście, że jemu możesz powiedzieć. Nie chciałbym, żebyś musiał coś przed nim zatajać – uśmiechnął się Harry lekko i zamrugał, gdy oczy Syriusza rozszerzyły się gwałtownie.

- Ty też wiedziałeś! – oburzył się Black. – Wiedziałeś, co Remus do mnie czuje!

Potter stłumił chichot przytulając się do chrzestnego.

- Cóż…

- No wiesz! Czemu mi nie powiedziałeś?

- Bo nie mówię? – parsknął cicho Harry, a Black westchnął cierpiętniczo.

- Co ja z wami mam? No, dobra. O czym jeszcze chcesz mi powiedzieć?

Harry przygryzł wargę, poważniejąc.

- Wiesz, nie wszystko jest takie, jak się wydaje – szepnął. – Pamiętasz takiego chłopaka? Mojego wzrostu, z jasnymi włosami, zielonymi oczami…?

Syriusz widocznie się spiął.

- Tak, pamiętam.

- Chodził z wami na szósty rok i był waszym przyjacielem.

- Tak. Był dla mnie jak brat. Kiedyś nawet myślałem, że się w nim kocham, ale to była po prostu wielka braterska miłość. Jak do młodszego braciszka – szepnął Syriusz i zacisnął usta. – Daczego o niego pytasz?

- Umarł, prawda?

Black odetchnął lekko i pokiwał powoli głową.

- Umarł na oczach twojego ojca, chroniąc go własnym ciałem. Nigdy go nie odnaleziono, bo wpadł do jeziora.

- A gdybym ci powiedział… że on żyje?

Syriusz popatrzył na Harry’ego z bólem w oczach, ale gdy przyjrzał się szczeremu spojrzeniu chrześniaka, doznał jakby olśnienia. Ten sam wzrok, ten sam uśmiech, ton głosu, te same rysy twarzy… Jak mógł być taki ślepy?! Przecież… Chłopak uśmiechnął się do niego, widząc, że zrozumiał.

- Wybacz. Nie chciałem was tak bardzo zranić. Gdybym tego nie zrobił, profesor Would uratowałby ojca i to on by umarł. Wszystko potoczyłoby się całkiem inaczej. Musiałem go uratować, poświęcając własne życie.

Syriusz zacisnął powieki i odsunął się lekko. Nie mógł w to uwierzyć. Przez tyle lat znał, a raczej myślał, że zna, swojego chrześniaka, a tu taka niespodzianka. Otworzył oczy. Sam nie wiedział, co chciał powiedzieć, ale gdy tylko spojrzał w pełen bólu spojrzenie chłopca, zdał sobie sprawę z tego, co zrobił. Nie powinien się odsuwać. Pokręcił gwałtownie głową i chwycił Harry’ego, zanim ten cofnął się o krok.

- Przepraszam, dzieciaku – szepnął Black, chowając twarz we włosy chłopca. – Rozumiem, że gdybyś nie zmienił przeszłości, wiele rzeczy…

- Umarłbyś. Rodzice też. I Dumbledore – powiedział Potter ze łzami w oczach. – Nie mogłem do tego dopuścić. Teraz też nie jest idealnie, ale żyjecie i tylko to się liczy.

- Harry… przez tak długi czas znosiłem żałobę po tobie…

- Wiem, wybacz – jęknął chłopak nieco płaczliwie. – Nie chciałem…

- Ciii – szepnął Syriusz i uśmiechnął się lekko. – Już dobrze. Będę przy tobie.

- Zostajesz w Anglii? – spytał z nadzieją.

- Tak. Dla ciebie i dla Remusa.

Twarz chłopka rozpogodziła się, a na jego ustach pojawił szeroki uśmiech.

- W takim razie, chyba możemy wracać.

- Tak. Obiecuję, że nie powiem nikomu oprócz Remusa.

- Dzięki – szepnął chłopak, wtulił się w chrzestnego i po chwili obaj zniknęli z cichym trzaskiem.

^^^

Pojawili się na podwórku Nory, stojąc nogami po kostki w błocie. Syriusz przeklął cicho i chwycił mocno chrześniaka, wyciągając go z kałuży. Odwrócili się do drzwi, które otworzyły się gwałtownie. Z wnętrza wybiegł Remus, który nie przejmując się lejącym z nieba deszczem, podbiegł do nich i obu mocno przytulił.

- Na Merlina, jesteście – jęknął, owijając mocno ramiona wokół Syriusza i zamykając między ich ciałami Harry’ego. – Tak się o was martwiłem. Powiadomiłem aurorów, że zniknęliście, ale powiedzieli, że nie mogą przyjąć zgłoszenia, póki nie minie doba. Już myślałem, że coś wam się stało. Że ktoś was zaatakował, albo…

- Już dobrze, Remus. Obaj jesteśmy cali i zdrowi – uspokoił go Syriusz, chowając twarz w jego szyi. Poczuł, że Harry, stojący między nimi, porusza się niespokojnie, więc spojrzał na niego i z zaskoczeniem dostrzegł, że chłopak uśmiecha się dziwnie dwuznacznie. Black odwrócił wzrok, czując lekkie rumieńce i przeniósł spojrzenie na pełną ulgi twarz Lupina. – Jesteśmy tylko trochę mokrzy.

- Trochę mokrzy? – zapytał z niedowierzaniem Remus. – Jesteście cali przemoczeni. Chodźcie do środka i módlcie się, żebyście nie zachorowali, bo nie ręczę za siebie.

Syriusz zachichotał cicho i posłusznie razem z chrześniakiem wszedł do domu. W środku była tylko pani Weasley. Poinformowała ich, że Potterowie i reszta Weasleyów została wysłana do Kwatery Zakonu, gdzie reszta miała dostać się następnego dnia. Dumbledore obiecał, że pomoże w poszukiwaniach zaginionych, więc kobieta stwierdziła, że powinna go powiadomić o odnalezieniu ich całych i zdrowych.

Chwilę później obaj zostali owinięci najpierw w ręczniki, potem w grube koce, po czym posadzeni na sofie, z której mieli zakaz dźwigania się. Black usiadł po turecku, oplatając się kocem, a Harry zwinął się tuż przy nim, wtulając w jego ramię. Dopiero teraz obaj dostrzegli, jak bardzo było im zimno. Syriusz owinął ramiona wokół chłopca, chcąc ogrzać i siebie i chrześniaka. Uśmiechnął się lekko, gdy Remus usiadł koło nich i zarzucił mu na plecy i głowę kolejny koc, otulając go nim jak małe dziecko. Spojrzał w troskliwe oczy przyjaciela i poczuł, że już nie wyobraża sobie, żeby mogłoby być inaczej. Posłał Lupinowi czarujący uśmiech i pociągnął go lekko do siebie.

Chwilę później Remus dostrzegł, że oczy obu zaczynają się zamykać. Pchnął lekko Blacka, żeby się położył i z uśmiechem patrzył, jak jego ukochany owija ramiona wokół chrześniaka, zwija się w kulkę i powoli zasypia. Ułożył się koło nich i zaczął gładzić Blacka po nadal wilgotnych włosach. Po chwili również zasnął.

^^^

Syriusz obudził się, czując delikatne łaskotanie w nos. Zmarszczył lekko brwi, jednocześnie czując nikły zapach kwiatowego szamponu. Uchylił powoli powieki i uśmiechnął się, dostrzegając, że leży koło Remusa, wtulając twarz w jego rozczochrane od snu włosy. Poruszył się delikatnie i westchnął, gdy poczuł, że Harry przytula się do jego brzucha, niczym do dużego, pluszowego misia. Wspomnienia wydarzeń w lesie uderzyły w niego jak zaklęcie paraliżujące. Dopiero teraz całkiem dotarły do niego słowa jego chrześniaka. Chłopak przeniósł się w czasie, zmienił przyszłość i „zginął”, by ratować nauczyciela Obrony, który musiał z jakiegoś powodu przeżyć. To lekko wstrząsnęło Syriuszem. Przygryzł lekko wargę, wpatrując się w chrześniaka. Zdał sobie sprawę, że Harry wie wszystko. Wie o każdym kawale, o którym mu opowiadali, wie o ich głupich wyczynach, o szlabanach. A, co najważniejsze, wie o dawnym uczuciu, które Syriusz do niego żywił. Black pomyślał, że pewnie to chłopca obrzydziło. Jednak po paru sekundach stwierdził, że lekko przesadza. Spojrzał na wtulonego w niego dzieciaka i nie mógł dłużej wierzyć w taką bzdurę. Harry go kochał i dawał mu wszystko to, za czym tęsknił, gdy zginął jego „młodszy braciszek”. W końcu Syriusz się odprężył. Nic się nie zmieni.

Przeniósł wzrok na okno, za którym widać było właśnie zachodzące słońce. Oznaczało to, że nie spali wcale tak długo. Poranna burza zdążyła się już skończyć i nastał całkiem przyjemny wieczór.

Black odwrócił wzrok od okna, gdy poczuł, że Remus lekko się porusza, ale nie budzi. Spojrzał na przyjaciela i w jego głowie momentalnie pojawił się obraz ich dwóch, w jakimś niedużym domku, przytulających się na kanapie przed kominkiem, a tuż prze ich stopach siedział Harry i czytał książkę. To wyobrażenie było tak realne i zarazem tak piękne, że Syriusz poczuł, że coś się w nim zaciska z tęsknoty. Pragnął, by to stało się prawdziwe.

Nagle drgnął lekko, gdy ktoś przeszedł z kuchni do salonu. Odwrócił głowę i spojrzał na Lily z lekkim zdumieniem. Nie dała mu jednak dojść do słowa, bo uśmiechnęła się z pewnym samozadowoleniem i pokiwała głową.

- Powiedział ci w końcu.

Syriusz westchnął cicho i przytaknął.

- Wczoraj.

- To dlatego postanowiłeś zostać?

- Między innymi. Też ze względu na Harry’ego.

- No tak – mruknęła, ale nie wyglądała na niezadowoloną. Syriusz nagle zobaczył w niej dawną Lily, która nie była w tym momencie pod wpływem złych emocji Jamesa. Ale tylko na moment.

- Możesz mi powiedzieć, dlaczego Harry tak wybiegł? Nie zdążyłem go wczoraj spytać.

Kobieta westchnęła cicho i usiadła na jednym z foteli, zakładając ręce na piersi.

- James powiedział mu, że wyjechałeś bez pożegnania – stwierdziła tylko, a Syriusz zdumiał się, słysząc w jej głosie lekką naganę.

- Przeszkadza ci to.

- Wiesz, że czasem irytują mnie zachowania Jamesa…

- Ala go nie powstrzymujesz – syknął Black ze złością. Drgnął, widząc, że Remus porusza się przez sen, mamrocząc coś. Syriusz wyplątał się z ramion chrześniaka i wstał, rzucając na kochane osoby zaklęcie, by nie przeszkodzić im we śnie krzykami, na które się zapowiadało. Spojrzał na Lily wyczekująco. Ona westchnęła tylko i założyła nogę na nogę.

- James nie przepada za Harrym. Wiesz o tym doskonale.

- Tak, wiem. I to tylko dlatego, że Harry mu przypomina samego siebie.

- To nie tylko dlatego – pokręciła głową. – James jest wściekły na samego siebie, ale trudno karać się za błędy. Lepiej obwinić kogoś innego. A że Harry mu siebie przypomina, karze jego za swoje nieposłuszeństwo.

- Nieposłuszeństwo? – zamrugał Black.

- Gdyby James nie sprzeciwił się i gdyby został w zamku, Harry Willow nie umarłby za niego – wyjaśniła z westchnięciem. – To głupie, ale James robi to, by nie zwariować.

- Rani własne dziecko, by sobie ulżyć. Tego to już kompletnie nie rozumiem – warknął Syriusz, patrząc na nią wściekłym wzrokiem. – Poza tym, gdy Harry był mały, nie zachowywał się w taki sposób. Póki nie urodził się Harres…

- Właśnie. James ciągle widzi w Harresie Harry’ego Willowa. Stara się dopieścić go, żeby zmazać swoje winy.

- I przy okazji niszczy życie swojego drugiego dziecka – Syriusz potrząsnął głową, zdając sobie sprawę z czegoś innego. – Harry poszedł w odstawkę już podczas ciąży.

- To nie tak – szepnęła Lily. – Źle znosiłam drugą ciążę. Wszystko mnie bolało, a Harry był bardzo żywym dzieckiem. James starał się jakoś go uspokoić, dawał mu kary za złe zachowanie, a ja po prostu nie miałam siły się nim w ogóle interesować.

Syriusz zacisnął zęby, by powstrzymać się od powiedzenia czegoś niemiłego na temat egoizmu obu rodziców. Potrząsnął głową i odgarnął czarne włosy z oczu, zerkając na kobietę bystro i z pewną determinacją.

- Odbiorę wam Harry’ego.

Lily zmarszczyła brwi, nie rozumiejąc w pierwszej chwili, o co mu chodzi.

- Jak to?

- Normalnie. Zamierzam powiadomić Ministerstwo o waszych metodach wychowawczych. Myślę, że mam duże szanse, zważywszy na to, że James uderzył Harry’ego na oczach świadków, którzy mogą zeznawać na moją korzyść.

- Ale to oznacza… że odbiorą nam również Harresa – przeraziła się Lily, patrząc na niego z niedowierzaniem. – Nie możesz tego zrobić.

- Nie mogę? Jestem ojcem chrzestnym Harry’ego, mam duże zaplecze pieniężne, niezły dom w Stanach i Anglii… Nigdy go nie uderzyłem i wszyscy mogą poświadczyć, że Harry mnie uwielbia.

- A Harres?

Syriusz spojrzał na nią zirytowany. Jak ona może myśleć tylko o jednym dziecku? Tylko po to, by ją zezłościć, wzruszył ramionami.

- Mało mnie to obchodzi. Może trafi do jakiejś rodziny zastępczej, może do mugolskiego sierocińca… Mało możliwe, że zajmą się nim dziadkowie – skłamał. – Są starzy, nie mają wielu pieniędzy, więc…

- Syriuszu, błagam, nie możesz…

- Mogę i zrobię to… jeśli zobaczę jeszcze jedną taką sytuację. Jeśli będziecie dobrze odnosić się do Harry’ego to może, ale tylko może, nie zgłoszę tego do Ministerstwa. Ach, i macie nie utrudniać mi widywania się z nim. Jeśli będę chciał zabrać go gdzieś na wakacje, macie się zgodzić.

Lily zacisnęła usta, ale po paru sekundach pokiwała głową. Wstała z dumnie uniesioną głową i podeszła do kominka.

- Dumbledore powiedział, że macie się ogarnąć i przenieść kominkiem do kwatery. O dwudziestej jest zebranie, a po nim wasza dwójka może wrócić do siebie.

Syriusz pokiwał głową i uśmiechnął się z satysfakcją, gdy zniknęła w płomieniach. Na pewno nie dwójka. Zerknął na kanapę i dwie ukochane osoby. Trójka. 

^^^

Komentujcie! Po 20 komentarzach zaczynam pisać kolejny rozdział (nie obiecuję już, że wstawię od razu po tylu komentarzach, bo się nauczyłam, że jesteście w stanie napisać je w ciągu jednego dnia ^^).