2. Spokojne chwile

Cześć wszystkim!

Tak jak obiecałam to ilość waszych komentarzy decyduje o szybkości dodania kolejnego rozdziału. Jest dość szybko, jak sądzę,więc trzymajcie tak dalej ;) 

Chciałabym też napisać, że dostałam maila od Karahaaa, która prosiła, czy może opublikować HP i PDP na Wattpad. Zgodziłam się, także jak ktoś ma ochotę, zapraszam. Za niedługo dodam w informacji linka. 

Zaczęłam też poprawiać początkowe rozdziałby, gdyż jak je niedawno przeczytałam to aż się zaczęłam śmiać. Nie ma tam zbyt wielu zamian, głównie gramatyczne i stylistyczne, ale mogą się pojawić, np. jakieś dodatkowe dialogi. Fabuła jednak się nie zmieni.

A teraz zapraszam do czytania i zachęcam, by komentować ;)

Zbetowała carmendraconi

^^^ 

Harry wyszedł z łazienki całkiem odprężony i gotowy, by stawić czoło uczniom Hogwartu. Przebrał się szybko, chwycił różdżkę i już miał wyjść, gdy drzwi do dormitorium otworzyły się szeroko. Do środka wpadł jak burza Ron, obrzucając go tylko lekko pogardliwym spojrzeniem, chwycił wierzchnią szatę i wybiegł szybciej niż wszedł. Harry zacisnął wargi, czując lekkie dławienie w gardle. Tyle razy, w czasach Huncwotów, myślał, jak będzie wspaniale, gdy już spotka się z przyjaciółmi, a wszystko stanie się odrobinę mniej skomplikowane. Widocznie nie będzie mu dane cieszenie się obecnością przyjaciół.

Westchnął i wyszedł z pokoju, zbiegając po schodach do Pokoju Wspólnego. Przeszedł przez niego, unikając spojrzeń domowników i wyszedł przez portret. Doskonale zdawał sobie sprawę z przerażonych i lekko szyderczych spojrzeń. Podejrzewał, że jest to wina tego, co stało się po Turnieju. W skrzydle szpitalnym nie miał dostępu do „Proroka” i podejrzewał, że to w nim znajdzie wyjaśnienie dziwnego zachowania współlokatorów. Zawsze patrzyli na niego raczej obojętnie, ewentualnie z niechęcią, ale nigdy z czystą wrogością. Tylko gdzie mógłby znaleźć „Proroka” z poprzednich paru dni? Po chwili skręcił w stronę biblioteki, gdzie miał nadzieję będzie jakiś egzemplarz.

Biblioteka, jak zawsze była dość ciemna, a z uwagi na koniec roku, nie było w niej wielu uczniów. Harry w końcu odnalazł dział, w którym znajdowały się wszystkie wydania „Proroka” z ostatnich parędziesięciu lat. Znajdowały się na półkach w pudłach, oznaczonych latami. Harry szybko odnalazł pudło z tego roku i odszukał jedne z ostatnich gazet. Na tej z dnia 25 czerwca widniał wielki nagłówek:

„Przez Harry’ego Pottera wrócił Sami-Wiecie-Kto!”

Harry aż się skulił. Jak mogli napisać to w ten sposób? Już i tak miał wyrzuty sumienia. Jednak postanowił czytać dalej.

„Jak wszyscy wiecie, poprzedniego dnia odbyło się trzecie zadanie Turnieju Trójmagicznego. Uczniowie z trzech mieli za zadanie znaleźć w labiryncie Puchar Turnieju, który okazał się być świstoklikiem. Pierwsi dotarli do niego panowie Potter i Diggory.”

Harry pominął fragment, w którym Cedric wyjaśniał, dlaczego oddał mu puchar i pozwolił wygrać. Odnalazł szybko końcówkę i ponownie wczytał się w tekst.

„Jak wyjaśnił pan Black, ten znak ustalił kiedyś z chrześniakiem, w razie gdyby chłopak był świadkiem powrotu Sami Wiecie Kogo. Zapanowała lekka panika i dyrektor odesłał uczniów do szkoły. Ale to nie wszystko. Gdy Harry Potter został odesłany do skrzydła  szpitalnego, zdemaskowany został śmierciożerca, ukrywający się dzięki działaniu eliksiru Wielosokowego, pod postacią profesora Moody’ego. Śmierciożercą tym był Barty Crauch Junior, syn niedawno zamordowanego Barty’ego Craucha Seniora. Został przesłuchany pod wpływem Veritaserum i wyznał, że Sami Wiecie Kto powrócił dzięki pomocy Harry’ego Pottera! Chłopakowi została odebrana krew, która przyczyniła się do odrodzenia Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać. Albus Dumbledore skomentował tą sytuację, mówiąc, że chłopak nie miał żadnego wpływu na działania Sami Wiecie Kogo. Ale czy na pewno? Nie wiadomo dokładnie, co stało się w miejscu odrodzenia Sami Wiecie Kogo. Śledztwo trwa.

Antony Cerevey”

Harry jęknął. Więc teraz wszyscy uważali, że jest całkowicie i niezaprzeczalnie winny powrotu Voldemorta. Świetnie. Po prostu fantastycznie. I jeszcze pominęli, że to on ujawnił szpiega!

Zdziwił go jedynie fakt, że nie pisała artykułu Rita Skeeter. Nie miał żadnego pomysłu, dlaczego miałaby odpuścić taki temat. Nagle zdał sobie sprawę, że przecież wiedział o tym, że Skeeter jest nielegalnym animagiem. Ale czy w końcu wysłał jej ostrzeżenie o jego wiedzy, czy jest to wspomnienie sprzed podróży w czasie? Po krótkim zastanowieniu przypomniał sobie, jak faktycznie on-nie-on wysyłał jej list z uprzejmą prośbą o nie pisanie o nim bzdur i zagroził, że napisze do Ministerstwa o jej nielegalnej postaci. Widocznie dostatecznie się przestraszyła.

Odłożył gazetę na miejsce, nie mając ochoty na czytanie kolejnych oskarżeń. Włożył pudło na półkę i już miał wyjść, gdy pomyślał, że może są tu gazety z 1976 roku. Skoro już i tak miał zły humor może to w sumie może przeczytać, czy pisali coś o jego „śmierci”.

Odnalezienie odpowiedniej daty zajęło mu trochę więcej czasu, ale w końcu mu się udało.

25.06. 1976r.

„Niezwykła śmierć w Hogwarcie!”

Niezwykła? prychnął w myślach Harry. Co w tym niezwykłego? Dostałem Avadą i wpadłem do jeziora. Kompletnie nic niezwykłego.

„W dniu wczorajszym, na terenie szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, rozegrała się bitwa między grupą śmierciożerców a Aurorami i nauczycielami. Wiele osób zostało rannych. Jednak najtragiczniejszą wiadomość podał nam jeden z profesorów – Lucas Would. Przyznał, że na jego oczach zginął młody uczeń Hogwartu – Harry Willow, który swoim ciałem obronił starszego kolegę z klasy – Jamesa Pottera. Chłopiec dostał morderczym zaklęciem.

<Nie mogłem nic zrobić,> mówi nam nauczyciel OPCM-u. <To stało się tak szybko. W jednej chwili to ja chciałem ochronić Jamesa, a w drugiej to Harry stał między nim z zaklęciem.>

Nauczyciel, jak i uratowany chłopak zostaną przez jakiś czas objęci nadzorem psychouzdrowiciela. Jednak nie sama śmierć jest najgorsza. Nie znaleziono ciała młodego Harry’ego Willowa. Wyspecjalizowany zespół przeszukał dno jeziora, do którego chłopiec wpadł, ale nic nie znaleźli. Podejrzewają, że podwodny prąd jeziora zabrał gdzieś ciało, lecz niestety nie są w stanie określić, gdzie.

Dyrektor Hogwartu - Albus Dumbledore, ogłosił, że następny rok będzie obwołany Rokiem Poświęcenia. Na pytanie, dlaczego nie nazwie go „Rokiem Harry’ego Willowa” dyrektor stwierdził, że chłopiec by tego nie chciał. Wspomina też, że przyjaciele pana Willowa bardzo cierpią po jego śmierci i nie chciałby zanadto przypominać im tego tragicznego wydarzenia…”

Harry nie czytał dalej. Nie miał pojęcia, że po jego śmierci James został objęty opieką magicznej wersji psychologa. Bardziej podejrzewałby o to Syriusza. Pokręcił lekko głową z pewnym niedowierzaniem. W ogóle nie myślał, że którykolwiek będzie potrzebował takiej pomocy. Czy to możliwe, że James aż tak bardzo to przeżył?

Potter wstał powoli, układając dokładnie gazety w pudle i umieszczając je wysoko na półce. Zerknął na zegarek stwierdzając, że ma jeszcze mnóstwo czasu do obiadu. Rozejrzał się nieco i pomyślał, że skoro nie ma zbyt wiele osób to spróbuje przeszukać bibliotekę, by znaleźć trochę więcej informacji o magii żywiołów. Wątpił, że cokolwiek znajdzie, ale zawsze może poczytać coś ciekawego.

                                                                                   ***

Przez ostatnie dwa dni szkoły, wszyscy uczniowie starali się go unikać. Jego poprzednie „ja” było do tego przyzwyczajone, ale zarazem czuł się okropnie, mając wspomnienia wspaniałych czasów z Huncwotami. W końcu jednak uciążliwe dni się skończyły i nadszedł moment wyjazdu ze szkoły.

Całą pożegnalną ucztę przesiedział jak na szpilkach, na samym końcu stołu Gryfonów. W pociągu, zajął jeden ze środkowych przedziałów. Nie miał zamiaru siadać na końcu, choć podejrzewał, że to zaoszczędziłoby mu nieprzyjemnych spojrzeń uczniów, którzy przechodzili koło jego przedziału. Nie przejął się nimi zbytnio i odwrócił do okna, z niecierpliwością czekając na odjazd.

W końcu pociąg ruszył i Harry pogrążył się w lekkim letargu. Obudziło go dopiero szarpnięcie zatrzymującego się wagonu. Z zadowoleniem stwierdził, że to już Londyn i dworzec King’s Cross. Wstał szybko, przeciągając się lekko i chwycił swój kufer. Już przez okno korytarza widział stojącego między rodzicami uczniów Syriusza, który rozglądał się w jedną i drugą, wypatrując go. Harry poczuł wielką radość, że posiada chociaż kogoś tak fantastycznego jak Black. Wyszedł szybko z wagonu, ciągnąc za sobą ciężki kufer i ruszył w jego stronę. Gdy Syriusz go zauważył, na twarzy mężczyzny pojawił się szeroki uśmiech, który niewątpliwie wywołał poruszenie wśród młodszych matek. Harry podbiegł do niego i uwiesił się mu na szyi.

- Hej, dzieciaku – roześmiał się Black. – Gotowy? Twoja babcia powiedziała, że mamy się pospieszyć, bo robi obiad. Swoją drogą uwielbiam kuchnię twojej babci. Mam chyba szczęście, że mnie uwielbia, co?

Harry uśmiechnął się szeroko i wyciągnął rękę po uchwyt kufra, ale Black był szybszy. Ignorując lekko oburzoną minę Pottera, ruszył z ekwipunkiem chłopca w stronę wyjścia. Młodszy czarodziej lekko pokręcił głową z niedowierzaniem. Rozumiał, że Black się o niego troszczy i w ogóle, ale to już przesada. Nie jest dziewczynką, która nie może nieść własnych ciuchów. Widząc jednak wzrok Syriusza, Harry stwierdził, że nie warto się z nim kłócić, tym bardziej, że kłótnia na migi nie jest prosta.

Opuścili szybko dworzec i weszli w jakiś ciemny zaułek, gdzie Syriusz chwycił Harry’ego za ramię i obaj zniknęli z cichym trzaskiem. Pojawili się przed żwirowaną dróżką prowadzącą do niewielkiego domku jednorodzinnego. Miał on jedno piętro, czerwone ognistoczerwone dachówki, a cały był w przyjemnym beżowym kolorze. Od frontu rozciągał się niewielki ogród pełny klombów, gdzie rosły różniste, kolorowe kwiaty. Harry wiedział, że kilka z nich posadziła jego mama, gdy zakończyła Hogwart. Były to magiczne rośliny, które kwitły prawie przez cały rok. Pamiętał, że przestrzeń za domem Evansów jest dużo większa, bo należy do nich spory sad i grządki z warzywami. Gdy odwiedzał swoich dziadków od strony mamy, zawsze dostawał jakieś owoce, które sami wyhodowali. Syriusz mu opowiadał, że kiedyś jego dziadkowie byli pracownikami jakiegoś biura, ale po ataku śmierciożerców dość mocno podupadli na zdrowiu i postanowili kupić działkę za ich domem, by w inny niż praca sposób umilić sobie czas. Nie byli biednymi ludźmi, więc brak pracy nie odbił się na ich życiu materialnym. Harry wiedział, że lubi tych dziadków dużo bardziej niż państwa Potterów. Owszem, w czasach Huncwotów Potterowie byli fantastyczni, ale znali go i też w jakiś sposób bardziej faworyzowali Harresa. Nie było to tak widoczne jak u jego rodziców, ale jednak zdawał sobie z tego sprawę. Za to Mary i Luis Evans traktowali chłopców z taką samą miłością.

Harry, wraz z chrzestnym, przeszli po żwirowanym podjeździe i mężczyzna zapukał, po czym bez pozwolenia wszedł do środka. Znaleźli się w niewielkim przedpokoiku z szafą na wierzchnie ciuchy i drzwiami, zasłoniętymi zasłonką w kwiaty. Szybko pozbyli się butów i Harry pierwszy wpadł do salonu. Był nieduży, z oknem na frontowy ogród i stosunkowo dużym żyrandolem, z którego zwisały figurki przypominające elfy. Harry wiedział, że jego dziadek, od kiedy pierwszy raz odwiedził Ulicę Pokątną wraz z jedenastoletnią córką, zakochał się w tych ruchomych figurkach i gdy tylko mógł odwiedzał magiczną ulicę, by dokupić kolejną. Babcia kiedyś opowiadała, że na strychu znajduje się całe pudło rozbitych ludzików, które nie przetrwały próby czasu oraz energii Harry’ego i jego brata.

W salonie stał dość duży telewizor i fioletowa kanapa, na której teraz siedział Harres i oglądał jakieś bzdury. Nie zauważając nigdzie dziadków, Harry ominął schody i wszedł do kuchni, gdzie gotowała się woda, chyba na makaron.

Kuchnia była niewielka, prostokątna, przy obu dłuższych ścianach stałych szafki, a po drugiej naprzeciwko drzwi do salonu było wejście na tył domu. Harry słyszał dochodzące stamtąd głosy, więc przeszedł przez wykafelkowane na zielono pomieszczenie i otworzył szklane drzwi. Czwórka dorosłych natychmiast odwróciła się w jego stronę. Lily spojrzał na niego dość obojętnie, a James widocznie stłumił chęć skrzywienia się. Za to Mary i Luis uśmiechnęli się szeroko.

- Harry! – krzyknęła radośnie staruszka. Miała ponad 50 lat, włosy z pasmami siwizny, które kiedyś były blond. Jej oczy miały intensywny zielony kolor, tak jak Harry’ego i jego matki. Nie była chudą osobą, w przeciwieństwie do swojego męża. Harry czasem zastanawiał się, jak to możliwe, że jego dziadek może ustać na tak chudych nogach. Mężczyzna był starszy od żony i całkiem siwy, ale Harry wiedział, że nie jest absolutnie zgrzybiałym starcem, przeciwnie. Nieraz miewał tak szalone pomysły, że Harry się o niego obawiał. Jego szare oczy zawsze błyszczały tak, jakby właśnie zrobił jakiś fantastyczny żart.

Potter momentalnie zapomniał o nieprzyjemnej reakcji rodziców i podbiegł do babci, przytulając się mocno do jej pulchnej klatki piersiowej. Poczuł, że dziadek gładzi go po włosach, więc uniósł głowę i uśmiechnął się do niego szeroko.

- Mam nadzieję, że jesteś głodny, kochanie – zaszczebiotała Mary. – Obiad już prawie gotowy. Syriuszu, zostajesz na obiedzie, prawda? – dodała staruszka patrząc na wchodzącego na taras mężczyznę.

- Oczywiście. Jak mógłbym odmówić – wyszczerzył się Black.

- A po obiedzie idziemy na ryby, co, Harry? – uśmiechnął się dziadek tarmosząc jego roztrzepane włosy.

Chłopak pokiwał entuzjastycznie głową. Tu, w małym miasteczku, nie było zbyt wiele do robienia, a wypad nad pobliskie jezioro, był uważany za nie lada atrakcję.

- No to sio, do jadalni – zagoniła ich babcia, przepuszczają w drzwiach. – Zaraz wszystko będzie gotowe.

Harry, przechodząc przez maleńką kuchnie, widział wyraźnie, że gotująca się przedtem woda już stoi koło kuchenki, a obok niej była miska z makaronem. Wychodziło na to, że dzisiaj na obiad będzie spaghetti.

                                                                                  ***

Po obfitym obiedzie i deserze w postaci ciasta czekoladowego i puddingu, Harry wraz z Syriuszem, dziadkiem i, niestety, Harresem, ruszył nad jezioro, które było nazywane przez mieszkańców miasteczka, magicznym. Syriusz wyjaśnił mu, że nazwa wzięła się stąd, że w tych okolicach, wiele lat temu, mieszkały magiczne stworzenia, takie jak druzgotki, elfy gnomy czy nieśmiałki. Jezioro było dość spore, otoczone prawie ze wszystkich stron gęstymi krzakami, tylko gdzieniegdzie można było dojść blisko wody. W jednym z takich miejsc dziadek rozłożył trzy wędki, niewielki stolik i cztery składane krzesła.

- No – westchnął Luis prostując bolące plecy. – Miejmy nadzieję, że dzisiaj będzie coś brać. Przedwczoraj tu byłem i nic nie brało. Pusto. Zero.

Harry i Syriusz zachichotali cicho i opadli na krzesła. Harres zbliżył się natychmiast do Blacka z zamiarem wspięcia się mu na kolana, ale Łapa na to nie pozwolił.

- Jesteś za duży – stwierdził, choć wiedział, że gdyby to był Harry to nie miałby nic przeciwko.

- Ale ja chcę!

- A ja nie chcę! – zapiszczał Syriusz, naśladując dziecięcy głos młodszego Pottera.

Harres naburmuszył się mocno i odszedł do dziadka, który właśnie zawieszał przynętę na haczyk. Harry spojrzał na chrzestnego kręcąc lekko głową. Nie wiedział do końca, czy pochwalać jego dość dziecinne zachowanie czy, przeciwnie, zganić go za nie. W końcu stwierdził, że przecież nie da rady nakłonić Syriusza Blacka do bycia miłym w stosunku do kogoś, za kim szczerze nie przepada.

Wstał i zbliżył się do jednej z wędek, by pomóc dziadkowi założyć na nią dżdżownicę. Zmarszczył lekko nosek, widząc jak stworzonko się wije, ale podał je Luisowi.

- Nie krzyw się tak, Harry – zachichotał miękko staruszek. – Może weźmiesz bat i złapiesz parę małych rybek, co?

Potter pokiwał głową. Jeśli będzie łowił małe ryby to nie będzie musiał używać robaków tylko ciasto. Wolał tą opcję. Jakoś nie lubił patrzeć, jak jego dziadek nabija stworzonko na haczyk.

Spojrzał na Syriusza, który z westchnięciem podniósł się ze składanego krzesła, widocznie powstrzymując przewrócenie oczami. Harry zawsze wolał, by Black spędzał z nim jak najwięcej czasu, gdy tylko przyjeżdżał do Anglii. Przeszli kawałek dalej, gdzie było dużo płycej. Rozłożyli długą na siedem metrów bat, a Harry założył na maleńki haczyk kawałeczek ciasta. Chwilkę później zamachnął się, zarzucając wędkę. Zerknął na Syriusza, zastanawiając się, czy to dobry moment, by powiedzieć chrzestnemu prawdę. W następnej chwili westchnął zirytowany, bo zza krzaków przyszedł Harres z wielce zadowoloną miną.

- Mam kanapki. Chcesz wujku? – zapytał z przymilnym uśmiechem.

- Nie, dziękuję. Harry, może ty masz ochotę?

- Nie, dla niego nie ma – stwierdził młodszy Potter z oburzeniem.

Harry zacisnął zęby, ale skupił wzrok na spławiku. Widząc, jak nagle znika pod wodą, szarpnął i sekundę później miał na haczyku niewielką rybkę, która szamotała się desperacko.

- Nieźle, Harry! – zaśmiał się Syriusz i podszedł do niego, by pomóc mu odczepić żyjątko i wrzucić do wiaderka napełnionego wodą. – Jeszcze ze trzy i możemy wracać do dziadka.

Harry uśmiechnął się do niego, choć w duchu wrzał ze złości na Harresa, bo blondynek usiadł na trawie i zaczął zjadać kanapki, ani myśląc, by zostawić ich samych. Syriusz posłał mu lekko zaskoczone spojrzenie, co nagle uświadomiło mu, jak bardzo Black go zna. Stwierdził, że nie ma sensu próbować go oszukać uśmiechami, więc odwrócił się w stronę jeziora i ponownie zarzucił wędkę.

                                                                                    ***

Harry wdrapał się na wyższe posłanie piętrowego łóżka i z góry patrzył jak Syriusz kończy zapinać guziki koszuli nocnej. Tak bardzo chciał mu powiedzieć, że mówi, że to on podróżował w przeszłość, że nie umarł, ale przez cały dzień nie byli nawet na chwilkę sami. Najpierw przyczepił się do nich Harres, który koniecznie chciał opowiedzieć Blackowi, jaki to on nie jest już duży, bo idzie po wakacjach do Hogwartu, potem Syriusz zaczął rozmowę na błahe tematy z dziadkiem, potem była kolacja, po czym dorośli stwierdzili, że zrobią za domem ognisko, by posiedzieć sobie przy ogniu. Koło godziny dwudziestej trzeciej Harry został wygoniony do łóżka. Miał nadzieję, że będzie mógł spać w pokoju z Syriuszem, bo Black obiecał, że zostanie na noc, ale niestety Harres też miał takie marzenie. Babcia postanowiła pójść na kompromis i dzięki magii przenieśli jedno łóżko do pokoju z łóżkiem piętrowym. Ani Syriusz, ani Harry nie byli zadowoleni z takiego obrotu sytuacji, ale Black stwierdził, że lepiej nie protestować.

W końcu Syriusz wpełzł pod kołdrę i z westchnięciem opadł na poduszkę, zapisując w myślach, by rano nie wstawać zbyt gwałtownie, bo inaczej uderzy głową o drewniane belki. Spojrzał w bok na zasypiającego Harresa i westchnął.

- Dobranoc, dzieciaki.

- Yhym – mruknął młodszy Potter.

Starszy uśmiechnął się do siebie. Po paru minutach kręcenia się usłyszał, że Syriusz chichocze lekko.

- Zaśnij prędzej. Jutro czeka was niespodzianka.

Harry aż drgnął słysząc to. Jaka? Usłyszał, że Łapa śmieje się miękko i z pewnością kręci głową.

- Jutro się dowiesz. Jutro.

 ^^^

Komentujcie ;D