6. Wodospad mieniący się tęczą

Hejka wszystkim!
Sprężyłam się, zignorowałam brata, który chciał kolację (duży jest, ma rączki, nie ma tak dobrze ;)) i oto udało mi się napisać rozdział. Mam nadzieję, że bardzo dużo błędów nie będzie, ale na pewno się zdarzą. Kolejny, dopiero za jakiś tydzień, bo jadę na wycieczkę klasową na cały tydzień. Ale dodam go tylko jeśli będzie powiedzmy... koło 25 komentarzy ;) Ostatnio was nie doceniłam. Naprawdę niezmiernie się cieszę, że jest was tak dużo. Kocham was normalnie! ^^
No dobra, koniec czułości, zapraszam na rozdział ;)
Rozdział zbetowany
^^^

Coś zaszeleściło cicho w pokoju, wyrywając Remusa ze snu. Wsłuchał się chwilę w ciszę i westchnął, stwierdzając, że chyba mu się przesłyszało. Przewrócił się na drugi bok, twarzą do ściany i w następnej chwili niemal krzyknął, gdy poczuł czyjąś dłoń na nodze. Odwrócił się natychmiast na plecy i sięgnął spanikowany po włącznik lampki nocnej.

- Syriusz! – syknął, gdy zobaczył, że to jego przyjaciel wdrapuje się na łóżko, przechodząc nad nim, by położyć się koło ściany. – Przestraszyłeś mnie! Gdzieś ty się podziewał?

- Byłem coś załatwić – mruknął cicho Black, układając się obok Lupina i nakrywając jego kołdrą. Remus nie skomentował jego zachowania, tylko przysunął się bliżej niego, by nie spaść z, bądź co bądź, jednoosobowego łóżka.

- Szukałem cię, wiesz. Łaziłem dobrą godzinę po Norze, całej okolicy, byłem nawet na Pokątnej i w Hogsmeade. Jak mogłeś tak po prostu wstać, wyjść bez słowa i nie wracać do… - spojrzał na zegar, - trzeciej nad ranem?

- Przepraszam. Musiałem to załatwić jak najszybciej, żeby jutro nie było wątpliwości.

- Co załatwić?

- Zostaję.

Remus wlepił zdumione spojrzenie w przyjaciela, zastanawiając się, czy aby na pewno dobrze usłyszał.

- Co? – spytał dla pewności.

- Zostaję. Z tobą i Harrym. Przemyślałem wszystko i… miałeś rację. Uciekałem. Ale obiecuję, że już nie będę – spojrzał na niego ze szczerością w oczach. – Zostanę z wami na dobre i na złe.

- Chcesz przez to powiedzieć…

- Tak. Chcę spróbować. Nie wiem jeszcze, czy Cię kocham, ale na pewno mi na tobie bardzo zależy. Chcę, żebyś był szczęśliwy, a jeśli to zależy od tego, czy zostanę w kraju, to chyba nie powinienem się wahać, prawda?

Remus nie potrafił oderwać niedowierzającego spojrzenia od Blacka. Przez chwilę rozważał myśl, czy to nie jest sen, ale w głębi siebie wiedział, że to prawda. Syriusz zostaje w Anglii. Dla niego. Poczuł, że łzy próbują napłynąć do jego oczu, więc odwrócił wzrok i odchrząknął.

- Rozmawiałeś z Dumbledorem?

- Tak. Powiedział, że skoro tak uznałem, to mogę pomóc w obronie Hogwartu. Powiedział, że zamierza umówić się z Ministerstwem, by w szkole mogło zostać parę zaufanych osób, w charakterze ochrony. Potem zafiukałem do Johna i szefa. Oboje byli niepocieszeni, ale powiedzieli, że dają sobie radę z rekrutacją pomocy, a szef dodał, że cały czas będzie tam na mnie czekać miejsce.

- Nie dziwne – stwierdził Remus. – Jesteś świetnym aurorem. Na pewno będzie tam ciebie brakować.

- To nie jest ważne – mruknął Syriusz i posłał mu szeroki uśmiech, który sprawił, że policzki Lupina lekko poróżowiały. Black uniósł lekko brew na ten widok i dopiero teraz zdał sobie sprawę, że jego przyjaciel często tak reagował na jego uśmiech. Jakże był ślepy, że tego nie zauważył. – Poza tym, rozmawiałem z Dumbledorem na temat Harry’ego. Nie było go wczoraj, gdy James uderzył Młodego, ale gdy się o tym dowiedział, Merlinie, dawno nie widziałem go tak zdenerwowanego. To było aż przerażające – jęknął Black kręcąc lekko głową. Remus zachichotał cicho, ale mu nie przerywał. – Powiedział, że pomoże mi, jeśli spróbuję odebrać Harry’ego rodzicom.

Lupin natychmiast przestał się uśmiechać.

- Jak to? Zamierzasz… właściwie, co zamierzasz zrobić?

- Powiadomić Wizengamot, to chyba oczywiste. James nadużywa władzy nad Harrym. Gdybym powiedział, co dokładnie się dzieje, jestem pewny, że odebraliby obu chłopców rodzicom.

- Harresa też?

- Aha, nie chcieliby ryzykować. A wtedy ja wystąpiłbym z prośbą o opiekę nad Harrym – spojrzał na Lupina i westchnął, widząc jego zmarszczone brwi. – Harres prawdopodobnie zostałby z dziadkami.

- Nie zająłbyś się nim – to nie było pytanie.

- Oczywiście, że nie – parsknął Syriusz. – Wiesz, że staram się jak mogę, by ujarzmić trochę mój złośliwy charakter, ale jego po postu nie jestem w stanie znieść. Prędzej bym wypatroszył i powiesił gówniarza za wnętrzności, niż zajął w odpowiedni sposób.

- Zdajesz sobie sprawę, że Harry, gdy przestanie być pod presją rodziców, może się zmienić? Może być bardziej, no nie wiem, pewny siebie, może złośliwy, różnie może się stać.

- Remi, przecież mówimy o Harrym. To kochane dziecko. Nie wyobrażam sobie, że mógłby się zachowywać jak Harres.

- Nie mówię, że będzie z nim tak źle – uśmiechnął się Remus. – Wiesz, że też go uwielbiam. Ale jest nastolatkiem, a to wiek buntu.

- Uważasz, że sobie nie poradzę? – zapytał zdumiony Black.

- Oczywiście, że sobie poradzisz. Ale pomyśl. Harry był praktycznie wychowany przez ciebie. Zaczynasz kumać? – zaśmiał się Remus, a oczy Syriusza błysnęły rozbawieniem.

- Będzie kochany i grzeczny, jak ojciec chrzestny.

- Oczywiście.

Zapadła chwila ciszy. Patrzyli sobie w oczy, a Syriusz coraz mocniej czuł, jak blisko jest Lupina. Wiedział, że wystarczyłoby, gdyby przesunął nogę o cal, ich stopy by się zetknęły, a gdyby poruszył ręką, mógłby dotknąć jego dłoni. Uśmiechnął się lekko i zdał sobie sprawę, jak łatwo wpływać na jego uczucia. Wystarczyło, że Remus bez żadnych zobowiązań powiedział mu, że się w nim kocha, a on już zaczynał czuć jakieś dziwne motylki w brzuchu. Westchnął cicho i stwierdził, że spontaniczna decyzja o zostaniu w kraju była najlepszą decyzją w jego życiu. Powoli uniósł rękę i objął Remusa, kładąc dłoń na jego plecach. Wyszczerzył się, widząc, jak oczy Lupina rozszerzają się, a po chwili na jego usta wpływa zdumiewająco nieśmiały uśmiech. Lunatyk przysunął się bliżej, ale w następnej chwili jęknął, gdy ich nogi się zetknęły.

- Uch, masz lodowate stopy – jęknął wilkołak, a Syriusz roześmiał się radośnie.

- Więc mi je ogrzej.

Lupin zaśmiał się cicho i objął go w pasie, delektując ciepłem kochanej osoby. Długo patrzył na przyjaciela, zastanawiając się, jak to możliwe, że w ciągu paru godzin przeszli od przyjaźni do tego. Nie żeby narzekał. Absolutnie i niezaprzeczalnie mu się to podobało. Przysunął bliżej twarz i musnął nosem policzek Blacka. Uśmiechnął się szeroko, widząc roziskrzone spojrzenie przyjaciela. A może za niedługo kochanka…?

- Chyba… powinniśmy iść spać – szepnął Syriusz, wyrywając Lupina z przyjemnych myśli. – Chcesz, żebym cię pocałował?

- Chcę, żebyś nigdy więcej o to nie pytał, tylko zwyczajnie to robił – mruknął Remus i zaśmiał się, gdy Black uniósł brew.

- Stałeś się… odważniejszy.

- To źle?

- Nie. Podoba mi się to – zamruczał Syriusz, najbardziej uwodzicielskim tonem, na jaki było go stać. Lupin zachichotał wesoło i delikatnie musnął ustami wargi Blacka. Nie pogłębiał pocałunku, ale mimo to czuł, że animag oddycha trochę bardziej nierówno niż wcześniej. Odsunął się po paru sekundach i nie mógł powstrzymać cichego chichotu.

- A to ci się podobało?

- Hymm, a nie czujesz? – westchnął Łapa, poruszając sugestywnie biodrami. To było za wiele dla Lupina. Oblał się szkarłatnym rumieńcem i schował lekko twarz w poduszkę. Zignorował łagodny śmiech przyjaciela i dopiero, gdy poczuł na skroni delikatny pocałunek, podniósł wzrok. Szaro-błękitne oczy Syriusza lśniły wewnętrznym światłem, sprawiając, że Remus poczuł, że zakochuje się jeszcze mocniej niż wcześniej.

- Gaśmy światło i chodźmy spać, Lunio. Jutro rano porozmawiamy.

                                                                            ***

Harry obudził się, czując delikatne łaskotanie na nosie. Natychmiast spiął się, bardziej czujny, ale zaraz rozluźnił, słysząc chichot bliźniaków. Uchylił powieki i uśmiechnął się lekko niepewnie, na widok szerokich wyszczerzy rudzielców.

- Mama kazała wszystkich obudzić. Masz szczęście, że zareagowałeś na piórko, bo inaczej byłbyś mokry.

Harry uśmiechnął się odrobinę szerzej i usiadł, rozbudzając do końca. Szybko wyskoczył z łóżka i zaczął ubierać. Chciał jeszcze porozmawiać z Blackiem i miał nadzieję, że uda mu się nakłonić mężczyznę na rozmowę w cztery oczy. Przecież dzisiaj wyjeżdżał. Nie może puścić go tak zwyczajnie do Stanów i nie powiedzieć prawdy. Wciągając na siebie spodnie, pomyślał, że mógłby też powiedzieć Remusowi. Może ta wspólna tajemnica skłoni Lupina do wyjawienia Blackowi uczuć. Harry ciągle jeszcze miał nadzieję, że uda mu się jakoś zeswatać tą dwójkę.

Schodząc na dół, pomyślał, że obaj mężczyźni są dla siebie stworzeni. Pamiętał, że tylko Lupin potrafił, jako tako okiełznać Syriusza, a Black potrafił rozbawić Lunatyka. Jeśli oni nie są swoimi drugimi połówkami, to Harry nie wiedział, kto w takim razie mógłby być.

Wszedł do salonu, gdzie już większość domowników siedziała przy stole i zaczynała śniadanie. Rozejrzał się lekko, ale nigdzie nie mógł dostrzec ani Syriusza ani Remusa. Zmarszczył lekko brwi i spojrzał na jedzące osoby z pytaniem w oczach. Napotkał wzrok Jamesa, który uśmiechnął się lekko złośliwie.

- Szukasz Blacka? Nie ma go już. Pojechał. Naprawdę myślałeś, że tak mu na tobie zależy?

Harry zamarł, gdy dotarł do niego sens słów jego ojca. Pokręcił powoli głową, nie wierząc w to. Nawet się nie pożegnał? Zwyczajnie pojechał? Bez słowa? To było niemożliwe. Cofnął się o krok, gdy gwałtowny ból rozdarł jego pierś. Myślał, że Syriuszowi na nim zależy, że go kocha, że nigdy nie zrani. Jak Black mógł zrobić coś takiego? Jak mógł…?

Z ust Harry’ego wyrwał się cichy szloch, który zwrócił uwagę wszystkich osób. Chłopak nie czekał na żadne wyjaśnienia. Odwrócił się na pięcie i wybiegł czym prędzej z domu, biegnąc po prostu przed siebie, nie patrząc, bo łzy zalewały jego oczy. Przez chwilę jeszcze słyszał nawoływania rodziców i państwa Weasley, ale zignorował ich, zagłębiając się coraz dalej w las wokół Nory. Nie zamierzał zawracać.

                                                                              ***

Wpadające przez okno słońce, przedarło się przez zasłony i dotarło aż do oczu Remusa, wyrywając go z przyjemnego snu. Zamruczał lekko, mając ochotę wrócić do sennych marzeń, gdy nagle poczuł czyjąś dłoń, sunącą po jego brzuchu. Uśmiechnął się delikatnie i uchylił powieki, zerkając na rozłożonego koło niego Blacka.

- Dzień dobry – zamruczał Syriusz, nie przestając gładzić wilkołaka pod koszulką. Patrzył na przyjaciela z przymrużonymi z zadowolenia oczami i najwidoczniej ani myślał przerywać czynności. Nie żeby Remusowi to przeszkadzało.

- Hej – szepnął Lupin i odwrócił się na bok, twarzą do animaga. – Nie zmieniłeś zdania, prawda?

- Jakbym zmienił, już by mnie tu nie było – odparł Syriusz, przysuwając się nieco bliżej. – Słodko wyglądasz, gdy śpisz.

Lupin skrzywił się lekko i spojrzał na niego z niedowierzaniem.

- Obserwowałeś mnie?

- Każdy twój ruch – zamruczał Black. – Mówisz przez sen.

- Naprawdę? Nigdy nikt na to nie zwrócił uwagi.

- Bo raczej szepczesz. Szeptałeś moje imię. Śniło ci się coś ciekawego? – zapytał z sugestywnym błyskiem w oku.

- O, tak. Bardzo ciekawego – uśmiechnął się Remus. – I przyjemnego.

- Ach, tak?

- Taaaak.

Syriusz zamruczał cicho i z szelmowskim uśmiechem przysunął się jeszcze bliżej wilkołaka, po czym pocałował go delikatnie. Po paru sekundach niepewnych pocałunków, Lupin uchylił odrobinę usta, wpuszczając do środka ciekawski język Blacka. Oboje jęknęli, porażeni nowymi doznaniami. Zachłannie badali swoje usta, poznając siebie nawzajem. W końcu jednak zaczęło brakować im powietrza, więc Syriusz, z ogromną niechęcią, odsunął się. Westchnął cicho i opadł niemal bezwładnie na poduszkę, próbując uspokoić rozedrgane serce. Spojrzał na Remusa, który odsunął się i położył na plecach, oddychając głęboko, by się uspokoić.

- Jak wielki masz problem? – zapytał Black, a Lupin spojrzał na niego z lekkim oburzeniem.

- Większy niż twój.

Syriusz parsknął głośno i ponownie przysunął się do niego.

- Jasne. A mogę sprawdzić?

- A idź ty zboczeńcu! – mruknął Lunatyk, mimo że na jego ustach pojawił się szeroki uśmiech.

- No pozwól mi – zachichotał Syriusz. – Jestem ciekawy świata. Zrób mi tą, ekhem, przyjemność i daj mi poodkrywać.

Remus wybuchnął śmiechem i odwrócił się do niego plecami.

- Jeśli teraz coś zaczniemy, nie będę w stanie się powstrzymać.

- Przed czym? – szepnął Black uwodzicielsko, robiąc wszystko, by wyprowadzić Lupina z kontroli. Przywarł do pleców przyjaciela i pocałował go w szyję, tuż pod uchem. Remus wciągnął gwałtownie powietrze i już chciał odwrócić się, wbić ustami w wargi Syriusza i kochać z nim do upadłego, gdy nagle ktoś zapukał do drzwi.

Obaj mężczyźni powstrzymali jęk i odsunęli się od siebie.

- Tak? – zawołał Remus.

- Mama kazała wszystkich obudzić – rozległ się głos Freda bądź George’a.

- Już wstajemy!

Rozległa się cisza, więc Lupin odwrócił się do niezadowolonego Syriusza. Widząc tą minę, pocałował go delikatnie w usta i uśmiechnął się.

- Skoro zostajesz, możemy kontynuować wieczorem. I jutro. I pojutrze. I…

- Zrozumiałem – zaśmiał się Black i zaczął wyplątywać z pościeli.

Po paru chwilach oboje byli już niemal całkiem ubrani. Syriusz właśnie miał naciągnąć na siebie świeżą koszulkę, gdy na dole rozległy się krzyki. Mężczyźni spojrzeli na siebie i w momencie wybiegli na korytarz, a później schodami na dół. Już na klatce schodowej dało się słyszeć przekleństwa Jamesa. Syriusz natychmiast podszedł do drzwi i zauważył w oddali znikającego między drzewami Harry’ego. Niewiele myśląc rzucił się za nim w pogoń, w biegu wciągając na siebie trzymaną w rękach koszulkę.

- Syriusz! – zatrzymał go na moment głos Remusa.

- Przyprowadzę go!

Zignorował obraźliwe słowa byłego przyjaciela, kierowane w stronę jego syna i wbiegł między drzewa, mając nadzieję, że zdąży znaleźć ukochanego chrześniaka, zanim ten zrobi coś całkowicie głupiego.

                                                                            ***

Nie miał pojęcia ile biegł, ani ile czasu później szedł. Słońce było już w zenicie, więc podejrzewał, że naprawdę dość długo. Z dwie, trzy godziny. Przez ostatnie piętnaście minut trzymał się brzegu dość rwącej rzeczki, przy każdej sposobności mocząc nogi i chłodnej wodzie. Było okrutnie duszno, zbliżała się burza, a on nie miał ani ochoty wracać, ani pojęcia, jak wrócić. Zdążył już dawno stracić z oczu Norę i krzyczącego za nim ojca. Teraz, gdy Black wyjechał do Ameryki, nic nie trzymało go z rodziną. Miał ochotę ruszyć za chrzestnym, ale zarazem wielki ból w sercu mu na to nie pozwalał. Czuł ogromną urazę do Syriusza za to, że go zostawił. Harry rozumiał, że Łapa mógł czuć się źle w obecności Jamesa, który za każdym razem próbował go wyprowadzić z równowagi, ale to przecież nie oznacza, że może tak po prostu wyjechać, bez pożegnania. To bolało bardziej, niż każde złe słowo ojca. Myślał, że Syriuszowi na nim zależy, że go kocha, a teraz się okazuje, że mężczyźnie zależy tylko na jego własnym komforcie psychicznym.

Harry przestał już płakać, wiedząc, że to mu niczego nie ułatwi. Spojrzał przed siebie i ze zdumieniem dostrzegł, że zaczyna zbliżać się do wielkiego wodospadu. Wokół spadającej wody była polanka, a dookoła dość gęsty las. Promienie słońca odbijały się w spadających kropelkach, sprawiając, że wszystko dookoła lśniło tęczowym blaskiem. Harry momentalnie poczuł, że coś go przyciąga w tamtą stronę. Zapomniał o swoich wcześniejszych smutkach, zaaferowany nowym, niesamowitym widokiem. Klif, z którego spływała woda, był porośnięty mnóstwem roślin, cały obrośnięty jakimś niezwykłym gatunkiem kwiatów, które zdawały się mienić tęczą. Harry miał wrażenie, że ta tęcza coś oznacza. Nagle w jego mózgu wytworzył się obraz profesora Woulda i Anastazji Collins. Oboje władali żywiołami i w oczach obojga można było zobaczyć przebłysk wielu kolorów. Potter pomyślał, że pewnie w jego oczach również.

Ten tęczowy krajobraz musiał coś oznaczać. Harry przyjrzał się bliżej wodospadowi od razu zauważył, że za spadającą wodą znajduje się jaskinia. Zaciekawiony, podszedł do płynącej rzeki i zaczął przechodzić po kamieniach w stronę środka strumyka. Woda w tym miejscu nie była bardzo głęboka, ale dość rwąca. W końcu stanął na środkowym kamieniu, który znajdował się idealnie naprzeciw wejścia do jaskini, zasłoniętego przez wodę. Nie musiał długo zastanawiać się, co robić. Uniósł ręce i sekundę później wiedział, że jego oczy robią się niebieskie. Woda zaczęła rozchylać się, tworząc wejście do środka. Harry skupił się jeszcze mocniej i odbił od śliskiego kamienia, chwilę szybował w powietrzu i w końcu opadł na podłodze jaskini.

Ciemny korytarz prowadził w głąb ziemi, lekko w dół i przed niego. Nie wahał się ani chwili, podejrzewając, gdzie się właśnie znajduje. Przypomniał sobie o legendzie, którą mu kiedyś opowiedział Would. Mówiła ona o władcy żywiołów, zamkniętym w Pałacu Żywiołów, który ukryty był przed ludźmi, nieumiejącymi władać żywiołami. Harry podejrzewał, że niewiele osób spróbowałoby przedostać się przez spadającą wodę, w obawie, że utoną. Jemu przyszło to z łatwością.

Po paru minutach marszu, wokół niego zrobiło się całkiem ciemno. Wyciągnął wtedy rękę i na jego dłoni zapłonął jasny ogień. Ruszył dalej, czując, jak jego serce wali coraz mocniej.

Nie miał pojęcia, ile szedł, ale zdawałoby się, że po chwili, dotarł do końca korytarza. Uniósł rękę i kamień momentalnie się skruszył, ukazując mu środek Pałacu Żywiołów.

Znajdował się w półokrągłej komnacie, pełnej złota i kolorów tęczy. Była ona okrągła, a szklany sufit ukazywał wnętrze jakiegoś jeziora. Na środku znajdował się długi stół, z wieloma ozdobnymi krzesłami, a nieco z boku stolik do kawy, otoczony bordowymi kanapami, które wyglądały na bardzo wygodne. Półokrągła ściana naprzeciw drzwi miała w sobie pięć wejść. Każde było w jakiś sposób zapieczętowane.

Harry postanowił zbadać wnętrze każdych. Podszedł do pierwszych, które były wykonane z drewna lipy*. Chłopak nie wiedział, skąd ma takie przeświadczenie, ale po prostu był tego pewny. Na klamce widniał znaczek ptaka. Gdy Harry przyjrzał się mu bliżej, stwierdził, że to bocian**. Zaciekawiony, chwycił klamkę. Drzwi błysnęły oślepiającym blaskiem, ale nic mu się nie stało, więc postanowił je otworzyć. Znalazł się w szerokim korytarzu, pełnym wielkich obrazów, przedstawiających sceny z różnych mitologii i religii, w którym były kolejne drzwi. Dwa po prawej, dwa po lewej i jedne na samym końcu. Harry otworzył pierwsze z brzegu i zajrzał do środka. Był to spory pokój, z wielkim łożem na środku i przejściem do łazienki. Cały był utrzymany w kolorach zielonych i czarnych, dając wrażenie, że jest się na łonie natury, blisko lasu. Harry pomyślał, że to wnętrze pasuje do maga ziemi. Gdy otworzył drugie, zauważył, że pokój jest identyczny jak poprzedni, z tym, że wszystko było utrzymane w kolorze błękitnym i granatowym – dla maga wody. Trzeci był w kolorach czerwonych i pomarańczowych, sprawiając wrażenie, że weszło się prosto w ognisko, a czwarty – w bieli i jaśniutkim błękicie. Ostatni pokój na końcu korytarza, ciekawił Harry’ego najbardziej. Skoro były cztery pokoje dla czterech żywiołów, to jaki mógł być ten ostatni? Otworzył dość masywne drzwi, cięższe od poprzednich i oniemiał. Pokój okazał się wielką komnatą, gdzie znajdowały się wszystkie kolory tęczy, ale nie tak, że wglądał, jak wielka zbierania barw. Przeciwnie. Wszystkie kolory były blade, delikatne, nie biły po oczach, jak na przykład w pokoju maga ognia. Wydawało się, że Harry wszedł do jakiejś oazy spokoju.

Komnata była dwa razy większa, niż inne pokoje. Na środku stało olbrzymie łóżko z baldachimem, które spokojnie mogłoby pomieścić pięć osób. Z boku były drzwi do łazienki, urządzonej z takim samym stylem jak pokój, w której był niewielki basen, a nie wanna, a sufit był ze szkła, jak w pierwszej komnacie. Harry zadarł głowę, przyglądając się przez moment pływającym nad nim rybom. Po chwili stwierdził, że spokojnie mógłby tu zamieszkać i nigdy już nie wyjść. Usiadł na moment na wielkim łożu, oglądając komodę, ozdobioną wieloma zawijas tymi wzorami, biurko, które wyglądało niezwykle majestatycznie i w końcu spojrzał na szafę, stojącą koło drzwi. Zaciekawiony, wstał i uchylił jedno skrzydło. Cała szafa była wypełniona pięknymi szatami i zdawało się, że można wejść do środka, jak do wielkiej garderoby. Harry dotknął niepewnie jednej z tkanin i pomyślał, że ubranie czegoś takiego mogłoby być nawet lepsze niż seks.

Gdy tylko ta myśl pojawiła się w jego głowie, zarumienił się i czym prędzej zamknął szafę. Stwierdzając, że ma jeszcze wiele do zwiedzenia, wyszedł z komnaty na korytarz, a później do sali. Spojrzał na kolejne drzwi. Były z drewna bananowca***, choć ponownie nie wiedział, skąd ta pewność. Klamka była zwykła, nie wyróżniała się niczym szczególnym. Gdy Harry ją chwycił, nagle poczuł, jakby przez jego ciało przeszedł prąd, a przed jego oczami pojawiły się wspomnienia wszystkich momentów, gdy miał styczność z jakimiś magicznymi stworzeniami. Gdy dostrzegł wspomnienie, jak uwalnia Hardodzioba, prąd zniknął i zamek kliknął, sprawiając, że drzwi się otworzyły. Był w kuchni, ale nie byle jakiej. Była utrzymana w kolorach brązowych i czarnych, tylko blade ściany nadawały jej odrobiny jasności. Kuchnia była ogromna i Harry pomyślał, że kiedyś Panowie Żywiołów mogli wystawiać naprawdę wielkie bankiety. Nagle Potter poczuł, że jest obserwowany. Rozejrzał się uważniej i dostrzegł między blatami niewielkie istoty wielkości przedramienia. Zamrugał zdumiony. Stworzenia miały niewielkie przezroczyste skrzydełka, które mieniły się tęczą. Ich oczy były duże i kolorowe. Jeden z nich podleciał bliżej i ukłonił się lekko. Wyglądał na szefa.

- Lennox wita szanownego Pana Żywiołów i uniżenie prosi o łaskę, by nasz ród Elfów Żywiołów mógł pozostać przy Panu i służyć mu radą, czynem i mądrością – powiedziało stworzonko, kłaniając się jeszcze głębiej. Harry’ego na moment wmurowało. Po paru sekundach ciszy, elf niepewnie uniósł spojrzenie szaro-różowych oczu, których kolory mieszały się ze sobą jak wir. Potter odchrząknął i otworzył usta, ale nic nie powiedział, nie mając pojęcia, co w ogóle mógłby powiedzieć.

- Ja…

- Błagam Panie, nie każ nam opuszczać naszego domu – prosił Lennox ze strachem w głosie.

- Nie, nie. Oczywiście, że możecie zostać. Po prostu, nie spodziewałem się… um… w ogóle… ech – uśmiechnął się niepewnie i nagle wpadł na pomysł, że skoro elfy wiedzą o żywiołach i każdym innym aspekcie, mogą go czegoś nauczyć.

- Czy… możecie mi już teraz służyć radą? – zapytał.

- Oczywiście Panie, pytaj o co tylko zapragniesz – zapewnił Lennox, a reszta elfów wychyliła się ze swoich kryjówek, by przyjrzeć się bliżej ich gościowi.

- Nie mów do mnie „Panie”. Mam na imię Harry.

- Ale… w porządku, Harry – uśmiechnął się Lennox. – Co chcesz wiedzieć?

- Co się kryje za resztą drzwi?

- Pokażę, jeśli Pan, znaczy ty, sobie tego życzysz.

Harry skinął głową i odwrócił się. Elf wyfrunął za nim i dopiero teraz Potter się mu przyjrzał. Miał jaśniutkie, niemal białe włosy i te szaro-różowe oczy. Chłopak zauważył, że wszystkie mają taki rodzaj oczu. Nie miały jednolitego koloru, tylko mieszały się różne, jakby ktoś wlał farbę, zamieszał dwa razy i zostawił w taki sposób.

- Jedne drzwi prowadzą do sypialni, drugie – do kuchni – zaczął elf. – Trzecie prowadzą do biblioteki, czwarte do Sali Równowagi, a ostatnie do laboratorium.

Harry pokiwał lekko głową i przyjrzał się kolejnym drzwiom. Te do biblioteki były z drzewa jesionowego****, do tajemniczej sali z gruszy*****, a do laboratorium z morwy******.

- Czy jest za nimi coś niebezpiecznego?

- Nie mogę powiedzieć – szepnął elf i jakby skulił się, gotów do batów. – Pan Żywiołów sam musi poznać sekrety Pałacu.

- Rozumiem.

Lennox odleciał w stronę kuchni, a Harry stał przez chwilę, zastanawiając się, czy to dobry pomysł sprawdzać, co jest w środku. Zerknął w górę i dostrzegł, że woda w jeziorze nad Pałacem jest dziwnie zmącona. To mu przypomniało o wydarzeniach sprzed kilku godzin. Poczuł gwałtowny smutek, więc odwrócił się i opadł na bordową kanapę, kuląc się na niej lekko. Nie chciał wracać do Nory. Tu było naprawdę wspaniale. Miał dostęp do spania, jedzenia, wiedzy. Mógłby zostać tu na wieczność, nauczyć się wszystkiego, co tylko może, a potem wrócić w chwale i zmieść Voldemorta z powierzchni ziemi… Zachichotał cicho i pokręcił głową. Jedno mu tylko nie dawało spokoju. Jeśli Syriusz naprawdę wyjechał, to oznaczało, że Remus znowu został sam jak palec. Harry wiedział, że wilkołakowi również na nim zależy, a biorąc pod uwagę fakt, że nie miał już nikogo więcej, mógłby naprawdę przeżyć zniknięcie Harry’ego. Chłopiec westchnął i powoli wstał. Nie mógł tu zostać na zawsze. To byłoby nie fair, nie tylko do Remusa, ale też do dziadków, którzy kochali go całym sercem. Odetchnął ponownie i skierował się do kuchni.

- Przepraszam – szepnął, wkładając głowę do środka. Elfy natychmiast się pochowały. – Czy mógłby mi ktoś powiedzieć, jak stąd wyjść?

Lennox podfrunął do niego niepewnie i podał malutki naszyjnik w kształcie języka ognia. Elf uśmiechnął się lekko i ukłonił.

- Dzięki niemu możesz się teleportować w każde miejsce, wystarczy, że o nim pomyślisz.

- Dziękuję – uśmiechnął się Harry szeroko. Spojrzał na wisiorek i obrysował go lekko palcami. – Będę tu często wpadał.

- Zapraszamy – szepnął Lennox i czym prędzej odleciał.

Chłopak wyszedł z kuchni i chwilę przyglądał się wisiorkowi, zastanawiając się jednocześnie, dlaczego elfy tak źle na niego reagują. W końcu pokręcił głową, założył prezent na szyję i pomyślał o wodospadzie. Poczuł szarpnięcie w okolicach pępka i bez charakterystycznego trzasku wylądował na trawie, na niewielkiej polance, pod wodospadem. Zmarszczył nos, czując na policzkach mocny deszcz. Już miał pomyśleć o Norze, gdy do jego uszu dotarł przytłumiony głos.

**********************************************************************************

*spokój wewnętrzny, natchnienie, piękno

**m. in. Symbol czystości

***symbol obfitości, dostatku, luksusu

**** stabilność, mądrość, doświadczenie

***** harmonia, równowaga

****** wytrwałość, stanowczość, cierpliwość, pracowitość

^^^

Pamiętajcie zostawić komentarz!!! Buziaki ^^